Almost Feels Like Always (COMPLETED)

(TWENTY FIVE) Fall Apart

TININGNAN ko ang wall clock sa aking kwarto. It was already past five in the morning. Kanina ko pa tinatawagan si Hudson but his phone's unattended. Pero no'ng mga unang subok ko ay nagri-ring pa naman. Biglang sumikdo ang dibdib ko sa kaba. Maraming beses na akong kinabahan pero itong nararamdaman ko ngayon, kakaiba. Hindi ko gusto.

2:45 A. M.

That's the exact time of the last text Hudson had sent me. Ang sabi niya ay 'wag ko na siyang puntahan dahil papunta na siya sa 'kin. How long has it been since that last text? It had been hours! Saang lupalop ba siya ng Metro Manila nag-bar para abutin siya ng ganito katagal sa biyahe? Ni walang traffic nang ganitong oras!

I tried calling him once more. Unattended pa rin. Shit. Masama na talaga ang kutob ko. I grabbed a cardigan from my closet and headed outside. I asked our driver to drive me to BGC. Doon lang naman ang lugar na madalas puntahan ni Hudson dahil doon siya nakatira.

Kuya Fred slowed down because of the traffic. May police cars sa kabilang gilid ng kalsada di-kalayuan sa 'min.

"Banggaan na naman." Kuya Fred said while clicking his tongue and shaking his head.

Kumunot ang noo ko at tiningnan ang direksyon ng mga pulis at nagkukumpulang mga tao. My chest felt heavier and tighter. My mouth suddenly felt dry. Mariin akong pumikit. I pushed the thought at the back of my mind and tried to calm down.

Marahang umusad ang sasakyan namin. Pakiramdam ko malalagutan na ako ng hininga nang makita ang dalawang nagbanggaang sasakyan sa gilid ng kalsada. Hindi ko alam kung paano ko nagawang sabihin kay Kuya Fred na itigil ang sasakyan.

Tulala na akong nakatingin sa labas ng bintana, sinusubukang kumbinsihin ang sarili ko na malabo ang iniisip ko. Imposible. Hindi. That's not gonna happen.

"Hindi ba 'yan Wrangler ni Sir Hudson? Plate number niya 'yan—"

Mabilis akong bumaba ng sasakyan. Narinig kong tinawag ako ni Kuya Fred sa likod ko pero hindi ko siya nilingon. Dire-direstso ako sa pag-takbo. Hindi ko alam kung saan ako pupunta o kung anong gagawin ko sa oras na—no... No... I tightly closed my eyes. Malapit na ako sa mga pulis nang mapahinto ako. My phone's vibrating in my hand. Someone's calling and it was an unknown number.

Nanginginig ang kamay ko nang sagutin ang tawag. "H-Hello?"

"Autumn?"

Natulos ako sa kinatatayuan. I knew that voice. I fucking knew that voice. Kaparehong-kapareho 'yun ng boses ni Hudson. "K-Kuya Gibbs?"

I heard him sighed. "I'm sorry if I called this early. There's something—"

"Kuya..." Napapikit ako. I hope this nightmare to end. I hope it end soon. "Kuya si H..." My voice was shaking. Halos pabulong na lang ang mga salitang lumalabas sa bibig ko. Nawawalan na ko ng lakas.

He sighed again. I can't see him but I'm pretty sure he looked anxious. He sounded like he was. "That's the reason why I called..." Kuya Gibbs' small voice was making it harder for me to breathe. That wasn't his usual voice.

"Kuya, pupuntahan ko sana si H sa...sa c-condo niya." I bit my lip suppressing a sob. "Kaya lang...his car... His car, Kuya... It was..." Hindi na ako nakabuo ng matinong pangungusap dahil naunahan na ako ng pag-iyak.

"Calm down, Autumn." Mahinahong sabi ni Kuya Gibbs. "H got into an accident. He was—"

Lalong lumakas ang iyak ko. I felt my lungs shrink. My heart dropped to my feet. My entire body temperature dropped. The breeze suddenly felt colder than it already was. Pakiramdam ko pinipilipit ang tiyan ko. I can't find it in me to move or to even listen to Kuya Gibbs instructions. I just stood there and watched my world fall apart.