White Alpha

White Alpha - 16.

* Waar we gebleven waren bij hfst 15 ... *

'Wat is dat toch met jou en bedden' zei Evan lachend. 'Wat? Die moeten toch even getest worden voordat je er de hele nacht op ligt?' zei ik tegen hem. 'Dan kan je nog van kamer ruilen als het niet bevalt' zei ik terwijl ik allerlei rare bewegingen maakte om het matras uit te testen. 'Getest?' zei hij na een tijdje. Ik rolde met mijn ogen en kwam weer overeind.

'Morgen de laatste paar kilometers en dan zijn we er' zei ik. Eindelijk. Dan zal ik zien of ik nog een oma heb of niet.

.

White Alpha - 16.

'Zin in?' vroeg Evan toen hij de auto weer startte. 'Ja zeker! En zeker weten dat ik niet hoef te rijden? Ik wil het ook wel doen?' vroeg ik hem. 'Grappig, als ik jou laat rijden dan weet ik zeker dat we ergens geflitst zullen worden en een flink bedrag mogen betalen' grapte hij. Ik gaf hem een grote grijns toen hij dat zei. Vandaag was de dag dat we misschien mijn oma konden vinden.

'Ik kan niet wachten totdat ik haar gevonden heb' zei ik enthousiast. 'Houd er rekening mee met dat ze er misschien niet meer is oké?' zei Evan rustig. Ik knikte maar wat en keek weer uit het raam. We begonnen nu meer in de omgeving te komen die ik op het internet had gezien. Zodra we het dorp waren uitgereden hadden we de bossen ook zo'n beetje achter ons gelaten. Nu kon je zover het oog reikte kijken. En met onze ogen was dat nog een aardig eindje. Berg, heuvel, gras, wat boompjes hier, wat boompjes daar en zo ging het maar door. Af en toe nog een verdwaalde huis en dat was het zo'n beetje.

'Het gaat goed zoeken worden Alex' zei Evan na een lange tijd. We waren alweer een aantal uren onderweg en veel hadden we niet gezegd. Zelfs tijdens het pauze momentje hadden we weinig gesproken. Ik stond eigenlijk gewoon te springen om haar te vinden. Om ook maar zeker te zijn dat ze mij zou geloven, als ze er nog is, had ik mam's brief meegenomen.

'Herken je al het één en ander?' vroeg Evan terwijl ik wat uit het raam tuurde. Of ik wat herkende? Het leek allemaal zoveel op elkaar! Groen, heuvel, berg. Hoe moet ik haar hier tussen vinden? Nou ja tussen, er is weinig tussen eigenlijk. Geen huizen waar je haar huis tussen zou vinden. Geen bomen waar je haar huis naast kon vinden. Ik zuchte geeërgerd. 'Gewoon blijven kijken dan vinden we vanzelf wel wat' zei Evan toen hij me hoorde.

Ineens hoorde ik wat waar ik enorm van schrok. Het klonk niet luid en het was ook niet veel. Een woord. Het was vrouwelijk. Was Lindsey dat? Nee, dat is onmogelijk. We zijn nu echt te ver van elkaar verwijderd. Of wordt het bereik groter en is het wel haar?

... samen... wij...

Daar was het weer! Ik keek als een gek om me heen om iets te zien maar ik zag niks. Ik keek opzij naar Evan en zag dat hij gewoon wat voor zich uit keek terwijl hij reed. Hij hoort het blijkbaar niet. Een lange tijd was het stil. Misschien ligt het wel aan mij. Te weinig slaap of iets in die trant. Toch kon ik het niet laten, ik wilde het weten.

'Wacht' zei ik tegen Evan en ik tuurde verder naar buiten. Er viel alleen niet veel te zien. Ik zag verderop in de verte alleen maar bergen en daarvoor was het een eindeloze vlakte dat bedekt was met gras. Gras, gras en nog eens gras.

'Waar moet ik op wachten' zei Evan vervolgens. 'Ik weet niet' zei ik twijfelend. 'Ik dacht wat te horen' maar ik schudde mijn hoofd. Het zal wel. Evan begon weer wat vaart te maken toen ik weer wat hoorde maar deze keer duidelijker en heel wat meer.

Die jongelui ook. Vermoeiend, verwarrend en op dit moment behoorlijk irritant.

Het klonk als een oude vrouw maar ik had haar nog nooit gehoord. Ik kende de stem niet.