Once More - Legacy 6.2 (AWESOMELY COMPLETED)

M

5

I swigged my third bottle of beer before cursing everything in this world inside my head. It hurts. Damn it, ganito ba kasakit noong siya ang sinaktan ko? Even breathing is hard now. Hindi ko na alam ang dapat kong isipin. Walang lumipas na sandali ngayon na hindi ko siya naiisip kasama iyong doktor niyang boyfriend.

Do they kiss each other? Does she hug him the way she hugged me before? Did she say she loves him too? Tangina! I can't even bear to think about it.

Hindi ako naghintay ng tatlong taon para lang sa wala! Hindi ako nagpagamot para lang sa wala! Hindi ko binalikan lahat ng tinakbuhan ko buong buhay ko para lang sa wala! I did everything that I can just to have her again, to be deserving of her again!

Sa gigil ko ay naibato ko sa pader ang bote ng beer na hawak ko. The sound of the glass shattering on the wall met the bloody dark night. I took some jagged pieces of the glass and clenched my fist until it bled. Nanginginig na ang kamay ko pero hindi ko pa rin binibitawan ang mga bubog.

"Rome!"

Narinig ko ang yapak ng mga magulang ko bago ang kamay ni Papa sa aking balikat. Mama's eyes widened when she saw my bloody hands.

"Oh god, son." She almost cried. Noong makita ni Papa na paiyak na si Mama ay humigpit ang hawak niya sa akin.

"Avvi, baby, can you get the medical kit?" anas ni Papa. Mabilis na tumalima si Mama bago pumasok sa loob. Noong wala na siya ay doon bumigay ang aking tuhod. Bumagsak muli ako sa buhangin bago ilang beses na huminga ng malalim.

"Rome.."

"You never informed me it would be this fucking painful Pa." anas ko. Pumiyok ang boses ko sa dulo. I felt the wetness escaped my eyes. Hindi na ako nag abala pang punasan iyon. Wala na rin namang magbabago.

"Did..did you hurt like this..when Mama almost gave up on you?" I asked him. Mapait ang ngiti niya bago sinimulang pulutin ang mga bubog.

"It feels like dying right?" utas niya. Kinagat ko ang labi ko bago nagkibit balikat.

"She thanked me Pa. Before she left, she promised me that she'll forget me. At kapag nangyari iyon ay magpapasalamat siya. Nagpasalamat na siya kaya ibig sabihin ay nakalimutan na niya ako." sumbong ko. My hands are shaking tremendously. I don't want my father to see me cry but I can't hold it in. It feels like death and hell combined. It even hurts to just simply breathe.

"Alam ko naman Pa, na ako talaga yung mali noon. Kasalanan ko lahat. And it pains me more to know that. Kahit na sinaktan ko siya, hindi siya galit. Wala na talaga siyang nararamdaman para sa akin."

"You've hurt her big time Rome. Ang daming nawala sa kanya noong pinili ka niyang mahalin." Anas ni Papa. I watched the blood in my hands dripping slowly until it painted the sand red.

"People who went through so much pain change Rome. Not because they want to forget or because they want to move on. It's because they are afraid to go through the same shit over again."