DAMARLARIMDAKİ AŞK

9. Bölüm DOSTLUK

9. BÖLÜM

Bir süre birbirimize sarıldıktan sonra Mert bıraktı kollarımı.

"Buraya gözlerimle görmeye geldim. Senden nefret edersem seni daha çabuk unuturum diye. Seni sevmeye devam ediyorum ama bu iki gerçeği değiştirmiyo. Senden artık hoşlanmıyorum ve sana artık güvenmiyorum."

"Bana ne zaman güvendin sen? Aşkıma ne zaman güvendin? Ben şuan neden burdayım hiç sordun mu? Açıklama yapmama izin verdin mi? Artık bi önemi yok."

"Duygu sömürü yaparak beni kandıramazsın! Gördüklerimi nasıl yok sayarım? Daha fazla konuşacak bişey yok. Hoşçakal!"

"Hoşçakal"

En son söylediğim söz sessizce döküldü ağzımdan. Bana güvenmeyen, beni dinlemeyen birine ne anlatabilirim ki ben?

Mert sessizce çıktı odadan. Barış ise yerde baygın yatıyordu. Ambulansı aradım ve gelmesini beklemeden çıktım otelden.

Evet hala temizdim ama bunu sadece ben ve Barış biliyor. Diğer tüm tanıdıklarım bana baktıklarında bir fahişe görüyor.

Kendimi bu durumdan nasıl kurtarıcam. Bu durum nasıl aydınlığa çıkıcak.

Eve gitmeye karar verdim.

Evin bahçesine girdiğimde Koray beni bekliyordu.

"Neden geldin?"

"Seni merak ettim. Ne zamandır konuşmuyoruz."

"Arayabilirdin, gelmene gerek yoktu!"

"Neden böyle davranıyosun. Kötü bişey mi yaptım?"

"Kimseyle ilgilenecek durumda değilim. Şimdi gider misin!"

"Bana anlatabilirsin. Seni dinleyeceğimi biliyosun."

"Git Koray git."

Kapının kilidini açtım ve içeri girdim. Korayın yüzüne kapıyı kapattım. Hemen uyumak istiyordum.

Yatağıma yatacaktım ki bide ne göreyim. Yatağın üzerinde bi oyuncak bebek. Kanlı bi oyuncak bebek.

Hemen çığlık atarak dışarı çıktım. Allahtan Koray gitmemişti. Koşarak yanıma geldi. Boynuma sarıldı.

"Sakin ol, korkma, derin nefes al" gibi şeyler söylüyordu. Beni yeniden içeri soktu. Olanlarla yüzleşmemi sağladı. Bebeğin yanında birde not vardı.

"ARKADAŞLARINI YARIN SERBEST BIRAKACAĞIM AMA OYUN DEVAM EDİYOR"

Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim doğrusu. Polisi arayamazdım çünkü arkadaşlarımı tehlikeye atmak istemiyordum.

Hemen çarşaflarımı değiştirdim. Korayada bi yatak hazırladım. Bu sefer yanımda yatmasına izin veremezdim. Oda teklifte bulunmadı.

Sabahı zor ettim, bir türlü uyuyamadım. Bakalım sözünde durup arkadaşlarımı serbest bırakıcak mı?

Telefonum çaldı.

"Arkadaşların birazdan orda olur. Onlarla biraz işbirliği yaptık. Mesela evinin anahtarını almam gibi. Onlara kızıyosun şimdi. Kızma. Biliyosun çok korkutucuyum. Onlarıda korkuttum."

Cevap vermeme fırsat vermeden telefon kapandı. Ama ben yediğim kazıkla kaldım.

Bu sırada kapı çaldı. Gelenler Merve ve Elif.

İkisi birden konuşmaya başladı.

"Bizi tehdit etti. Gerçekten zor durumda kaldık. Özür dileriz, çok özür dileriz."

Özür dilemenin çokta kötü bişey olmadığını işte o an anladılar.

Onları çok özlemiştim. Ne olursa olsun onlar benim dostlarımdı.

Sarıldık. Bu sarılmanın içinde sevgi vardı.

Hiçbir şekilde ima barındırmayan bi bölümdü. Kısacık ama tatlı bi bölüm. Voteleyenlere şimdiden kocaman öpücükleeer :*