White Alpha

White Alpha - 12.

* Waar we gebleven waren bij hfst 11... *

Ik zag zijn kop even mijn kant op gaan maar uiteindelijk zag ik hem ervoor zitten en begon hij ook te huilen naar de maan. Even later deed ik met hem mee en hoorde ik de rest van de roedelleden zich er ook weer bij voegen.

Alle emoties kon je horen die nacht. Alle woorden werden gesproken die niet uitspreekbaar waren. Maar het belangrijkste was, was dat we allemaal op een toepasselijke en eerbare manier, afscheid konden nemen van een geliefde vrouw.

.

White Alpha - 12.

'Zeker weten dat je mee wilt?' vroeg ik hem. Evan lag nog in bed en keek mij aan. 'Het is nog maar een paar dagen geleden. Je mag blijven hoor, ik breng alleen even wat kleding naar Lindsey. Klets wat bij met Raoul en Laila en de anderen en kom dan weer terug'. Hij kwam overeind zitten en wreef over zijn gezicht heen.

'Even andere mensen zien zal me goed doen' mompelde hij. 'Prima maar dan moet je je een beetje haasten want ik zou er over een uur zijn' zei ik tegen hem. 'En geef aan als je naar huis wilt ja?' en ik keek hem aan. Hij zuchtte even en knikte vervolgens. Daarna kwam hij uit bed en pakte zijn kleding en liep richting de badkamer.

Terwijl ik wachtte op Evan moest ik gaan bedenken hoe ik aan Lindsey ging vertellen dat we een oma hadden. Ik had het eerder willen vertellen maar zij had school, ik was hier bezig met het huis, het was me daardoor een beetje ontschoten. En als ik dat eenmaal had gedaan moest ik haar ook vertellen waar ze woonde.

Ze zal me daarna waarschijnlijk ook haten met het feit dat ik haar niet meeneem die kant op. Hoe graag ik haar onze oma wilde laten ontmoeten kon ik het haar niet aandoen als we erachter zouden komen dat ze er inderdaad niet meer was. Dan zou ik haar valse hoop geven met de reis en het dan vervolgens de grond in boren zodra we bij het adres aankomen.

'Klaar?' vroeg Evan. Ik zat zo in mijn gedachten dat ik hem niet eens hoorde. 'Ja' zei ik en we liepen naar beneden. We ontbeten met Brooke en Steven want de rest had al ontbeten. Zodra we klaar waren pakten we de dozen waar Lindsey's spullen inzaten en liepen ermee naar de auto. We stapten in en reden richting de Warriors.

We komen eraan zusje zei ik tegen Lindsey.

Oké! Zie jullie zo!

'Wat ben je stil' zei Evan ineens. Ik keek hem even van opzij aan. 'Ja ik zit een beetje met iets namelijk'. 'Wat dan?' vroeg hij. 'Ik moet Lindsey nog vertellen dat we een oma hebben. Dan nog vertellen dat ik weet waar ze woont en om te eindigen met iets wat ze totaal niet leuk gaat vinden' mompelde ik een beetje.

'En dat is?' vroeg hij. 'Dat ze niet meegaat als we die kant op gaan' zei ik tegen hem. 'We?' zei hij een beetje geschrokken. 'Ja? Tenzij je niet mee wilt natuurlijk. De reis naar Trimble Moon was net kort genoeg om het nog een beetje zonder je te kunnen doen. Maar naar mijn oma? Dat gaat te lang worden. En wie weet heb ik je nog wel nodig ook want weet ik veel wat ik aantref daar'. Hij greep mijn hand vast en gaf er een zacht kneepje in.

'Ik ga graag met je mee. Wat Lindsey betreft, jij weet het best hoe je het moet brengen want er is niemand die Lindsey zo goed kent dan jij' gaf hij aan. 'Zoek een plekje op of ga op haar kamer zitten. Ik blijf wel bij Chris of ga even bij Ben langs. Het komt wel goed. Maar een vraagje, waarom wil je haar niet mee hebben naar je oma?'. Ik zag ondertussen dat we er bijna waren.

'Omdat ik haar geen pijn wil doen als we erachter komen dat ze er niet meer is. Dan vertel ik haar eerst het goede nieuws met dat we nog een oma hebben en dat ik weet waar ze woont. Om dan vervolgens heel wat later en kilometers verderop erachter te komen dat ze er niet meer is. Ik zal het al moeilijk vinden, laat staan hoe zij zich zal voelen. Nee, ik ga eerst op onderzoek uit. Is ze er nog dan kunnen we altijd langskomen wanneer we willen, mits zij ons wilt zien maar gezien de brief denk ik van wel'.