HapPy LoVe: 100 days with the Royal Snob

chapter 34: Confession

3 araw na akong wala sa sarili at lage nalang umiiyak.

Kung kailan broken hearted mas gusto ko pang makinig ng mga music na masasakit, kaya napapa iyak na naman ako.

Napaka-gaga ko talaga!

Buti nalang lage akong chini-cheer ni mama.

Pero pag ako nalang mag-isa sa kwarto, ayon bubuhos na naman ang walang kataposang iyak.

Move on!??

Akala niyo ganon ka simple yun??

Hindi ah!

Hindi ko siguro kakayaning makita siya ulit.

"Hey..." tawag ni mama sa akin.

"Ma..." sabi ko.

"Gusto mo ihatid na kita sa school?" Sabi niya.

"Wag na... kaya ko na toh." Sabi ko pero na-iiyak pa rin.

"Mmmmh... okay... fighting!" Sabi ni mama at na-una na siyang umalis.

Hinintay ko pa ang ilang minuto bago ko na isipang tumuloy na sa school.

Wala naman ding mangyayari kung magkukulong nalang ako forever sa bahay.

Kailan kung harapin si Yuan, at sabihin sa kanya ang nararamdaman ko...

Kahit...

Kahit alam kung hindi niya ma-i-return ang feelings ko...

Sasabihin ko pa rin sa kanya...

Atleast honest ako sa nararamdaman ko, at para hindi ko madadala yung sakit forever.

I need to settle this... even I know kung ano ang kakahinatnan ng lahat.

Inhale...

Exhale...

Kaya ko to!!!!

Lahat ng tapang at lakas ng loob hali kayo! I need you pleeeeeaaaaaasssssseeeeee!!!!!!!

*SCHOOL*

Magkakaklase kami ni Yuan, pero hindi ko siya pinapansin...

Wala kaming kebo sa isat-isa.

Tapos na ang pang-umagang classes and breaktime na sa tanghali.

Pumunta na ako sa locker room para kunin yung rabbit na babae para ibigay kay Yuan.

Its now or never.

Kailangan ko ng magsalita.

Wala sa cafeteria ang Troublemakers... siguro andoon sila sa tambayan nila ngayon.

Agad akong pumunta don kahit off limits ang outsider.

Pagbukas ko sa pinto nakatingin na sa akin ang buong Troublemakers, si Yuan naman shock na shock, habang si Threat ay walang emotion na nakatingin sa akin habang pinapatong ang mga paa nito sa may table.

"Hoy! Miss Daldal bawal ang kung sino-sino sa territoryo namin." Sabi ni Roockie.

"Lagot ka kay Threat." Dagdag ni Skipper.

Pero hindi ko sila pinakinggan, pumasok pa rin ako at lumapit kay Yuan.

"Here, Its 1.5 million... enough na siguro yan para bayaran ang damage ng sasakyan mo na sinira ko." Abot ko ng pera sa kanya.

"Im cutting of the agreement, besides tatlong araw na lang naman at tapos na yun." Sabi ko.

"What the hell are you saying... I say... its a No." Sagot ni Yuan.

"Its for the best. Aamin ko... I like you... a lot... No, I just dont like you because I love you." Derektang sabi ko sa kanya.

Nabigla naman silang lahat sa sinabi ko, ewan ko lang kay Threat... emotionless naman siguro ang taong ito.

Oo nabigla sila, dahil ako na mismo ang umamin sa nararamdaman ko... sa harap pa talaga nila.

"Now if you care just a little. Then hayaan mo na ako. I cant stay another day with you nasasaktan lang ako. Here... napanalonan ko yan sa foundation day, it was for you. Bahala ka na kung ano ang gagawin mo jan...kainin mo, itapon mo sa bangil o kaya pagtripan mo. And one last favor... after this... please pretend that we dont know each other." Sabi ko sabay abot sa kanya sa rabbit at agad na akong nag walkout.

Paglabas ko sa room na iyon agad na akong dumeretso sa CR at don ko ibinuhos lahat ng sakit na nararamdaman ko.

Mas masakit pala talaga kung nakaharap na ako sa kanya.

Hindi ko na siguro kakayanin toh. π__________π

Paglabas ko sa CR andoon na si Yuan, nagaabang.

Hindi ko sana siya papansinin, magwawalkout na sana ako pero pinigilan niya lang ako.

"Im sorry... hindi ko... hindi ko... Im really sorry for everything... hindi ko gustong paasahin ka... but Im just... just... i dont know how to say it..." sabi nito.

"Its okay... I understand..." na iiyak na sabi ko.

"Let her go." Sabi ng napaka buong boses.

Pagtingin namin, it was Threat.

Bumubuga ito ng usok galing sa sigarilyo nito.

Naramdaman ko rin ang hinay-hinayng pag-let go ni Yuan sa kamay ko habang papalapit na si Threat sa amin.

Hanggang sa nakaharap ko na siya.

"Dont be such a stupid pain in the ass, you dont deserve this bastard. And dont ever dare to come and broke in to my territory... or else you'll be dead." Sabi ni Threat.

Nakakatakot siya, his serious at halatang ayaw niya na pumunta ako sa territoryo nila.

Agad akong tumakbo palayo sa kanilang dalawa.

Hindi dahil sa takot kay Threat kundi sa sakit ng nararamdaman ko.

Hindi ko na talaga kaya.

Hindi ko na tinapos ang buong araw... nag half day nalang ako at umuwi.

Oo mahirap na humarap kay Yuan, pero atleast na sabi ko na ang dapat kung sabihin.

And ang tangi kung gagawin sa ngayon ay ang mag move on.

At ibaon sa limot ang nararamdaman ko.

Pero papaano mangyari yun???

If araw2x ko siya makikita???

Everyday I will be reminded sa sakit na nararamdaman ko.

Hindi ko alam ano ang dapat kung gawin...

Ang tanging sure ako ngayon ay ang umiyak na naman kahit alam kung malapit ng maubos ang lahat ng tubig ko sa buong katawan...

I just want to cry para mailabas ko ang lahat ng sakit na nararamdaman ko.