White Alpha

White Alpha - 17.

* Waar we gebleven waren bij hfst 16 .. *

Ze sloeg haar handen voor haar mond en bekeek me van top tot teen. 'Mijn kleindochter?' vroeg ze onzeker. Ik knikte alleen maar en wachtte op wat ze nog meer zou doen. 'Och lieverd toch' ze liep naar voren en omhelsde me ineens. Ik stond daar even verstijfd en wist niet zo gauw wat ik moest doen. Ze verstevigde haar omhelzing en langzaam sloeg ik mijn armen om haar heen en hield ik haar ook stevig vast.

Waarom het gebeurde weet ik niet maar langzaam rolden er tranen over mijn wangen heen en deed ik mijn ogen dicht. Ik heb een oma.

.

White Alpha - 17.

Daarna liet ze me langzaam los en pakte mijn gezicht vast en keek me recht aan. 'Je lijkt op haar' zei ze zachtjes. Ik gaf haar een kleine glimlach. 'En u heeft dezelfde ogen als mijn zusje' zei ik. 'Je hebt nog een zusje?' vroeg ze verbaasd. Ik knikte enthousiast. 'Lindsey en ze is 15' zei ik met een grote glimlach. Ik hoorde gekuch achter haar waardoor ik langs haar heen keek en zij zich omdraaide.

'Mag ik vragen waar dit allemaal over gaat?' vroeg die Joshua verward. 'Nou Joshua, het ziet ernaar uit dat ik toch nog kleindochters heb' zei ze glunderend en ze sloeg een arm om m'n schouders heen. 'Is ze ook hier?' vroeg ze daarna aan mij. 'Lindsey?' vroeg ik ter verduidelijking. Ze knikte. 'Nee, die heeft school' legde ik uit. 'Jammer, maar school gaat voor'. Daarna pakte ze mijn handen beet, gaf er een klein kneepje in en keek me strak aan.

'Is je moeder ook mee?' fluisterde ze bijna. Ik keek haar droevig aan. Hoe moest ik haar vertellen dat mam al anderhalf jaar dood was? 'Het spijt me' begon ik. Oma liet haar hoofd vallen. 'Het was het proberen waard' zei ze en ik kon nog net een kleine glimlach zien. 'Ze kon niet mee want ze is er niet meer' ging ik verder. Haar hoofd schoot gelijk omhoog. 'Hoe bedoel je?'. 'Pap en mam zijn anderhalf jaar geleden gedood door onze eigen soort' zei ik zachtjes. Meteen liet ze mijn handen los en strompelde naar achteren. In haar ogen was schok te zien maar ook verdriet, veel verdriet. Ze zakte door haar benen heen maar Joshua ving haar net op tijd op.

'Ho kijk uit, we willen niet dat u zich pijn doet' zei hij terwijl hij haar weer overeind hielp. 'Het spijt me zo' fluisterde ik nu. Ze keek mij verdrietig aan. 'Kind waarom spijt het je? Jij hebt haar ook verloren'. Ze pakte mijn arm weer beet en bleef zo staan.

'Ik denk dat het verstandiger is dat u naar uw huis gaat' zei Joshua tegen haar. 'Dat denk ik ook en mijn kleindochter en haar vriend gaan mee' zei ze vastberaden. 'Prima' zei hij. Ik keek Evan aan en hij kwam onze kant op. 'Als zij op bed ligt wil ik jullie even spreken' zei Joshua tegen mij en Evan.

'Zeg ik mag dan oud zijn, dat betekent niet dat ik gelijk m'n rust moet zoeken in bed. Een stoel en een kopje thee doet ook wonderen hoor' bracht oma er tegenin. Ik hoorde Evan zachtjes lachen. Ze trok zachtjes aan mijn arm zodat ik met haar meeging. Evan volgde ons. 'Ik wil ze nog wel spreken hoor!' hoorde ik Joshua nog zeggen. 'Ja ja!' mopperde ze een beetje terwijl we verder liepen.

De huizen stonden meer verspreid dan bij de Warriors. Hier stonden dan ook meer huizen dan bij de Warriors. Het gaf je een beetje het gevoel alsof je in een klein dorpje liep. Uiteindelijk stopten we voor een huis van redelijk formaat. Onverwachts werd de deur open gedaan en stond daar een oude man in de deuropening. Ik keek hem geschrokken aan. Is dat mijn opa? Ik had nergens iets over opa gelezen of erover gehoord. Vragend keek ik oma aan.

'Niet je opa lieverd. Hij was er al niet meer toen je moeder er nog was. Verongelukt' en terwijl ze dat zei klopte ze op mijn arm. 'Kom, dan gaan we naar binnen en kan ik je mijn tweede man voorstellen' zei ze glimlachend. 'Mario, lieverd, wil je de deur ook weer dicht doen?' zei ze toen we hem voorbij liepen en achterlieten bij de deur.