Zero Heartbeats (Completed)

1st Heartbeat

Zharina on the media mga beh 😘

******

Deceased

789 Days ...

I've been on my own for 789 days. Wala akong kalendaryo probably wala nang gumagawa nito.. 789 days passed and I'm still searching my way out. Wala akong makitang normal na mga tao na kagaya ko. I'm on my own. Good thing I still keep myself well and alive. I don't even celebrate my birthdays since I don't know what date it is today and so on maybe I'm around 22 or 23. I only count days. Dahil hindi ko alam kung hanggang saan nalang ba talaga ako. Natuto akong pumatay, makipaglaban, mamuhay ng mag isa, humanap ng pagkain o di kaya hindi makakain ng ilang araw. Naging malakas ako at nawalan nang takot sa tuwing mapapalaban ako maybe nasanay narin ako. I never thought that these bullshts are true I only watched these things before on TV's. I can still remember those days when I'm with my family. Our laughters filled our house.. When everything's still fine... Normal... And happy.

"Mom! Thank you! Oh my!" I said hysterically

"Matagal mo na yang gustong ipabili diba?" She smiled while sitting beside me

Ang lapad ng ngiti ko at maluha luhang binuksan ang box na binigay ni mommy. Fvck matagal ko ng gustong palitan ang DSLR camera ko. Deymn. This one has a better lense than my old one. Its my passion. I really admire photography. I love taking pictures its like documenting your everyday life. I want to be a professional photographer because you are not only taking pictures... You are also capturing the beauty of this world. I'm on my last year in college at isa ako sa mga photo journalist sa school paper namin sa campus.

I'm Zharina Chua by the way. But my friends call me Zhari

"Yieee si ate! Pa burger ka naman!"

Napatingin ako sa nag iisa kong kapatid na nakaupo sa harap ko. She's Zara my little sister she's only 15 while I'm 20 years old.

Masaya ako kung ano kami ngayon ng pamilya ko. My mom is a manager sa isang bangko at si Dad naman ay isang professor sa university na pinapasukan ko.

"Mamaya na yan! Let's eat first okay?" Napatingin ako Kay dad at nginitian niya ako.

I smiled and put away the box.

I am so grateful to have my family.

Little did I know.. My smile slowly disappear as I imagine the way I used to live before.

I open my eyes and all I can see is the dark sky with billions of stars shining.

"Mom... Dad... Zara..." I whispered their names. I miss them. I miss my family.

*****

I was riding my motorbike well apparently nakita ko lang naman to noong isang araw and luckily merong pa siyang gas kaya napakinabangan ko pa ito.

Naghahanap ako nang mga tindahan na pwede kong kunan nang mga pagkain. Paubos na kasi ang naimbak kong mga pagkain.

Tirik ang araw ngayon at tahimik ang paligid. Nagmistulang isang ghost town ang lugar pero mas kailangan mong matakot kapag ganito katahimik dahil sa likod nang katahimikan na ito ay nagtatago ang mga nakakatakot na mga deceased at handa kang kainin na buhay.

Napangiti ako nang makakita ako nang isang drug store. I immediately parked my motorbike outside and took my gun out.

Maingat akong bumaba at naglakad papasok nang store.

Hindi ko na ito kailangang buksan pa dahil basag na rin naman ang glass door nito.

Kadalasan sa mga pinapasukan kong mga store noon ay may mga oras na meron palang mga deceased na nakatago sa loob kayat dapat maingat ang mga galaw ko.

Nang masigurado kong ligtas na ay naghanap ako nang mga pwede kong pakinabangan.

May mga nakuha akong first aid kit at mga gamot dahil di maiiwasang magkakasugat ako. May nakita din akong mga biscuits at chocolates na Hindi pa sira at nilagay sa loob nang bag ko. Naghanap din ako nang mga bottled water na natira at buti nalang meron pa.

Nang nakuha ko na ang lahat na kailangan ko ay lumabas na ako.

"Sht"

Napamura ako sa nadatnan ko sa labas dahil andaming deceased ang nakapalibot sa motorbike ko naglalakad palapit sa daan.

Tahimik akong nagtago muna sa likod nang basurahan. Sht bat ang dami nila? Saan nanggaling ang mga to? I'm worriedly sick kung paano ako makaalis dito.

I was busy calculating my possible solution nang bigla kong nasipa ang basurahan napatingin sa direksyon ko ang isang deceased fvck! I shut my mouth I even hold my fvckng breath. This is not good.

My eyes widened when he walk hungrily towards me and it lead me no choice but to shoot him.

Pagkaputok ko nang baril at pagtumba nang deceased ay halos lahat sila napatingin sa direksyon ko kaya tumakbo na ako paalis while releasing constant shots sa lahat na madadaanan ko.

I looked back and I saw them following me at halata sa mga mukha nila na gutom na gutom sila na hindi nakakain nang ilang taon.!

Fvck. This won't be the end of me. I should save my fvcking ass out of here!

Xoxo crushylove