Zero Heartbeats (Completed)

39th Heartbeat

The Embassy

"baby..." napamulat ako ng mga mata ko ng maramdaman ko ang marahang paghaplos sa aking mukha.

Sinalubong niya ako ng nakangiti ang mukha at agad akong napaayos ng upo at ganoon rin ang kanyang ginawa.

Napatitig ako sa embassy Ilang metro ang layo namin doon at kailangan namin itong lakarin dahil Hindi makakaraan ang sasakyan sa malaking bakod  na nakaharang dito.  Walang bakas ng mga deceased ang makikita Malapit dito Kaya nakahinga ako ng maluwag Pero agad akong napatingin sa katabi ko na Kahapon pang iniinda ang paninikip ng kanyang puso. Noong namilipit siya sa sakit Kahapon Ay grabe nalang ang takot at kaba ko ni Hindi ko na alam ang gagawin ko dahil Hindi ko alam kung ano ang ibibigay kong gamot sa kanya. Iyak ako ng iyak habang niyayakap siya at di kalaunan ay sinabi niyang ayos na siya pero hindi ako naniwala.

Napatingin ako sa kanyang mukha at Parang tutulo muli ang aking mga Luha Kaya napaiwas ako ng tingin at kinagat ang ibabang labi ko. He's eyes are getting darker and his veins are starting to show up on his skin he became as pale as snow.  Alam kong ganyan talaga ang ichura niya pero noong naging tao na siya ay unti unting bumalik sa dati ang kanyang mukha ngunit ngayon Ay bumalik ito sa patay niyang anyo Pero agad din itong nawawala kapag Hindi na siya namimilipit sa sakit sa kanyang dibdib. Marami akong tanong sa kanya Pero hindi niya naman Sinasagot. Marami akong pangamba at mga what if's sa kanya Pero iniiba niya ang Usapan at sinasabing Ayos Lang siya at wag akong mag alala.

"are you ready? " he asked softly  while staring at me. I stared back at him and he gave me his genuine smile and held my hand

"s-sigurado ka bang ayos ka lang? " tanong ko sa kanya Pero nginitian niya lang ako at Pinisil ang aking Kamay.

"Im happy that we made it this far and finally we're safe now" he said and cupped my face "I'm fine okay? Wag Kang mag alala ligtas na tayo"

I nodded my head before he kissed my forehead and went off the car. I took a deep breathe and opened the door and when my feet touches the land I can smell the rusting metals of the wire circling the embassy. I walk beside the man that I love and held his hand. We looked at each others eyes for a moment before we take a step forward.

Nagsimula kaming lumakad palapit sa embassy at malalakas ang bawat pintig ng puso ko at mas lalong hinigpitan ang hawak ko sa kanyang Kamay. "just relax and breathe we're already near" he muttered with an assuring smile

Tumango ako sa kanya at Nagpatuloy sa paglakad pero agad din akong napatigil ng napahinto siya at napadiin ang hawak niya sa aking kamay Napangiwi ako sa sakit pero ininda ko nalang iyon at napatingin sa kasama ko.  Biglang namilog ang aking mga mata sa pag alala at agad siyang dinaluhan.

"sht! Ano ba kasing nangyayari sayo!? " di ko mapigilan ang mataranta at bigla nalang tumulo ang aking mga Luha sa aking nakikita.

Impit ang kanyang mga sigaw na tila ba pinipigilan niya ito at lukot na ang kanyang damit sa mahigpit na pagkapa niya sa kanyang dibdib

"w-wag kang umiyak " agaw hininga niyang sabi habang inaalis ang luha sa aking pisnge

"you s-scum! P-pano Hindi ako iiyak kung ganyan ka! " I whined

He shook his head hugged me. He buried my face on his  chest and all that I could do is to cry but to my surprise my eyes widened as I saw something on his foot. Agad ko naman itong tiningnan at hinawakan. Tumutulo ang aking luha habang nakatingin lang doon at agad ako Humarap sa kanya.  I saw sadness in his eyes "look baby,  okay lang ako unti unti din naman siyang nawawala"

"b-bakit Hindi mo sinabi s-sakin na n-nakagat ka!? "

He smiled at me and caressed my cheek "it's not even that big so don't over think things. I'm fine sanay na ang katawan ko dito"

Napailing nalang ako ng ilang beses sa kanyang sinabi Pero agad niya akong hinawakan sa mukha at Tumitig sa aking mga mata "listen,  those people inside the embassy will help us Kaya wag Kang Mag alala we're already here"

I closed my eyes as I feel his soft and cold lips pressed on my forehead. Will it be alright?

"ah! "

Napalayo ako sa kanya at agad dumaloy ang kaba sa katawan ko ng makita ko siyang namimilipit ulit sa sakit ng kanyang dibdib. I did what I thought was right. I stood up and hurriedly run towards the fence of the embassy and call for help. Ilang ulit akong sumusigaw ng tulong habang lumilingon sa likod ko. Lalo akong napaiyak nang makita ko siyang pilit na tumatayo at nilalabanan ang kanyang iniindang sakit. He tried to walk towards me as he managed his situation. I hysterically shout out for the word help but no one even dare to come out.  I heard him call for my name and tried to stop me for what I'm doing but I should do this for our sake.  Kailangan niya nang gamot.  As my throat aches for my last shout two huge sound of gun shots were made.  Nanlalaki ang mga mata ko na lumingon sa aking likuran at Kasabay ng pagtulo ulit ng aking Luha ay nakita ko kung paano napaluhod ang taong mahal ko sa lupa habang tumutulo ang dugo sa kanyang katawan.

Before he fell off the ground his last words caught my ears and stabbed my heart.

Crushylove