Gecenin en şairane saatlerinde mükekkep olup döküldüler.
Tam da gecenin bitişine, gündüzün henüz doğuşuna yakın o arafta yazıldı.
Huzurun kucağına bırakılırken, yahut kasvete düşerken.
İşte tamda böyle bir vakitte yazıldı, mısralar, şiirler, romanlar,
Tam da böyle bir vakitte.
Ressam tualini karşısına aldı ve elindeki fırçanın ucundaki beyaz boyayyı tualine sürdü,
Heryer beyaza boyandı.
Saflığın, asaletin getirisi beyaza boyandı.
O gün.. O gün beyaz bizim için yere düştü.
Üşürüz belkide ellerimiz birbirine sarılır diye.
Bedenlerimiz, benliğimiz biribirini çağırıyor anla Monna Rosa..
Tam da böyle bir vakitte Rosa..
Koşalım, birbirimize koşalım.
Üşümenin getirdiği ürpetiyi içimizde hiç edip, koşalım.
Bizi boşverelim, yeter ki şu bir çift gözlerimiz kavuşsun bari.
Biz kavuşamadık, iki çöl kavuşsunda bir vaha etsin..
