"ONCE IN A LIFETIME" (COMPLETED) [UNDER REVISION]

CHAPTER 28 [Revised]

¢HaPtEr 28~

Third person's POV

Naglalakad  malapit sa entrance ng bahay ni Xiamella at prince Vince ang isang babae na nakajacket ng blue.

Nasa mid 40's na ang babae.

Nakita ng babae si xiamella na nagdidilig ng halaman sa labas..

Xiamella was shocked when she saw the woman..

"M-mom..." Xiamella whispered...

"Anak.. Pwede ba tayong mag usap?" Halata sa Boses ng kanyang ina ang pagod..

Hindi nagsalita si Xiamella at nakatitig lang sa kawalan..

Nakatingin lang ang  kanyang Ina..

"Anak...please"

"Wala dito si kuya..bumalik ka nalang.." Malamig niyang sabi sa Ina..

"Ikaw ang gusto kong makausap...anak"

Tinignan muna ni xiamella ang nanay niya na halos lumuhod na sa harap niya.

"Tsk. Sige, Pasok na.."

Binuksan ni xiamella ang pinto at pumasok na silang dalawa.

***

Xiamella's POV

Tinititigan ko lang si tanda na umiinom ng tea ngayon..

"Ano pinunta mo dito tanda?"

Pasenya na kayo. Hindi ako magalang. Naiirita pa rin ako sa kanila. Lagi nalang na pagkakamali ko ang napapansin nila.

"Anak, I'm so sorry.. Nagsisisi na ako anak... Sorry.." Naririndi na ako sa sorry na yan.

"Sorry para saan?" Tinaasan ko ng kilay si tanda.

Hindi ako naging magalang sa kanila simula noong hindi na nila ako nagawang alagaan ng mabuti. Both of them looked at me as if I'm just a Trash.

Nanlaki ang mga mata ko ng lumuhod siya bigla sa harapan ko.What the hell?!

"I know what we've done! We were irresponsible. W-we denied you and your brother, Pero hindi namin yun sinasadya. I'm so sorry anak!"

She stuttered. Umiiyak na din siya at Nanginginig pa. I somehow felt Guilty.

"Damn it! tanda.. Tumayo ka nga!!"

Napatayo rin ako Bigla dahil sa pagkagulat. Hindi ko inaasahan na luluhod siya sa harapan ko pa mismo.

"Hindi ako tatayo anak!! We're so Sorry!! patawarin mo kami ng tatay mo sa pagiging pabayang magulang.. sa pagiging tanga dahil hindi namin kayo pinahalagahan ng iyong kuya!! anak.. patawad..."

Naramdaman ko ang pagtulo ng luha ko... Lumuluhod sa harap ko ang babaeng nagpalaki sa akin... Ang nagbigay ng hininga ko...

Si mama...

She managed to give anything that I want. Pero dahil bigla nalang naging cold ang treatment niya sa amin ni Kuya. I began hating my parents.

"Ma...tumayo ka muna please..."

Tumingin si mama sa akin at mas lalo akong naiyak ng yakapin niya ako at haplusin ang likod ko.

"A-anak.. Si papa mo.. Nasa hospital.."

Nanlamig ako sa kinatatayuan ko.. I admit that I'm still angry at them.

Pero hindi mawawala ang Pagmamahal ko sa kanila bilang magulang namin ni Kuya.

"Ano pong nangyari kay papa?!"

Ngayon lang ako nag-alala sa kanya, after all those years na Hindi nila ako pinansin. Ngayon lang talaga ako nag-alala.