Gülümse Bana ❃ 2

GB2 - 3

SELAM MİLLET:) BÖLÜMLERİ OKUDUĞUNUZ İÇİN HEPİNİZE ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM :):) BUNDAN SONRAKİ BÖLÜMLER DAHA HAREKETLİ BU BÖLÜMDEN SONRA HOŞUNUZA GİDECEK ŞEYLER OLACAK :) HEPİNİZİ KOCAMAN ÖPTÜM :):-*

(Bir selamda benden. Melis ben. Fundanın hikayelerini yayınlayan resim falan ekleyen kuzeniyim. Biz gerçi birbirimizi 'bacı' olarak görürüz. Neyse. Bu yaz hikayeyi yayınlamaya başlamadan önce yoğun bir çalışma yaparak -bir sürü manken keserek- kafamızdaki Mete'ye yakın birini aradık. Sonuç olarak Simone'de karar kıldık. Sizin Mete hakkındaki fikirlerinizi merak ediyorum açıkçası. Bunun dışında her hikayenin baş bölümleri biraz sıkıcıdır. Yani kitaplarda filmlerde bile böyledir. Çünkü hikaye yeni kurulmaya başlamıştır. Temeli anca atılıyordur. Bu yüzden sabırsız okuyucalardan sabır rica edelim. Biz her bölümde resimide müziğide özenle seçiyoruz. Bu bölümdede Ruhum Desen Desen var. Çünkü Bölüm boyunca Mete'nin çelişkili düşüncelerini okuyacaksınız. Mete'nin ruhuna daha uygun bir şarkı düşünemedik. Gerçek okuyucular olarak buraya kadar okuduysanız size kocaman sarıldım sayın. İyi okumalar. xx )

~Mete~

Uzun süredir dikildiğim pencerenin önünden koltuklara oturdum. Gözlerim, beynim bana itaat etmiyordu. Tek gördüğüm, tek algıladığım şey ise oydu. Onun ismi yankılanıyordu.  

NİSAN... 

Ayrılalı üç sene geçmişti ama hala beni etkiliyordu. Gerçi beni o gece bırakıp gittikten sonra onu takip etmiştim. İlk bir yıl onun ne yaptığını adım adım takip etmiştim ama sonra gördüğüm bazı şeyler beni bunu yapmaktan yani onu takip etmekten alıkoymuştu. Sadece gördüklerim değildi. Ona kızgın, kırgın ve öfkeliydim. Parti gecesi olayı izah etmeme izin verseydi, beni biraz konuştursaydı belki... 

Geçmişi düşünmenin bir önemi yoktu. Olan olmuştu, geleceğe bakmalıydık artık. Geleceğim kalmamıştı ki... Ailemle aram iyiydi ama nişan olayını bozduğum için biraz öfkeliydiler. Yapacak bir şeyim yoktu. 18 yaşında okulda parmakla gösterilen bir kızla nişanlamışlardı isteksizce. İkimizde birbirimizi istemiyorduk. Zaten kızın benden büyük sevgilisi vardı. Adam beni dövmek için sıkıştırdığında ne yapacağımı şaşırmıştım. Ailem yüzünden 10 adam tarafından dövüldüm. Ne dayaktı ama... Güç kullanmamıştım, kızı sevmiyordum. Gerçi o zaman bile dayak yerken aklımda Nisan vardı. Her an aklımdaydı. Beni rahat bırakmıyordu. Ayrılmamız hiç iyi olmamıştı. Karşısına çıkmaya yüzüm yoktu. Tıpkı Kerem ve ailesi gibi onu yarı yolda bırakmıştım. Suçluydum ve o adamlar beni döverken Nisan tarafından dövülmüşüm gibi rahatlıyordum. 

Eve Tarık ve Emre götürmüştü beni. Annem benim halimi görünce bayılmıştı. Babam ise öfkeyle bakmıştı. O da çok iyi biliyordu ki bir kavgadan eve asla bu halde gelmezdim. Buna benim izin vermediğimi anlamıştı. Adam aptal değildi, beni az çok tanıyordu. Kolay kolay bu hale düşmeyeceğimi bilirdi. Ne kadar konuşacak halim olmasa da bu nişan olayını halletmeliydim. Babama nişanı bozmak istediğimi söylediğimde kabul etmemişti. En az bir sene o kızla nişanlı kalmam gerektiğini düşünüyordu. Küfür etmemek için kendimi zor tutmuştum. Lan kızla bir sene nişanlı kalınca ne olacaktı?!  

Ah... Ah! O babaannem yok muydu?.. Beni asıl hayal kırıklığına uğratan oydu. Güvendiğim tek insan oydu ama o da ailemin yanında yer almıştı. Hiçbiri Nisan'ı tanımıyordu ama ondan uzak durmam için de ellerinden geleni yapıyorlardı. Anlayamıyordum. Nisan'dan hoşlanmamalarının sebebi neydi? Zaten bu aptal nişan olayını da bunun için başıma sarmışlardı. Sırf ondan uzaklaşmam için... Ama çok beklerlerdi. Gerçi Nisan'ı ilk takip etsem de sonradan onun bensiz daha mutlu olduğunu gördükten sonra peşini bırakmıştım. Beni unutmuştu. İlk başlarda inanmasam da beni gerçekten unutmuştu.