Broken Trust

-Chapter 05-

Five

"I'm not acting"

"Ash, look. Stop the drama, okay? You once fooled me by using your acting skills. To be honest I hated that, Ash. That's why as much as possible I want us to be honest when we're around each other, which I believe na mangyayari lang when we're at work."

Halata sa boses ko ang pagkakairita.

"I didn't use my acting skills, Dawn."

"Really? And you expect me to believe that?"

Bitterness was shown all over my face.

"What I've shown you were all true." Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy lang sa pagsusulat. "I'm not acting, damn it!" Napasabunot siya sa sarili. Halatang-halata ang pagkaka-frustrate niya sa mga nangyayare.

Nabigla ako dahil ngayon ko pa lang siya muling narinig na sumigaw.

I regained my composure and acted like everything was really okay.

"Let's stop it, okay? I'm cool with it and I hope you are, too."

"Bakit ba ayaw mong maniwala?"

"Ash, hindi naman sa hindi ako naniniwala. Linoko mo ako e. Anong gusto mong paniwalaan ko?"

"Ganon' na lang ba yun, Dawn? Sinaktan kita, but you are just letting me go?" Sinipa niya yung couch sa tabi niya. Yung tono ng boses nya parang sinasabing napakatanga ko kasi nagpagamit ako sakanya pero kinalimutan ko lang. "Paano na lang kung nagpakamatay ka talaga? Hindi ko na alam ang gagawin ko! Dawn, I don't know what to do anymore."

Di ko inasahang sa mismong araw ng pagbabalik ko ay magkakaroon kaagad ako ng ganitong encounter kay Ash. Not to mention na kaagad ay may trabaho na ako sa kumpanya. Hindi naman sa nagrereklamo ako. It's just that everything is happening so fast. Ni hindi pa nga ako nakakauwi sa condo ko. Parang hinipan lang ng hangin tapos, Ayun na, nandyan na lahat.

Walang nagsasalita saming dalawa. Nakatingin siya sakin pero hindi ko maibalik ang tingin niya. Nakakailang. Nanliliit ako sa mga titig niya.

Napatalon nalang ako ng mag-ring ang phone ni Ash.

"Hello?" Tumingin muna siya sakin bago sumagot.

"Yeah. She's here."

Inabot niya sakin ang phone niya. Kumunot ang noo ko. "Chance wants to talk to you."

"Bakit daw?" Nagkibit balikat lang siya.

"Oh?" Dry ba? Masyado kasing pakialamero. Alam kong alam niya na gusto kong magdusa si Ash. Pero hindi ko naman sinabing patayin niya ako sa isip ng tao.

"Yah. Masyado naman atang mainit ang ulo mo." Alam kong nakangisi na naman siya ngayon.

"Shut up." Napatingin sakin ang nakahalukipkip na Ash.

Tumawa si Chance sa kabilang linya. "Chill! Tumawag lang ako para sabihing hindi na kita mahahatid sa condo mo. You know, nabanggit ko kanina na may shooting ako, right?"

"How 'bout AJ?"

"AJ's here with my manager. May pinag-uusapan silang arrangements sa bago niyang project."

"What the Fuck, Chance? So anong gusto mong gawin ko? Hindi ako marunong pumunta dun!" May realization pang pumasok sa isip ko. "Shit. Wala pa pala akong Cyrean money. Oh my God! I'm gonna kill you when I see you, Adams!" Mahina ang pagkakasabi ko nun kay Chance. Pero parang useless din ang pagtitipid ko ng boses dahil parang naririnig din ni Ash ang mga pinagsasabi ko.

"You're with Ash, diba? Bigay mo sakanya yung phone, papahatid na lang kita sakanya." Hindi ko masyadong marinig yung sinabi niya pero malinaw na malinaw yung sinabi niyang papahatid niya ako kay Ash.

