Sen Benimsin! (ZeyKer)

Bölüm 13 : Başkalarının Hayatları

Şu an oturuyoruz ve sadece ellerimize bakıyoruz. Birbirimize kenetlediğimiz ellerimize. Bir saattir hiç konuşmadık. Sadece oturduk. Çünkü aklımıza bizden başka kişilerin hayatları geldi. Melis ve Barış gibi.

Barış, Kerem’in en güvendiği insandı. Ona ihanet etmek aklının ucundan bile geçmezdi ama sanki şu an ona ihanet etmiş gibi hissediyordu.

Ben ise birilerini üzmekten korkuyordum. Barış’ı ve Melis’i. Barış’ın yanındayken kendimi güvende hissediyordum. Ona güveniyordum ama şimdi anlıyorum ki ona hiç aşık olmamışım.  Sadece o güven duygusunu aşk sanmışım. Ama Kerem. İşte o farklı. Sanki onun yanında dünya sadece bizim etrafımızda dönüyormuş gibi hissediyorum. Kavga ettiğimizde, birbirimize laf soktuğumuzda, saçma saçma bakıştığımızda hatta birbirimizden nefret ettiğimizde bile.

Şu an ikimizde bunları düşünüyoruz biliyorum ama söylemekten korkuyoruz. Ben ağzımı açacağım bir şey söyleyeceğim derken vazgeçiyorum. Kerem ise sadece düşünüyor.

Ama en sonunda konuşacağız bu olayı.

‘’Barış ve Melis’i mi düşünüyorsun?’’ dedim sakince. Sesim çok güvensiz ve korkak çıkmıştı.

‘’Evet.Sen?’’

‘’Evet. Onları üzmekten korkuyorum.’’

‘’Bende Barış’ı kaybetmekten korkuyorum.’’

Hiçbir şey söyleyememiştim.  Sadece susmuştum.

‘’Benim uykum geldi.’’

‘’Benimde.’’ dedi esneyerek.

Melis’in ağzından;

‘’Nasıl yani? Kaç saattir yoklar?’’ dedim sinirle.

‘’Bir sakin olur musun? Birazdan gelirler belki. ’’

‘’Onları nasıl birlikte bir yere gönderdiniz? İnanamıyorum size. Özellikle sana Can!’’

‘’Ama çok üşüdük. Bizde odun bulup gelin dedik.’’ dedi alnını kaşıyarak.Can masum olabilirdi ama ben şu an Zeynep ve Kerem’in ormanda hiç masumca bir şey yaptığını düşünmüyordum.

Şu an içimde fırtınalar kopuyordu. Kerem ve Zeynep. Ormanda. Birlikte. Yalnız! Çıldırmak üzereyim!

Kerem’in ağzından;

Sevdiğim kadının bana karşı olan hislerini öğrenmiştim. O da bana aşıktı. Ama nedense kendimi mutlu hissedemiyordum. Belki Barış’ın bana hiç ihanet etmediğindendi. Bu içimdeki karışıklık.

Ellerimle yanımda mışıl mışıl uyuyan Zeynep’e baktım. Bir insan deli gibi aşık olduğu bir kadın için kardeşinden vazgeçer miydi? İşte bu sorunun cevabını arıyordum.

Yanımda duran bu küçük insan benim bütün hayatımı bir hareketiyle mahvedebiliyordu. Ama o küçük elleri, lüle gibi saçları, minik burnu, hafif kızarmış yanakları. Sanki içinde kanatsız bir melek yaşıyormuş gibi bir eda veriyordu.

Zeynep’in ağzından;

Sabah…

Aslında aklımda çok güzel bir fikir vardı ama bana doğru geldiği gibi Kerem’e de doğru gelecek miydi?

Doğrulduğumda yanımda Kerem’i göremeyince tedirgin oldum ama bu tedirginliğim camdan bana gülümseyerek bakan bir Kas Hayvanı’nı gördüğümde yok oldu.

Üstüme montumu geçirerek kulübeden çıktım. Şimdi içimdekileri dökme sırasıydı.

‘’Günaydın.’’ dedim esneyerek.

Kerem’in günaydın demesine fırsat vermeden Kerem’in dudağına minik bir öpücük kondurdum.

‘’Bakıyorum mutlu uyanmışız bugün.’’

‘’Evet gayet mutlu uyandım ve bu günü kimsenin bozmasına izin vermeyeceğim. Melis’lerin bizi merak ettiğini biliyorum. Bugün gitmemiz gerektiğini de biliyorum. Ama şimdi o güzel çeneni kapatacaksın ve beni dinleyeceksin.’’

Bu söylediğim onda bir şok etkisi yaratmıştı sanırım. Bana dikkatle bakıyordu.

Ellerini iki yana açarak, ‘’tamam emriniz olur’’ dedi.

‘’Bak Bay Uyuz Kas Hayvanı. Seni ne kadar çok sevdiğimi tahmin bile edemezsin. Sana ne kadar çok aşık olduğumu. Ama bir şeyi tahmin edebilirisin. Seni hiçbir zaman bırakmayacağımı. Benden kurtuluşun yok.’’ Gülümsedi. ‘’Bu yüzden sen istesen de ben senden ayrılmayacağım. Bu nedenle bir fikir ürettim. Hiç kimseyi kırmadan, üzmeden, kaybetmeden ve mutlu bir şekilde yaşayabiliriz.’’

‘’O nasıl oluyormuş Bayan Çok Bilmiş.’’ dedi şakacı bir edayla.

‘’Şöyle oluyormuş Bay Çok Bilmiş. ‘’ dedim ve dudağına bir öpücük kondurdum.

‘’Sen Barış’a söylemezsin ben de  Melis’e , ve mutlu mutlu yaşarız.’’

‘’Biz nasıl mutlu olacağız?’’

‘’Biz de o sırada aşkımızı yaşayacağız. Ama sen Melis’le çıkacaksın ben Barış’la. Yani bir bakımdan gizli aşk.’’ dedim gülümseyerek.