Küçük bir evimiz olsun, küçük.
Büyük olmasın, sonra gözlerimiz birbirini kaybeder.
En iyisi küçük olsun.
Evin Boyasını boşver, duvarlarımızı hayallerimizle boyayalım.
Turkuaz olsun,kızıl olsun, nebileyim, renkli olsun.
Duvarlarımız, gözlerimizin hazinesi olsun.
Sonra öyle gökyüzüne duvar ören çatımız olmasın,
Geceleri yıldızları izleriz, sabahsa gözlerini,olmaz mı?
Pencerelerimiz olsun herbiri başka manzaraya açılan, pencerelerimiz.
Kapımız olsun her daim kapalı olsun, boşver komşuları.
Ben sana, sende bana yetersin,
Güzel evimizi istila edemezler o zaman.
Medeniyet gelmesin evimize, Gerek Yok.
Biz mum ışığında kalalım,
Şamdanın olayım, sende kandil.
İkimiz olunca, varsın karanlık aydınlığa.
Diğer türlüsü güç.
Bir masamız olsun, sen bir köşesine otur.
Ben de şiir yazayım yanı başında,
Sende şiir yazdır, yıldız konmuş gözlerinle.
Masada bir daktilo, sesi dinlemeye şâyan.
Başında on parmağıyla kavramış, bozma bir şair.
Ne diyorduk; ikimizin evi, İkimizin evi.
Etrafına en güzel, en muheteşem çiçekler dikilmiş.
Gülünden, lalesine, orkidesinden, papatyaya, karanfiller..
Eşsiz güzellikler sergileniyor sanki.
Bak, bir yandan da güneş doğuyor.
Ama hâlâ gözlerindeki yıldızlar ne eksilmiş, ne de parıltısında kayıp var.
