Bak Postacı Geliyor..

Hayatımda Bir Tek Sen Ol

Siz.. sevgili misiniz?

-Ben yani sen.. Yani biz..dememe kalmadan kerem ‘’ Özgür..’’ dedi.

Kerem konuşmaya çalıştı diyelim biz ona. Tabii ki onu hemen durdurdum çünkü ne dese daha da batırıyor.

-Kerem sen dur. Dedim ama Özgür bunu daha çok yanlış anladı sanırım. Gözlerinden ateş fışkırıyor.

-Bak özgür. Sana yalan söylemeyeceğim. Yemin ederim ki annem sadece öyle biliyor.

-Nasıl biliyor Zeynep? Ne alakası var. Kerem değilde Özgür sevgilim diyemedin mi? Hem niye Keremin sevgilin olduğunu söyleme gereksinimi duydun he!?

-Bak Özgür haklısın. Kerem bize gelmişti. Eve. Annem de gelince onu bizim evde yalnız görünce böyle oldu her şey.

Dedim. Fakat neler dediğimi Özgürün şaşkınca suratından sonra fark ettim. Kerem bize gelmişti falan. Kerem konuşsa daha iyi sonuçlar alırdık.

-size gelmişti? Öyle mi? Bu daha kötüymüş. Beni çok fena kırdın Zeynep. Dedi ve gitti.

Çok iyi ya. Bu çocuğu nasıl üzerim ya. Beni seven birini nasıl üzerim! Aferin Zeynep! AFERİN!

-Sıkma canını. Dedi Kerem.

-Sana söylemesi kolay. O beni seviyordu ve ben ona yalan söyledim. Onu kandırdım.

Gözlerini devirdi.

-Ne öyle gözlerini deviriyorsun. Her şey senin suçundu. Olanlar her şey.

-neresi benim suçumdu hanım efendi?

-Hepsi. Beni köle gibi kullanmasaydın hep beraber gezmezdik. Bizim eve girmezdin mesela çünkü samimi olmayacaktık ve ben seni içeri almayacaktım! Diyorum sesimi daha da yükselterek.

-Benim suçum değildi.  Dedi o da bağırarak.

-Kimin suçuydu peki? Dedim hemen.

İşaret parmağını kalbine doğru götürdü sonra çekti. Elini umursamaz bir biçimde salladı ve;

Boşver. Tamam hepsi benim suçumdu. Dedi. Sonra da gitti.

Ben tabi orada çivi çakılmış misali dururken yanıma annem geldi.

-Zeynep.

-Sen gitmedin mi?

-Gitmedim tabi. Burdaydım başından beri.

-Anne ben naptım? Dedim ağlamaya başlayarak. Ağlama sebebim Özgür değildi. Keremdi. Ben hala Keremin ne yapmaya çalıştığını anlamamıştım. Daha doğrusu anlamak istememişte olabilirim.

-Bir şey yapmadın dedi başımı omzuna alarak.

-Keremle sevgili değildik anne. O bize fatura getirmişti. Eşyaları içeri taşımıştı bizde kahve ısmarlamıştık yemin ederim..

-Şşşt. Ağlama artık gel eve evde konuşuruz.

-Tamam dedim ve eve gittik.

-Anne her şeyi anlatacağım söz.

-Geç ve başla.

-şimdi sabah uyandım ve postacı geldi. Kerem. Sonra biz atıştık falan işte Tuğçelere gittim. Sonra öğrendim aynı okuldaymışız orda da biraz kavga falan ettik. Bana sevgilin olamaz gibi imalarda bulundu bende o sinirle ya da inatla Özgürle çıktım. Tuğçeyle konuşurken özgürü sevmediğimi falan söylerken Kerem duydu beni böyle kölesi gibi kullandı. Bende ne dediyse yaptım çünkü Özgürün kırılmasını istemiyordum.İşte sen geldin ve öğrendin böyle oldu anne. Dedim

-Anladım.

-Anlayamazsınız.

-Ne?

-Yok bir şey. Anne. Kerem beni mi se..? diyemedim o kelimeyi. Çünkü böyle bir şeye aklım ermiyordu.

-Ben sizin yanınızda değildim uzaktan izledim kızım. Galiba seni se…

-Tamam anne görüşürüz dedim ve evden çıktım. Sonra unuttuğum bir şey olduğunu fark ettim. Ve tekrar içeri girdim. O şeyi de alıp yola koyuldum.

İlk olarak Özgürü bulmaya çalıştım ama ne parkta ne cafede bulamadım.

-Ah be Özgür .. dedim kendi kendime.

Daha sonra da Keremin yanına gitme fikri aklıma geldi. Ve Mekana doğru ilerledim.

Mekana girdiğimde Kerem sandalyesinde oturuyordu. Bir şeylerle uğraşıyor gibiydi. Bende yanında doğru ilerledim.

-Kerem dedim bağırarak.

Şaşırmış bir ifadeyle bana döndü

-Efendim Zeynep.

-Bu tişörtün açıklamasını yapmamıştın. Dedim

-Yapmayacağım da zaten dedi.

-Yapacaksın.

-Gerçekten duymak istiyor musun?

-Evet gerçekten duymak istiyorum.

Aramızdaki mesafeyi daha da azalttı ve.

-Çünkü ben her gece o kokuyla uyumak istiyordum. O koku sendin ve senin kokun anca onda vardı. Bende böyle bir şey yaptım. Ben seni her şeyden çok sevdiğim için. Peki neden seni köle gibi kullandım biliyor musun? Aslında köle gibi kullanmadım sen öyle sandın. Hayatımda bir tek sen ol diye. Senin de ben. Beraber daha fazla zaman geçirelim diye. Hiçbir vaktimiz ayrı geçmesin diye. Şimdi anladın mı her şeyi? Dedi bunların hepsini bağırarak söylemişti.

-Ben..

-Anladın mı?

-Anladım sanırım.

-iyi o zaman. Cevabını aldıysan git şimdi Seni o çok seven Özgürün yanına. Dedi

Bende Keremin beni sevdiği şokuyla kapıya doğru döndüm.

İlerlerken de şöyle söyledi.

-Hala seni kandırmadığına inanıyorsan.

Kandırmak mı?

 KANDIRMAAK MI!!!!