Autumn Leaves / NH

twenty two

Kısa oldu ve yine anlatamadım, özür dilerim. Yazamıyorum maalesef, kısa zamanda bitireceğim. Belki 30. bölümde, belki biraz daha geç bilemiyorum artık. 

Bir de normalde sayfa yöntemiyle hikaye okuyorum şimdi kendiliğinden kaydırmaya dönüştü ve düzelmiyor. Sizde de oluyor mu?

Veee son bir şey, 

JUST STOP YOUR CRYING ITS SIGN OF THE TIMESSSS

ÇOK GÜZEL DEĞİL Mİ YA? HARRY STYLES SEN HARİKA BİR İNSANSIN.

İyi okumalar!

*

Hayatta üç şeyden nefret ederdim.

Bir; zayıf, güzel veya uzun olmasına rağmen aksini iddia eden kişilerden.

İki; sınavdan aldığı not benimkinin iki katıyken çok düşük diye ağlayan ya da düşük alacağım diye ağlayarak sınavdan çıkıp yüksek alan kişilerden.

Üç; Kimya öğretmenim ve okuldan.

Bu listenin üçle sınırlı olmadığını fark ettiğimde şu an benim sinirimi yerle bir eden şeyi düşündüm.

Ben kitap okurken veya ders çalışırken yapılan gürültülerden.

Bu beni öyle bir sinir krizine sokuyordu ki, bir önceki evimizden taşınma nedenimizdi alt komşularımız. Son ses müzik açar, saati umursamadan eğlenirdi ve ben de odamda sinirden ağlardım. Şu an da zil çalıyordu, ben tatilimin keyfini çıkarıp odamda mutlu bir şekilde kitabımı okurken ve en heyecanlı kısmına gelmişken. Derin bir nefes aldım ve "Kalkıp kapıyı açar mısın?" Diye seslendim ne yaptığı hakkında bir fikrim olmayan abime. Annem az önce bir saatliğine bir yere gitmişti. Abimden ses gelmeyince ve zil inatla çalmaya devam edince küfür mırıldanarak ayağa kalkıp ayaklarımı yere vura vura kapıya ilerledim. Normalde "Kim o?" sorusunu sormadan açmadığım kapıyı bir hışımla açtım ve karşımdaki hiç tanımadığım benim yaşlarımdaki kıza baktım.

"Kimsin?" Diye sordum ancak o sadece hayranlıkla saçlarıma bakıyordu. Bense kaşlarım çatık bir şekilde yüzünü incelemeye başladım. Bana mı benziyordu, yoksa gözüm beni yanıltıyor muydu?

"Kim gelmiş?" Diyerek yaklaştı Louis sonunda odasından çıkmayı başarabildiğinde. Yanıma varıp kıza baktığında, kız da bakışlarını saçım yerine yüzümüze çevirmeye başarabilmişti.

"Birbirinize benziyorsunuz." Dedi Louis benim daha uzun ve zayıf bir versiyonumu bulmanın verdiği hayretle kıkırdarken. Kız konuşmayıp sadece ikimizi süzdükçe sinirlendiğim için derin bir nefes aldım ve sakince konuşmaya çalıştım.

"Kim olduğunu sordum."

Onunsa tek yaptığı kendininkiyle aynı renk gözlerime bakıp -ki bundan nefret ederdim, bu göz rengi çok bulunmazdı ve benden başka kimsede olmamalıydı, babam hariç- fısıldamakla yetindi.

"Babamın aynısısın."

Ben onun babasına benzemiyordum, ben kendi babama benziyordum. O an beynim bir saniyeliğine berbat bir düşünceyi bana sundu. Bu saçmalıktı, olamazdı. Bu kız benim yaşlarımdaydı.

Abim az öncekinin aksine ciddi bir ifadeyle beni hafifçe ittirdi ve kıza baktı. Titrediğimi fark etmişti.

"Neden buradasın?" Sesi öylesine soğuktu ki, neredeyse buna maruz kaldığı için kıza üzülecektim. Ancak o dimdik durarak yüzüne kararlı bir ifade yerleştirmişti. 

"Abimi ve kız kardeşimi tanımak istedim." Rahatça söylediği bu sözle birlikte sinirimin boşaldığı ana denk gelmiştik. Biz iki kardeştik ve birbirimizin her şeyiydik, başka birine yer yoktu. 

"O sadece benim abim ve bir kız kardeşim yok!" Diye bağırıp kapıyı hızla kapatmaya kalkıştığımda tahmin ettiğimden daha güçlü olduğunu belli ederek beni durdurdu ve oldukça rahat bir şekilde kollarını göğsünde birleştirerek bana baktı.

"Babamın dediğinden daha fazla asiymişsin, Autumn."

Nefes alamayacak bir düzeye gelmiştim, gözlerim doluyordu. Ona baba diyordu. Beni beş yıl önce bu kız için mi terk etmişti yoksa? Ona babalık edebilmek için bırakmıştı beni? Peki nasıl oluyordu da benimle aynı yaşlarda olabiliyordu?

"Baba kelimesini kullanmayı kes ve geç içeri. Bize her şeyi anlatırsın."

Louis en sert sesiyle konuşarak onu içeri alıp kapıyı kapattıktan sonra bana dönerek kollarını sardı. "Sakin ol." Diye kısık sesle konuştuğunda göz yaşlarımı bırakmamak için zor durdum.  

Az sonra ne gibi gerçekleri öğreneceğimizi bilmiyordum ve bedenim bunlara hazır olmadığını şimdiden bana göstermeye başlamıştı.