White Alpha

White Alpha - 14.

* Waar we gebleven waren bij hfst 13... *

Gister vonden we jammer genoeg weer een roedellid in stukken gescheurd, weer iets buiten ons territorium. Maar bij deze was een duidelijk sleepspoor te zien, eentje die binnen ons territorium begon. Daar waren ook goed pootafdrukken te zien. Afdrukken van een weerwolf' legde hij uit.

'Wil je zeggen dat één van jullie door onze eigen soort in stukken is gescheurd?' vroeg ik hem. Oké, nou had hij mijn aandacht. Dit vind ik wel interessant.

'Ja' zei hij vastberaden.

.

White Alpha - 14.

'Goedemorgen slaapkop' Evan gaf me een zacht duwtje tegen mijn schouder. Ik rolde op m'n rug en rekte uit. 'Moest dat nou, ik sliep zo lekker' zei ik gapend. 'Dat zag ik ja' zei hij glimlachend. 'Maar ik ga even een rondje rennen dus ben over een half uur weer terug' gaf hij aan. 'Oké, tot zo dan' zei ik. Hij gaf me een kus op m'n voorhoofd en vertrok.

Langzaam kwam ik overeind en keek even de kamer rond. We moeten echt onze eigen plek hebben dacht ik. Veel persoonlijke dingen had ik hier namelijk niet hangen of liggen. Het zag er gewoon nog echt uit als Evan's kamer. Niet een kamer die hij deelt met mij, een kamer die echt van ons was. Ik keek opzij en zag de brief van oma op het nachtkastje liggen. Ik pakte hem op en las hem weer door. Mijn ogen kwamen weer op het adres terecht.

Ik stond op en legde de brief weer terug op het nachtkastje. Eerst omkleden, dan het adres opzoeken. Ik kon niet meer wachten, zelfs niet op Evan. Dus kleedde ik me snel om en kroop daarna achter de laptop. Ik tikte het adres in maar kwam niet erg ver. Ik keek moeilijk naar het scherm. Het bleek een stuk grond te zijn, meer niet.

'Hoe kan dat nou het adres zijn?' zei ik hardop tegen mezelf. Ik keek dus weer naar de brief en checkte of ik het goed ingetikt had. Het klopte helemaal. Vervolgens klikte ik dus maar op afbeeldingen om te kijken of ik daar iets wijzer van werd. Niet dus, ik zag heel veel grond met allemaal bergen erop. Ik liet mijn hoofd vallen en deed mijn ogen dicht.

'Kan het dan ook nooit makkelijk zijn?' zei ik zuchtend. Wat nou als mam had gereageerd? Hoe zou haar brief dan in hemelsnaam aangekomen zijn? Ik zag geen huis niks op die afbeeldingen! Ik tikte dus andere huisnummers in, niet wetend of die wel bestonden maar goed moest iets proberen, maar het hielp niet.

Ik hoorde beneden de deur open gaan en hoorde Evan praten. Half uur is dus alweer om. Even later kwam hij zijn kamer binnen gelopen en keek ik hem vermoeid aan.

'Wat is er' zei hij. Ik hield oma's brief omhoog en keek er geirriteerd naar. 'Ik heb het adres ingetikt' begon ik. 'En dit is wat ik kreeg' ik draaide de laptop zo, zodat hij het kon zien. 'Dat is niks' zei hij. 'Precies, alleen maar grond. Plaats hebben we dus we kunnen in ieder geval die kant op gaan maar daarna word het zoeken vrees ik. Of in ieder geval, kijken of we deze bergen kunnen vinden want dan hebben we haar gevonden. Hoop ik' voegde ik eraan toe.

'En anders zijn we in de buurt' zei Evan. 'Ik vind haar liever dan dat we in de buurt komen' mompelde ik. 'Waarom moet het nou weer allemaal zo moeilijk' zei ik en ik wreef over mijn gezicht. 'Pap en mam die er niet meer zijn. Mam die niet alles verteld over haar zelf. Die oma achterhoud. Een adres die je de bergen in stuurt' zei ik zuchtend.

'Je vindt haar wel' zei Evan troostend en hij kwam mijn kant op gelopen. 'We pakken gewoon ouderwets de kaart erbij, zoeken nog meer op internet en dan komen vast wel in de buurt' en hij pakte mijn gezicht beet. 'We vinden haar' en hij gaf mij een vluchtige kus op de lippen. Daarna pakte we de laptop en gingen beneden aan de tafel zitten met een kaart. Zijn ouders vroegen ons wat we aan het doen waren dus vertelde ik alles wat we tot nu toe hadden ontdekt. Zo konden we hun ook gelijk vertellen dat we dan over een niet al te lange tijd oma gingen opzoeken.