White Alpha

White Alpha - 10.

* Waar we gebleven waren bij hfst 9.. *

Ik kroop op hem en wreef mezelf tegen hem aan waardoor hij zachtjes begon te kreunen. Ik deed een hand onder zijn shirt en liet die over zijn buik glijden en bracht mijn mond naar zijn oor. ‘Ik geloof dat het meer voor jou gaat gelden als ik bezig ben’ fluisterde ik.

Hij draaide ons om zodat ik onder hem lag. ‘Laat maar zien’ zei hij uitdagend en vervolgens zoende hij me. Ik vergat dat iedereen beneden was en liet mezelf verliezen in het moment. Eén ding wist ik zeker, als ik op zoek ga naar oma dan gaat hij mee, want ik kan niet zonder hem.

.

White Alpha – 10.

De dagen daarna was het bij komen van het vele rijden en het bij kletsen met iedereen. Niet iedereen wist waarom ik weg ging en dat had ik ook expres niet gezegd. Alleen degene in het huis wisten waarom en dat liet ik zo. Omdat Lindsey natuurlijk bij de Warriors zat had ik het ook tegen Olivia en Jack gezegd dus die waren er ook van op de hoogte.

Ik stond momenteel voor de dozen die we hadden meegenomen vanuit Trimble Moon. Ik had af en toe al een beetje gekeken maar het bracht zoveel herinneringen naar boven dat ik er een beetje moeite mee had.

'Wat is er Evan' zei ik zonder om te draaien. Ik rook hem en hoorde hem voordat hij bij de deur stil bleef staan. 'Hoe lang sta je daar nou al' zei hij rustig. Ik hoorde dat hij zich iets verplaatste. 'Lang genoeg blijkbaar om jou die vraag te laten stellen' zei ik rustig terug. Ik liep ernaar toe, pakte een doos en zette die op de grond en ging erbij zitten.

'Het is niet echt gemakkelijk om te kijken wat er in zit. Hoe blij dat ik deze spullen heb, het brengt een hoop herinneringen naar boven. Dingen die me doen denken aan wat Lindsey en ik hebben meegemaakt in de roedel. Dingen die me doen denken aan m'n ouders wat zowel fijn, als minder fijn is'. Ik zuchtte even diep.

'Maar dat is toch juist iets goeds?' vroeg hij voorzichtig en hij ging tegenover mij zitten. 'Ook al zijn ze soms minder fijn, je hebt er herinneringen aan'. Ik keek hem even aan voordat ik de doos open deed. 'Dat is het hem juist, het zijn herinneringen, meer niet. Wie wil nou herinneringen van zijn of haar ouders als je de echte thuis had kunnen hebben'.

Hij was daarna stil en keek toe hoe ik het ene voorwerp na het andere uit de doos haalde en het bekeek. Soms vroeg hij ernaar en dan gaf ik antwoord.

'Van de week schoot me iets te binnen, iets wat met mijn oma te maken heeft' ik keek Evan weer even aan. 'Wat dan?' vroeg hij. 'Wat nou als ik alles wat ik hier heb, goed bekijk, lees wat dan ook, mij vertelt waar ik haar kan vinden. Het beetje informatie van Nicole heeft ons al een richting gegeven. Misschien vinden we hier een regio of zelfs een adres. Dat laatste lijkt me onwaarschijnlijk want ik heb deze spullen uiteraard ook al vaak gezien. Maar misschien zit er iets tussen wat me daarvoor nooit is opgevallen, helemaal omdat ik toch al dacht dat ik geen grootouders meer had. Zelfs al is het een regio of iets anders waardoor we heel wat plekken kunnen uitsluiten, dan zijn we in ieder geval wat dichterbij'.

'Geen slecht idee' gaf hij aan. 'Dank je' zei ik glimlachend. Daarna ging Evan ook meekijken en hadden we tegen etenstijd de eerste doos er doorheen zitten. 'Nog een aantal te gaan. Hopelijk geven die de informatie die ik zoek' zei ik toen we naar de eetkamer liepen. 'Ik hoop het voor je' zei hij.

Ik liep op een gegeven moment met een pan naar de eetkamer toen iemand me liet schrikken waardoor ik de pan bijna liet vallen.

Zus! Wanneer kom je langs met mijn kleren!

Jezus Lin! Doe eens rustig, ik liet bijna wat vallen man! dacht ik fel.

Sorry hoorde ik haar gelijk zeggen.