"Shit. No!" Napatingin ako kay Ash. Parang galit siya na hindi ko maipaliwanag

"Seriously, Fierce? Hindi mo naman kami pwedeng hintayin dyan. Gabi na. Tapos wala ka pang phone. Wag na'ng matigas ang ulo."

"Yes! May kausap lang ako. I'll be there in a minute!"Dinig kong sabi ni Chance. Siguro ay tinatawag na siya.

"Ash is the last resort. Magpapahatid ka lang naman e'. He's not a stranger, Fierce. It's not like may gagawin siyang masama sa'yo."

"He once did, Chance! He did."

"But that's different!" Nagpause siya. Nang hindi ako sumagot ay nagsalita siya ulit. "Hay, ang kulit!"

"Oh my God! You're unbelievable!" Sabi ko bago padabog na pinatay ang linya.

Ginapangan ako ng pagsisisi the moment na binabaan ko siya ng phone. Dapat pala pinakiusapan ko muna siya ng konti. Hindi naman niya ako matitiis e'.

My God! Feeling ko maiiyak na ako.

How am I suppose to go home?

"What's wrong?" Nag-aalalang tanong niya.

Everything's wrong. For goodness sake! Parang gusto kong manapak ng tao ngayon.

"Nothing."

Maybe I can just ask him kung saan yung condo ko.

"Ah Ash, alam mo ba kung saan yung Avenida?"nakakahiya 'tong ginagawa ko. Matapos ko siyang awayin kanina, ngayon naman nagtatanong ako sakanya na parang tutang nawawala.

"Avenida? Avenida towers?" Tumango ako.

"Yeah. Why'd you ask?"

"Pwede bang ituro mo sakin kung saan?" Kumunot ang noo niya. "Please?"

"No."

Diretso at walang kurap niyang sabi.

Nalalag ang panga ko sa sinabi niya. Napansin niya siguro 'yon kaya nag-angat ng konti ang gilid ng labi niya. You evil jerk.

"A-uh. Okay? Mag-tataxi na lang a---"

"Who told you? Ihahatid kita, Dawn. Sa ayaw at sa gusto mo." Hindi pa nagsisink-in sa akin ang sinabi niya at hindi pa ako nakakabawi sa gulat ay bigla na lang niyang hinila ang maleta at kamay ko at bigla akong hinila palabas ng opisina.

Gabi na at wala na halos tao sa kumpanya. Hindi naman kasi 24/7 ang FH. Sa pagkakatanda ko ay mag-aalas dose na nung nakita ko sa wall clock na nadaanan namin sa hallway.

Chin held high, I march out of the elevator, Ash still dragging my suitcase. He set off towards the VIP parking slots. It occured to sometime later that I didn't know what kind of car Ash drove, but I didn't let that bother me.

I kept right marching to the brightest, most expensive car in the lot: a silver Porsche Carrera GT.

Ash followed leisurely behind, flicking his remote button and lounging against his hood as I heaved, trying to stuck my things into his trunk.

"How did you know it was mine?"

I finally managed it, slamming the trunk down and successfully making Ash wince.

"Because it's loud and obnoxious and screams money, just like its owner." I snapped.

Sino pa ba ang magmamay-ari ng isang sasakyang maihahalintulad kay Edward Cullen na kumikinang sa ilalim ng sikat ng buwan? No one, but Ash Valdez.

Sumakay ako sa sasakyan niyang animo'y pinahiran ng floor wax sa sobrang kintab.

Sa gilid ng mata ko ay may nakita akong lalaking naka-itim at may hawak na camera. Nagsumbrero ito at napakaweird ng posisyon niya. Tinitigan ko ito at agad siyang nagtago sa likod ng sasakyan.

Nanlaki ang mata ko ng na-realize ko kung ano iyon.

"Ash Bilisan mo. May paparazzi!"

"Shit!"

Oo! Shit talaga! Dahil pinaharurot niya ang kanyang Edward-Cullen car ng 140 km/h.