Έχει δύο χρόνια από τότε που έφυγα από το σπίτι για σπουδές. Από τότε που αποχωριστηκα τους δικούς μου, τον τόπο μου. Πολλά.
Η ώρα περασμένα μεσάνυχτα καθόμουν στην τηλεόραση για ώρες τώρα αλλά δεν είχα κοιτάξει λεπτά σ αυτήν απλά την κρατούσα ανοιχτή για συντροφιά. Καθόμουν για ώρες στο κινητό μιλώντας με την μικρή μου αδερφή. Τους είχα λείψει ήθελαν να με δουν. Φυσικό εδώ αι δύο χρόνια δεν έχουμε καμία επαφή πάρα μόνο μια οθόνη. Έβαλα λίγη μουσική για να σπάσει την σιωπή που επικρατούσε στο άδειο σπίτι, όσο εγώ ήμουν στο μπάνιο για να πλύνω τα δόντια μου .
Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν και το μόνο που μπορούσα να νιώθω ήταν τον ήχο της πόρτα να κλειδώνει. Ουρλιαξα από τον φόβο που με κυριαρχούσε είχα αναστατωθει και το μυαλό μου μπλόκαρε το μόνο που μπορούσα να ακούσω εκτός από τον ήχο της βροχής απέξω ήταν η μουσική που συνέχιζε να παίζει. Κόλλησα πάνω στην πόρτα προσπαθώντας να ακούσω περισσότερα. Ένιωθα μια ανάσα γρήγορη και βαριά κάθε δευτερόλεπτο όλο και πιο γρήγορη. Σε λίγο τα φώτα άναψαν και η γρήγορη αναπνοή μετατράπηκε σε γέλιο. Η πόρτα ξεκλείδωσε με αποτέλεσμα να πέσω κάτω την ώρα που άνοιξε. Μα φυσικά ! Έπρεπε να το καταλάβω πως ήταν αυτός έλεος. Το γέλιο του δυνάμωσε μόλις με είδε κάτω.
《Πολύ αστείο Μεντες 》απάντησα και μπήκα γρήγορα στο δωμάτιο.
《Συ...χάχσυνχαχα Ουφ συγνώμη αλλά αχαχα αχαχα 》
Προσπάθησε να μιλήσει μα το γέλιο του δεν τον άφηνε.
Κατάλαβα πως προσπαθούσε να σοβαρευτεί για μια στιγμή όταν άκουσα τον αναστεναγμό που έβγαλε με όλη του την δύναμη.
《Είναι δεύτερη φορά που το κάνεις αυτό δεν είναι αστείο 》 του είπα με σοβαρό ύφος αν και τώρα πια ήθελα να γελάσω και γω μαζί του αλλά όχι δεν θα του την χαριζα.
Και ναι κάπως έτσι ξέχασα να σας μιλήσω για τον Σον . Σον Μεντες.
Πριν ένα χρόνο τα οικονομικά μου δεν ήταν και τα καλύτερα οπότε για να διευκολύνω την κατάσταση έγινε συγκάτοικος μου. Δεν ήταν κάποιος φίλος μου ή κάποιος γνωστός μου ήταν εντελώς τυχαίο όλο και από τότε καταριέμαι την στιγμή που τον δέχτηκα. Κάθε βράδυ να ακούω αναστεναγμους και τα πρωινά...κορίτσια που δεν θυμούνται ούτε το όνομα τους. Και τα μεσημέρια να γρατζουνάει κυθαρες ασταμάτητα.
Ναι αυτός είναι ο συγκάτοικος μου ο Σον.
Please
LIKE, COMMENT, SHARE ♡
YOU ARE READING
Mercy On Me
Teen FictionΉταν τότε που τον φιλησα για πρώτη φορά και τα χείλη μας ήταν λες και αγκαλιάστηκαν και σαν να κολλησανε μεταξύ τους τόσο πολύ που ούτε να τα ελέγξουμε δεν μπορούσαμε. Δεν κουνηθηκαμε, δεν κοιταχτηκαμε , κλείσαμε τα μάτια και αφήσαμε τις ψυχές μας ν...
