Memories: Because He Loves Me [ʀәѵɪѕɪɴɢ: ϝɪɴ ♕ ɢ]

≈ Epilogue

January 15, 2012----

Memories: Because He Loves Me

© zheliLURVScookies

 ______________________________

Pagmamahal.

Sacrifice.

Secrets.

Everlasting hope.

Ayan ang mga salitang bumuo sa buhay ko sa loob ng 13 years. Akala ko hindi na uuwi si Henry ng Pilipinas, akala ko hindi na magkakaroon ng pagmamahal between Henry and I. Pero nagkamali ako. He came back.

He came back and sacrifice his own happiness. Pero sa tingin ko, naging masaya din naman 'sya sa nangyare. We shared our love kahit na punung-puno 'sya ng secrets sa katawan.

Pero alam 'nyo ba? Hindi 'sya nawalan ng pag-asa. Oo, tama kayo~! Everlasting hope. Walang hanggang pag-asa. Hindi 'sya nawalan ng pag-asa na mabuhay. Lumaban 'sya. Lumaban 'sya sa sakit 'nya. Nagkaroon 'sya ng pag-asa para ma-prolong ang buhay 'nya. Hindi 'sya nawalan ng pag-asa para makasama kami ni Raine, pag-asa para hindi ko malaman ang lahat, para hindi 'nya ako makita na umiiyak.

And he promised me one thing before he died.

"Guiella, kahit na anong mangyari, mahal na mahal kita."

Hindi ko alam 'kung ayon nga ang saktong mga salitang sinabi niya sa'kin, pero alam ko na ayon ang gusto 'nyang iparating. Ang iparating na kahit nasaan 'man sya ngayon, mahal niya pa 'rin ako at hindi 'yun magbabago.

"Mommy, bakit po ba namatay ang Daddy?"

Nagkatinginan kami ni Lyndon. Oo, tama kayo ng nasa isip. Nililigawan niya pa 'rin ako hanggang ngayon. Kinausap din pala sya ni Henry na maging certified die hard fan ko. Awkward  daw ang naging scene nila noon. Pero hindi naman talaga ganoon kaganda ang magiging reaksyon mo, 'd ba? Isang asawa ng mahal mo, kinakausap ka na ipagpatuloy ang mga panliligaw mo?

Pero dahil mahal ako ni Jeremiah, kahit na 'raw hindi pa niya sabihin at i-utos ay gagawin niya pa 'rin daw.

Nagkasuntukan pa nga raw silang dalawa ng mga panahon na 'yon, pero syempre tinanggap ni Henry lahat ng galit ng kamao ni Jeremiah. Duon nagtaka si Jeremiah, kaya itinigil na 'nya ang pagpupumiglas ng mga kamao 'nya. 

"Anak..."

*DEEP SIGH* 

"Namatay ang Daddy dahil sa car crash. Iniligtas 'nya ang Mommy."

Naitanong ni Lorraine ang mga ito dahil hawak 'nya si Neokhun. At oo, tama kayo ng narinig. Inakala ng lahat na namatay si Henry sa sakit niya at pagkulang ng dugo pero mali sila ng alam. Nakita ko ang mga mata 'nyang malungkot bago niya iniiwas ang sasakyan. Siya ang 'mas maraming natamong sugat. Siya ang tunay na nabangga ng truck, at walang kami.

"A-akala ko ba dahil sa--"

Hindi ko na pinagpatuloy pa ang sinasabi ni Jeremiah dahil ayoko na malaman ni Lorraine ang tungkol sa sakit ng Daddy niya. Kagaya ng sabi sa akin ni Henry nang once na nag-away kami, 'THERE'S A RIGHT TIME FOR EVERYTHING'.

Dahil sa salita niya na 'yon, nabuhay ako sa paghihintay sa tamang oras. Hinihintay ko na mahalin ko 'rin si Jeremiah bago ko sya tuluyang sagutin. Tamang panahon para ma-explain ng 'mas mabuti at 'mas malawak kay Raine ang lahat ng lihim na itinago ko sa pagkamatay ng ama 'nya.

"Daddy saved you, Mommy? So, that states that is Daddy is a great hero just like Jose Rizal!"

Nangiti ako sa sinabi ni Lorraine. Si Angelica Lorraine Bronilla-Ayala. Ang nag-iisang anghel na iniwan sa'kin ni Henry. Para samahan ako sa panibagong buhay na ibinigay sa akin ng Diyos.

"Ohh, Memories; Dad did that Because He Loves Me."

"I love you too Mommy~! That's why I'll be your hero too!! I'll be your Angel, Mommy!! And Daddy will guide me. Am I right, Mommy?!" Cheerful na sabi sa'kin ni Raine at lumapit.

"I Love You Mommy! As well as Tito Lyndon, I love you both!!" She said and gave me a careless kiss on my cheek.

"I love you too, my Angel. And I'll love Tito Lyndon too."