DAMARLARIMDAKİ AŞK

19. Bölüm Herşey Eskisi Gibi Olacak

19. Bölüm

Mert

Yaşadığım çöküntü beni bir hayli üzmüştü. Neden üzgün olduğumu merak etmiş olmalısınız.

Aylin bir yerlerde yaşıyor ve ben onun kokusunu alamıyorum, ona dokunamıyorum, onun elini tutamıyorum. Bundan daha kötüsü yok hayatta.

Aylinin bilekliğini elimde sımsıkı tutuyordum. Öyle ki üzerindeki şeyler canımı bile acıtmıştı. Ama şuanda hiçbişeyin önemi yoktu benim için. Sadece Aylini bulmak ve ona sarılmak istiyordum.

Etrafta uzun boylu ağaçlar ve yerde çamur vardı. Yürümekte zorlanıyordum buna rağmen koşmaya başladım. Hem bağırıyordum hemde deli gibi bir o yana bir bu yana koşuyordum.

Bu dağ başında onu bulmak kolay olmayacaktı ama denemek için bile herşeyimi verirdim.

Ayakkabılarım, pantolonum heryerim çamur içindeydi. Arada bir çamura batmaktan yere düşüyordum. Dizlerim acıyordu ama kalbimin acısının yanında hiçti. Artık hem koşuyor hem ağlıyordum.

"Ayliin! Yaşıyorsun. Seni bulacağım."

Etraf ıssız olduğu için sesim yankılanmıştı. Koşuyor, daha hızlı koşuyordum.

Belkide son bir defada olsa onu görmek en büyük arzum haline geldi.

İlerde, büyük ağaçların ardında bir ev vardı. Ve bir araba.

Korayın arabası.

Lanet olsun. Korayın bunu yapabileciğini neden düşünemedim ben.

Eve doğru koşmaya başladım. En hızlı halimle.

Kapısını tekmeliyordum. Camlarına vuruyordum ama içeriden hiç ses gelmiyordu. Eminim Korayın arabası olduğuna.

Son çare pencerelerden birini elimle parçaladım ve içeri girdim. Elimin kanamasına aldırmadan içerde Aylini aramaya başladım. Ne pahasına olursa olsun onu bulacağım. Kendime söz veriyorum.

Koray

Sabahın köründe Aylinin isteği üzerine bilekliğini aramak için dışarı çıktık. Gece yağmur yağdığı için heryer çamurdu. Burada düşürmüş olsak bile yağmurla beraber çamurun içine saplanabilme olasılığı çok fazlaydı. Ve eğer öyleyse kesinlikle onu bulamazdık.

"Aylin istersen aramayı bırak. Bak ben sana yenisini alırım. Olmaz mı? Gerçekten onu bulamayız."

"Koray ben onu istiyorum. Onu bulmak istiyorum."

İnadını yeniden gösterdi Aylin bana. Ama havada iyice soğuktu. Hastalıktan yeni kurtulduğumuz için bu riski göze alamazdım.

"Tamam ama şimdi eve dönmeliyiz. Yarın yine gelir ararız olur mu?"

Sakinlemiş görünüyordu. Belli ki oda yorulmuştu.

"Tamam gidelim."

Eve doğru ilerliyorduk. Bizim evin oralardan garip sesler geliyordu. Hatta tamda bizim evden geliyordu bu sesler.

Tam kavrayamasamda bi ses Aylin diye bağırıyordu.

İyice yaklaşınca bu sesin Merte ait olduğunu anladım.

Bizi bulmuş. Ondan kurtulmak için tek çaremiz var. Ona duyurmadan arabayı alıp burdan kaçmak. Hiç bişey umrumda değildi.

Aylini kimseye bırakamam.

Arabanın anahtarını neyse ki yanıma almışım. Ses çıkarmadan korkmuş bir halde beni izleyen Aylini hızla arabaya bindirdim. Arabayı çalıştırdım. Tam bu sırada Mert evden çıktı.