İNTİHAR (TAMAMLANDI)

Bahçe

Hastaneden çıktık. Annemin durumu iyiydi. Şimdi eve gitme zamanıydı. Annemle ben çok kötü görünüyorduk. Gözlerimizin altı morarmış, gözümüz kızarmış, saçımız başımız dağınıktı. Hayatımızda en değer verdiğimiz insanı kaybettik. Tipim umrumda bile değildi.

Herhangi bir taksiye atlayıp eve gelmiştik. Çocukluğumun geçtiği eve. Her şey aynıydı. Hiçbir şey değişmemişti. Odamdaki eşyalar, oyuncaklar ve kıyafetlerimde ordaydı. Eve girer girmez bir ağlama tutmuştu beni. Babamı şimdiden çok özlemeye başlamıştım.

Aras annemle bana zorla bir şey yedirmeye çalışıyordu. Ama canımız hiçbir şey çekmiyordu. Günlerdir aç susuz kalmıştık. Yinede bir şey yemek , içmek istemiyordum. Biraz odama gidip dinleneceğimi söyledim. Odama girip , yatağıma uzandım. Başımı yastığa koyar koymaz uykuya daldım. Beş dakika sonra irkilerek uyandım. Etrafımdaki her şey simsiyahtı. Oda çok karanlıktı. Işık açıktı ama her şey kapkaraydı. Birden şimşek çaktı. Korkuyla cama baktım. Yataktan kalkarak camdan dışarıya baktım. Oda neee!!! Bahçede iki kişi boyunlarından asılmış öylece duruyordu. Korkuyla aşağıya indim. Koştum koştum. Asılan iki kişinin yanına geldim. Ama bir dakika bunlar Aras ve annemdi. Kim kim yaptı bunu!!! İkiside mosmor olmuştu. Korkuyla etrafıma bakıp "Kim yaptı bunu! Kim?" diye bağırdım. Arkamdan bir ses " Ben yaptım" dedi. Birden döndüm. İnanmıyorum. Baba? Babam mı yapmıştı? Hayır hayır babam yapmış olamaz.

Sanki birden gerçek hayata dönmüş gibi oldum. Karşımda Aras , yanımdada annem vardı. "Aşkım iyi misin? Ne gördün?" dedi. " Hayır hayır olamaz ya! Olamaazzz!! Ben kafayı yemiş olamaaaaaaam!" diye Aras'a bağırdım. Aras koşarak içeriye gitti. Annem de bana sarılıp " Tamam canım geçti, geçti." diyordu. Aras elinde ilaçlarla gelmişti. Hemen ilacı ağzıma koyup yutmam için ısrar ediyordu. Neyseki suyuda içtikten sonra yutmuştum. Aras yanıma uzanıp bana sarıldı. Şuan kendimi daha iyi hissediyordum. Ve yavaş yavaş uykuya dalıyordum....

Uyandığımda Aras hala uyuyordu. Havadan akşam olduğu belliydi. Yavaş yavaş Aras'ın kollarından kalkarak aşağıya indim. Annem camdan dışarıya bakıyordu. Annemin yanına oturup ona sarıldım. Annemde bana sarıldı. "Ömür'üm benim senden başka kimsem yok kızım. Beni bırakma emi kızım." dedi. Annemin yanağından kocaman öperek " Merak etme anneceğim seni asla yalnız bırakmayacağım. Babamı kaybettim. Senide kaybetmek istemiyorum." dedim. "Ömür kızım bir şey söyleceğim sana. Aras'la ikiniz uzun zamandır berabersiniz. Görenler yanlış anlayacak be kızım. Artık nikah kıysanız iyi olacak. Düğünüde yaza yaparız. En azından benimde içim rahat eder. Görenlerede hesap vermek zorunda kalmayız kızım. " dedi. "Anneciğim elalem ne der diye yaşamıyorum ben. Banane onların düşüncesinden. Biz Aras'la birbirimizi çok seviyoruz. Ha şimdi ha iki sene sonra yine nikah kıyarız." dedim. Annemde bana "Kızım lütfen dinle beni. Bak babanı yeni kaybettik. Şimdi sağda solda laf ederler, lütfen kızım yapın nikahı benimde içim rahat etsin." dedi. Anneme bakarak başımı onaylar gibi salladım. Aslında annem doğru söylüyordu. Nikah kıymamız gerekti. Bu konuyu Aras'la konuşup halletmem gerek. Hem Aras'ın bir şey diyeceğini sanmıyorum. Oda isteyecektir.

(BİR-İKİ SAAT SONRA)

Aras'la nikah işimizi konuşuyorduk. Aras bana sıcak bakmadığını söyledi.Yaa bu çocuk ne diyor böyle? Benimle dalga mı geçiyor. Allahım inanamıyorum ya.