Gülümse Bana ❃ 2

GB2 - 13

BU BÖLÜM ÇİFTİMİZİN İLK MUTLU BÖLÜMÜ :) SORUNSUZ BOL ROMANTİZM İÇEREN BİR BÖLÜM :) NORMALDE BİR OLAY YAPARIM AMA... FAZLA ACI ÇEKTİLER VE BU MUTLU BÖLÜMÜ HAK ETTİLER:D İYİ OKUMALAR:) YORUMLARINIZI VE VOTELERİ BEKLİYORUM KOCAMAN ÖPÜLDÜNÜZ :)<3<3<3

Mete~

Kapıyı açıp şaşkınca bana bakarken, "Mete?" demişti. Bu karşılamadan çok Nisan'ın beni görünce sarılmasını beklerdim ya da... Bir öpücükte fena olmazdı. Beklentim boşunaydı. O bunların hiçbirini yapmamıştı.

"Ne işin var burada?" diye telaşla sorarken gözlerim istemsizce evin içini dolaştı. Bir şey mi saklıyordu?

Kapıya yaslanıp gevşekçe gülümserken onu baştan aşağı süzdüm. Üzerinde vardı. Vay be! Nisan yemek mi pişiriyordu? Bu kesinlikle görmek istediğim bir şeydi.

"Daha farklı bir karşılama beklerdim Çikolatam. Mesela... Sarılman ya da... Imm... Öpücük... Evet kesinlikle bir öpücük fena olmazdı."

Gözlerini devirerek bana bakarken gülüyordum. Kollarını göğsünde kavuşturup dik dik bana bakarken, "Mete?! Çok ayıp! Aparmandan biri görürse hoş olmaz." dedikten sonra kolumdan tutup içeriye çekti.

"Sana fazla korkak olduğunu söylemiş miydim?"

"Hayır, bu ilk oluyor."

Ayakkabılarımı çıkarıp sırıtırken, "O zaman bunu sık sık söyleyeceğim." dedim.

Şaşkınca, "Neden?" siye sorarken çok tatlı görünüyordu. Hele o çikolata kahvesi gözlerini kocaman açıp merakla gözlerime bakarken... Onu delicesine öpmek istiyordum. Gözlerim dudaklarına kayarken kendimi tuttum.

Kollarımı beline dolayıp onu kendime çekerken saçlarını kokladım. "Çok iştah açıcı kokuyorsun. Imm... Kokun böreğe benziyor."

Gülerken ellerini saçıma daldırmıştı. "Konuyu kapatmaya çalışıyorsun."

"Ne konusu?"

"Neden?" diye tekrar sorarken ciddileşmişti. Bir an onun gözlerine baktım. Kulağına eğildim.

"Benimleyken korkuyu unutmalısın. Birinin sana zarar vermesine asla izin vermem." dedikten sonra burnumu yanağına sürttüm. Muzip bir sesle, "Cidden börek gibi kokuyorsun. Karnımda açtı zaten." dediğimde, "Sürprizi bozdun! Sana börek yapmıştım. Her şeyi hazırlayıp oyle gel diyecektim." dedi sitemle.

"Olsun çikolatam, ben bilmiyormuş gibi de davranırım. "

Yüzünü buruşturdu. "Artık olmaz, neyse en azından hepsini pişirmiştim. Masayı hazırlayacaktım."

"O işi ben hallederim."

Güldü. "Buna hazır demem işte. "

Sofrayı hazırlarken onu dikkatle izliyordum. Mutfakta çalışma stili değişmişti. Daha düzenliydi ve kesinlikle daha becerikliydi. Normalde makarna bile pişirmeyi beceremeyen kız şimdi bana börek yapmıştı. İlginç...

"Ne?!" diye gülümsediğinde omuz silktim. Onun bu sevimli hallerini ne çok özlemiştim. Bana kendimi yine 18 yaşında hissettiriyordu.

Nisan oldukça fazla şey hazırlamıştı. Börek, poğaça, tuzlu kurabiye... Şu üç senede ne olmuştu bu kıza?

"Vay canına! Sen görmeyeli çok değişmişsin." dediğimde gülümsedi. "Sensiz kaldığımda kendimi sakinleştirmek için kendimi ev işlerine verdim." dediğinde sırıttım. "Evlenilecek kız olmuşsunuz Nisan Hanım."