İNTİHAR (TAMAMLANDI)

"Arasss"

Aras ve annem koşa koşa gelmişti. "Noldu? Aşkım iyi misin?" diyordu. Bende "Bir erkek sesi duydum. Çok korkuyorum. Çok" dedim. Aras bana sarılarak teselli etmeye çalıştı. "Tamam canım geçti. Geçti. Sakin ol. Hadi gel ilaçlarını içelim" dedi. Annemde "Hadi kızım , iç ilaçlarını biraz dinlen" dedi.Bende itiraz etmeden olduğum yerden kalktım.Gerçekten çok ürkütücüydü.

İlacımı içtikten sonra, koltuğa uzandım. Beş-on dakika böyle kaldıktan sonra sofrayı hazırlamaya yardım ettim. Yemekler zaten pişmişti. Geriye tabaklara koyma, servis etme vardı. Onuda annem hallediyordu. "Anne ben yemicem " dedim . Annem "Niye kızım? Olmaz öyle şey yiyeceksin" dedi. İstemiyordum ama yemek zorundaydım. Aç kalarak kendime sadece ceza veririm.

Çok fazla bir şey yememiştim. Yemeğimi yedikten sonra, dinlenmek için odama çıkacağımı söyledim. Aras ve annem tek kalmama razı olmadılar. Onların yanında kalmam için ısrar ettiler. Aslında haklıydılar. Tek kalmam benim için iyi olmayacaktı. Eğer tek kalırsam yine öyle sesler duyabilirdim.

Neyseki annem çay demlemişti. İşte bu bana iyi geliyordu. Şuan kendimi rahat ve huzurlu hissediyordum.

Aras yüzünden dizimi izleyemiyordum. Maç hala bitmemişti. Off bitsin artık ya. "Ya aşkım Galatasaray yeniliyor işte , hadi kumandayı verde dizimi izleyeyim "dedim. Aras bana kötü kötü bir baktı. "Yenilsekte Galatasaray kalbimizin şampiyonu " dedi. Allah Allah ya ne dedim sanki. Bak bak laflara bak. Öyle diyince dahada sinirlenmesin diye sustum. Sanırım annemle muhabbet etmek bana daha iyi gelecekti.

"Anne düğünü ne zaman yapacağız?" dedim. Annem ise "Kızım ben kır düğünü olsun istiyorum. Böyle nisan , mayıs ortası havalar çok güzel oluyor. O sıralarda olabilir" dedi. Annemle aynı fikirde olmamız gerçekten mutlu etmişti. "Aynen anne bende öyle istiyorum" dedim. Annem Aras'a dönerek "Oğlum senin annen ve baban nerede? Ben hiç görmedim onları." dedi. Allaaahh annem acayip pot kırmıştı. Annemin kulağına yaklaşarak "Anne Aras'ın annesi babası yakın zamanda vefat etti. O yüzden sorma" dedim. Oda "Neee? Kızım sen ciddi misin? Nasıl yani?" dedi. "Anne ben sana sonra anlatırım" dedim. Annem hala şaşkın şaşkın bana bakıyordu. Aras'ın üzüldüğünü hissediyordum. Aras birden kalkıp tuvalete gitti. "Arass? Aşkımm?" dedim ama bana hiç bakmamıştı. Kesin annem bu konuyu açtı diye üzüldü. "Ya anne sırası mıydı?" dedim. "Ne bileyim anneceğim. Yaşıyor zannettim" dedi. Kadında haklıydı nereden bilsin. İşte benim eşşekliğim neden en baştan anlatmadım ki. Anlatacak zaman olmadı. Neyse ben bir Aras'a bakayım.

Kapı üç kez tıklattım. "Aras? Aşkım açar mısın kapıyı?"  dedim. İlk önce cevap vermedi. Daha sonra birdaha tıklattım . O sırada bir sinirle kapıyı açıp " NE VAARR?" diye bana bağırmıştı. Gerçekten kalbimin kırıldığını duymuştum. "İyi misin diye soracaktım" dedim. "Sorma Ömür, sorma. İyiyim ben" dedi. Gözlerim dolmak üzereydi. Aras'a tekrardan baktığımda ise bana hırçın hırçın bakıyordu. Gözleri kızarmıştı. Ya sanki ben mi öldürdüm annesini babasını? Anlıyorum zor bir şey bende babamı kaybettim. Ama elimizden bir şey gelmiyor. "Hepsi senin yüzünden, hepsiii..." diyip gitti. Ne benim yüzümden ya? Konuşmasın böyle. Canımı acıtıyor. O sırada annem yanıma gelmişti. Beni ağlarken görmüştü. "Kızım noldu böyle size yaa?" dedi. Ben hiçbir şey demedim. Tam o sırada kapı sesi geldi. Aras evden çıkmıştı. Onu yakalamak için kapıya gittiğimde çoktan ortalıktan kaybolmuştu. "Anne bende gidiyorum." dedim. Annem bana engel olmaya çalıştı. "Kızım sakın! Dur! Yolları hatırlamıyorsun! Kızııımmm!" diye arkamdan bağırıyordu.

Demek hepsi benim yüzümden. Öyle mi Aras Bey? Nerede bu çocuk ya? "Araaas!!!"  iki dakikada nereye giderki? Etraf çok karanlık , zaten hiçbir yeri hatırlamıyorum. Offf kafayı yiyeceğim.