White Alpha

White Alpha - 22.

* Waar we gebleven waren bij hfst 21 ... *

Ik vertelde dus het hele verhaal die oma mij had verteld. Voor zover mogelijk was tenminste, het was geen klein verhaal. Zijn ogen werden steeds groter hoe verder ik kwam en ik hoorde in zijn hoofd allerlei vragen opkomen maar die stelde hij niet. Hij hield zich in en daar was ik hem dankbaar voor. Ik wilde eerst dit kwijt en daarna mocht hij alles vragen wat hij wou. Eén ding sprong boven alles uit wat ik hem hoorde denken. Uiteindelijk was ik klaar en had hij het er ook over.

'Serieus?' zei hij verbaasd. 'Jij? Wauw, dat is... Jij staat dus eigenlijk boven mij. Dat maakt het allemaal eigenlijk ook zo logisch als je erop terug kijkt' zei hij rustig. Vertel mij wat, ik had alleen niemand die mij dat duidelijk kon maken dacht ik.

White Alpha - 22.

Oma was druk aan de praat via de telefoon in een andere kamer. 'Wat is er aan de hand?' fluisterde ik naar Mario terwijl we beide door het kiertje van de deur keken 'Jij weet net zoveel als ik' fluisterde hij terug. 'Kan je niet' en hij knikte naar oma en tikte tegen zijn hoofd aan.

'Dat kan ik wel maar dat doe ik niet. Ik weet trouwens ook niet of ze me wel inlaat. Ze kent het en weet dat ik het kan dus..' ik liet de rest open voor hem. Hij knikte begrijpend. Oma had mij verteld dat ze Mario alles had verteld van wat ze vroeger kon en wat ze was. En daarmee automatisch duidelijk had gemaakt wat ik dus ben en ook kon, voor een gedeelte dan.

Ineens legde ze de telefoon neer en kwam ze onze kant op. Ik keek Mario aan en hij mij. We draaiden ons beide om en liepen een beetje de andere kant op alsof we niet probeerden af te luisteren.

'Mijn oren mogen dan wat ouder zijn, dat betekent nog niet dat ik compleet doof ben' zei ze toen ze in de woonkamer kwam. Mario en ik keken elkaar weer aan en hij gaf me een kleine grijns.

'Wat is er aan de hand' vroeg hij aan oma. 'Dat was Joshua die belde. Hij heeft te horen gekregen dat Hidden Nightmare de Sentinels niet helpen'. Wie helpt wie niet dacht ik. En waarom heeft de één de ander nodig? Maar Hidden Nightmare, klinkt nogal onheilspellend, wat zou dat voor een roedel zijn.

'Is alles in orde?' vroeg ik. 'Nee' zei oma direct. 'Maar dat is iets waar wij ons mee bezig moeten houden, jij niet' en ze keek me strak aan. 'Het is maar de vraag of Joshua er ook wat mee gaat doen want hij heeft ze al eerder weg gestuurd' zei ze meer tegen Mario dan tegen mij. 'Denk je dat ze het bij ons weer gaan proberen dan?' vroeg Mario aan haar. Ze keek mij aan voordat ze daarop antwoord gaf.

'Zouden jij en Evan misschien even ergens anders naar toe willen gaan?' vroeg ze mij. 'Ik kan gewoon naar boven toe, naar Evan' zei ik. Ze keek me aan alsof ze dat liever niet wilde hebben. 'Of naar buiten' gaf ik maar aan. 'Doe dat maar' zei ze en ze gaf me een glimlach.

Evan laten we even een stukje gaan lopen. Ik ben alvast buiten ik sloot me gelijk af zodat hij wist dat hij geen keuze had.

'Dan ga ik maar even naar buiten toe' zei ik en ik wees naar buiten. 'Dank je lieverd' zei ze. Ik ging naar buiten en wachtte totdat Evan er was. Na een paar seconden kwam hij ook buiten. 'Wat is er zo dringend dat ik naar buiten moest komen' zei hij. 'Goeie vraag, oma wilde ons er niet bij hebben. Zelfs niet in onze eigen kamer. Bang dat ik ook iets meer zou horen dan de bedoeling was?' en daarmee doelde ik natuurlijk dat ik haar gedachten dan misschien zou kunnen oppikken.

We liepen dus buiten en gingen richting het bos. Dit was eigenlijk één van de weinige keren dat ik onveranderd in een bos liep met Evan. Maar de eerste keer hier sowieso dat we het bos in gingen. Veranderd of niet. Evan en ik waren niet eens veranderd in de tijd dat we hier waren. Dat was dan ook een beetje op het verzoek van  oma. Om te voorkomen dat elke vreemdeling die hier even komt, zomaar mag rondlopen in zijn andere gedaante. We liepen een aardig stukje en kletste over van alles. Hoe we het hier vonden, waar ik mee bezig was en wat ik net had gehoord. Dat laatste maakte Evan ook nieuwsgierig.