White Alpha

White Alpha - 11.

* Waar we gebleven waren bij hfst 10... *

We zaten een tijdje op de grond en staarde naar de brief die Evan in zijn handen had. Langzaam begon ik de dingen op te ruimen want ik had nu gevonden wat ik wilde vinden. Er begon zich ook een plan te vormen in mijn hoofd. Eén die te maken had met het opzoeken van mijn oma.

'Ga je naar haar toe?' vroeg Evan uiteindelijk toen ik alles weer terug in de doos had gedaan. Ik keek hem strak aan. 'Ja' zei ik alleen maar.

.

White Alpha - 11.

Ik voelde ineens een steek in mijn hart en schoot overeind. Ik keek opzij en zag dat Evan niet naast me lag. 'Evan?' zei ik rustig. Het was 's ochtends dus wilde ik niet al te hard roepen en het risico nemen dat ik daarmee de rest van het huis wakker zou maken. Ineens voelde ik een enorme verdriet waardoor ik zelf bijna begon te huilen.

Evan? dacht ik bezorgd maar hij reageerde niet.

Nu pas hoorde ik geluid buiten de kamer. Er was wat aan de hand en het was niet goed. Ik stond op, trok snel even een trui over mijn pyjama heen en liep de gang op. Ik zag Nick en Brooke bij elkaar staan. Nick omhelsde haar en beide keken naar de deur aan het einde van de gang. Zijn ouders stonden bovenaan bij de trap en zijn broertje zat voor hun op de grond.

'Wat is e-' ik voelde de enorme verdriet weer opkomen. Ik keek naar de deur en wist meteen wat er aan de hand was. 'Alles goed?' vroeg Nick bezorgd. 'Het is oma of niet' zei ik zonder zijn vraag te beantwoorden. 'Ja' hoorde ik hem zachtjes zeggen.

Ik zette een stap naar voren maar aarzelde. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had nog nooit iemand verloren op zo'n manier. Mijn ouders was wat anders, zij waren niet op een natuurlijke manier dood gegaan. Verder kende ik niemand die mij dierbaar was en die iemand had verloren. Moest ik nu bijvoorbeeld naar Evan gaan en hem troosten of gewoon bij hem zijn? Of moest ik hem de ruimte geven en afwachten?

'Zijn z'n ouders daar ook binnen?' vroeg ik zachtjes. Nick knikte alleen maar. Uiteindelijk liep ik maar naar de deur en bleef daarvoor staan.

Ik ben er voor je zei ik rustig tegen hem.

Het duurde even voordat ik wat terug kreeg.

Wil je naar binnen komen?

Eerlijk gezegd wist ik niet of ik dat wel wilde. Ik had het niet zo op dode mensen, ik had er al meer als genoeg gezien in mijn leven.

Ik weet het niet Evan. Ik voel me niet zo op m'n gemak als ik haar zal zien.

Ze ligt er vredig bij, het is net alsof ze slaapt. Kom maar.

Ik haalde even diep adem en deed vervolgens zachtjes de deur open. Ik zag zijn ouders gelijk opkijken en mij een verdrietige glimlach geven. Evan zat met zijn rug naar mij toe. Rustig liep ik naar hem toe en legde een hand op zijn rug.

Ik vind het zo erg voor jullie.

Hij draaide iets en keek naar me. Daarna pakte hij mijn hand en hield hem stevig vast terwijl hij weer naar zijn oma keek.

Ze heeft een geweldig leven geleefd, het was haar tijd hoorde ik hem zeggen.

Ik ging naast hem op de knieën zitten en keek naar haar. Ze lag er inderdaad vredig bij. Heel even keek ik opzij en zag ik dat er bij Evan een traan over zijn wang rolde.

Ik hou van je zei ik tegen hem.

Hij keek met tranen in zijn ogen mij aan.

En ik van jou.