İNTİHAR (TAMAMLANDI)

"Hasta değilim ben!"

Ayıldığımda yine düştüğüm yerdeydim. Sadece bir-iki dakika boyunca baygın kalmışım. Aras endişeli bakışlarla bana bakıyordu. "İyi misin? Ömür? Çok korkuttun beni." diyip bana sarılmıştı. Ben neye uğradığımı şaşırmıştım. Hala kendime gelemiyordum. Annem bana su getirmişti. İçince sanki biraz toparlanmıştım. Yerden kalkıp koltuğa oturdum. Kendime gelmeye çalıştım. Gerçekten bu aralar hiç iyi değildim. "Aras beni doktora götür hiç iyi hissetmiyorum" dedim. Aras'ta hemen yukarıya çıkıp kimliğimi falan almıştı. Daha sonra aşağıya yanıma gelmişti. Gelir gelmez çıkmıştık. Babamdan bize kalan otomobile bindik. En yakın hastaneye gittik. Aras benim durumumu anlattı. Çünkü ben anlatacak durumda değildim. Doktor bana uzanmamı söyledi. İlk önce bir sakinleştirici iğne yaptılar. İğnenin etkisi kısa zamanda kendini gösterdi. Şuan daha sakindim. Doktor birde benim ağzımda duymak istedi neler olup bittiğini. Bende her şeyi baştan sona anlattım. Doktor hemşire hanımın kulağına bir şeyler söylemişti. Hemşire hanımda başını sallayarak odadan çıkmıştı. Neler olduğunu sorduğumuzda Aras'ı yanımdan alıp dışarıya götürmüştü.

"Aras Bey , Ömür Hanım'ın durumu çok kritik. Babasının halüsinasyonunu görmeye başlamış. İlaçların artık bir etkisi kalmamış. Hemen tedavi olması gerekiyor. Ruh hastalıkları ve rehabilitasyon merkezlerinde tedavi olması şart. Böyle devam ederse Ömür Hanım delirebilir. Bu durumu Ömür Hanım'a söylediğinizde ilk başta kabullenmeyecektir. Belkide kaçmak isteyecektir. O yüzden sabırlı olmalısınız. Bunu dikkate alarak sizi bir hastaneye yönlendireceğim."

Aras odaya geldiğinde beti benzi atmıştı. Gözleri dolmuş gibiydi. Ne olduğunu sorduğumda cevap vermemişti. "Aras söylesene neyim varmış korkutma beni!" dedim. Bu sefer titrek bir sesle "Durumun kritikmiş hastaneye yatman gerekiyormuş. Ama sakın korkma tamam mı ben seni hiç yalnız bırakmayacağım. Hep yanında olacağım. Korkma aşkım." diyip sarılmıştı. Neee? Hastane mi? Ben deli miyim? Niye yatacağım hastaneye ya! "Banane yatmayacağım. Ben deli değilim. Geçicek her şey biliyorum. Yatmak istemiyorum. Aras beni bırakma nolur!" dedim. Aras ağlamamak için kendini zor tutuyordu. "Kaçalım aşkım , hadi gel kaçalım!" diyip Aras'ın elinden tuttum. "Ömür, olmaz tedavi olman gerek. Hem daha iyi olacaksın. Ben inanıyorum buna. Ben yanında olacağım." dedi. İnanmıyorum ya Aras benle kaçmak istemedi. Oda benim deli olduğumu düşünüyor. Hayır, hayır değilim! Herkes saçmalıyor. Kaçacağım o hastaneden yatmayacağım.

Aras'a kabullendiğimi göstermiştim. Ama aslında hiç istemiyordum. Çünkü böyle bir şeye gerek yoktu. Orada deliler tedavi olur ve ben deli değilim. Bu sırada doktor içeriye gelip Aras'a bir kağıt verdi. Orada hastanenin ismi, nerede olduğunu, bu hastane tarafından gönderildiği falan yazıyormuş. Umrumda bile değildi. Aras'la hastaneden çıkmıştık. O hastaneye doğru gidiyorduk. Bugün orada kalmayacaktım. Yarın nikahtan sonra hastaneye gideceğimi kararlaştırmıştık. Bugün sadece işlemler için gidiyorduk. Hemen bir taksi çevirip yola koyulmuştuk. Çok korkuyordum. Orada kalmak istemiyordum.Kalmayacağım zaten. Beni kimse orada zorla tutamaz.

Hastaneye vardığımızda daha dış cephesinden çok ürkütücü bir yer olduğunu belli ediyordu. İçeriye girmek istemiyordum. "Ben dışarda kalsam, sen işlemleri halletsen olmaz mı?" dedim Aras'a , oda bana "Olmaz aşkım , saçmalama seni görmeleri gerek. Tek başıma geldiğimi düşünürler. Hem biraz gözatmış oluruz." dedi. Ayaklarımı sürüte sürüte giriyordum hastaneye. Koridorlar, odalar o kadar ıssızdı ki, cidden korkmamak mümkün değildi. Bazen bir kadın sesi, bazende bir erkek sesi duyuyordum. Bağırıyorlardı. Çok ürkütücüydü.Aras beni zorla getirmişti içeriye. Danışmandaki kıza kağıdı verip işlemlere başlamasını söylemişti daha sonrada oradan çıkmıştık. Sonunda çıkmıştık. Ruhum daralmıştı. İki dakika orada kalmak bile, iki yıl gibi gelmişti. Ve ben burada kalmayacaktım.