Son banliyö yolcusu,
Kırık cam kenarları da mâni değildir güne,
Son yolcu son armağan
Sesin keskin şarap kokularını eğiten.
Ah sevgisiz devlet,
Aşk budur ki sürünüyor derviş.
Trenler istastonlara varmadan intihar eder.
Ah son banliyö yolcusu,
Aklımda zindan gibi küf kokusu,
İşkence çığlıkları fikirler tarafından gelen.
Çarmıh yenileniyor,
Geliyor istasyon, bitiyor tren. . .
Aklımı kusuyorum kaldırıma
Siyahın en kanlı tonu, devlet şaşkın.
Şu kara gök ve kayıp yıldız.
Vicdanımın bu gece de susacağı yok
Sevgilim bu gece de bana yolcusun,
Aman ölmeyelim.
Aşk anlatılır o kolay ama, biz ölmeyelim. . .
Kara şehir, karanlık kaldırım.
Kömür karası tren, bembeyaz ellerin.
Karanlığı korkuturdu gözlerin,
Ah son banliyö yolcusu,
Sen mi ak gün mü kara?
Devlet hâlâ şaşkın bu aynaya,
Cumhuriyetin ilk günleri gibi çiçek açmış,
Solmadan o da ölür, merakım yok
Ben diyorum ki;
Sevmek devrimdir,
Tedbirim yok, ölürsek düşmüşüzdür şu trenden.
Sen bana düşmüyorsun.
Sevgilim bir gece de terhis edilir atış meydanındakiler,
Bana öyle geliyor ki;
Aklım epey bir karmaşalı
Öyleki kusmam gerek aklımı güne
