Otur şöyle de ince belli de usulca karıştıralım şekerimizi,
Sağımızda Kız Kulesi olsa, arkasında güneş.
Solumuz da Galata Kulesi olsa.
Önümde de her ayrıntısında bir başka güzellik saklı sen..
Bir diğer yanda da işte bozma şair ben..
DUR! Gitme bir demli çayı daha bana bahşet.
Öyleyse bırakalım narin Kız Kulesini, heybetli Galata Kulesini.
Ankara'nın kışında sözü üzere yollara düşen Akif'ten bahsedelim olmaz mı?
Üstadımın müdavimi olduğu cezaevlerinden bahsedelim,
Mona Roza'dan mısralar dizeyim ayak ucuna.
Zambaklar en ıssız yerlerde açar..
Ve MONA ROZA bugün bende bir hâl var..
Ne demiştik; bugün bende bir hâl var, lâkin sen yoksun.
Gitme, gitmemelisin!..
Ben sana muhtacım..
Kaleme şair kadar, geceye gündüz kadar, oksijen kadar, denize mavi, ağaca yeşil, Sezai'ye Mona Roza kadar, bana sen kadar.. Yola yolcu kadar,
Karanlığa ışık kadar, Bana Sen Kadar..
BİR DEMLİ ÇAY DAHA?
