Kabanata 27

3K 90 1
                                    

-------

Nandito na kami ngayon sa tapat ng gate ng school. Kakaunti lang ang naglalakad na estudyante sa labas dahil na din sa nagsisimula na ang mga klase. Pumasok kami ng gate at tinignan muna ako ni manong guard.

Nang makilala ako ay ngumiti siya at tuluyan na kaming nakapasok. "Wag mong subukang gumawa ng kakaiba dahil hindi alo magdadalawang isip na pasabugin ang lugar na ito." Paalala niya habang naglalakad kami.

Hindi ko iyon pinansin. "Ang art room namin ay nasa second floor pa." Sabi ko habang bahagyang nauuna sa paglalakad. Ilang nagtatakang tingin ang sumasalubong sa akin pero hindi ko na lang pinapansin. Patuloy ako sa paglalakad hanggang sa umabot na kami ng hagdan.

Diretso lang ang tingin ko sa daanan at nakarating naman kami agad sa art room. Kahit na gaano ko kagusto na makawala at tumakas, hindi ko isasa alang-alang ang mga inosenteng estudyante at mga guro dito. Bumuntong hininga na lang ako at lakas loob na kumayok sa pinto ng art room.

May pumihit ng seradura mula sa loob at bumukas ang pinto. Si sir San Lorenzo. Medyo nagulat siya at saglit na natulala pero natauhan din agad nung tumikhim ako.

"Ahh sir, may titignan lang po akong paintings ko dito. Pwede po ba?" Nag-aalangang sabi ko. I used to be cold towards him. Towards everybody. And I'm really different right now. No wonder why they're looking at me suspiciously.

"A-Ah yes. I-I won't mind. " pumasok na nga kami sa loob ni Cedric at tumingin siya sa mga paintings na nakasabit. Good thing walang students ngayon dito.

Nasa isang tabi lang si sir habang tinitignan ako. Hinahlungkat ko naman ang paintings. Alin ba yun dito at paano ko naman malalaman? Aiist ang hirap naman ata. Wala akong maalala.

Nagulat ako ng may humawak sa braso ko. Pag lingon ko ay si sir lang pala. "Let's talk outside." Sabi niya and I can tell that he's dead serious. Papalabas na kami ng biglang magtanong si Cedric. "And where are you going?"

"I have some issues to tackle with her. If you don't mind, we'll have a little chitchat outside. It's about her, failing in my subject." Nag aalangan man ay pumayag si Cedric pero hindi pa din mukhang kumbinsido sa dahilan.

Lumabas nga kami ng art room at pumunta kami sa may gilid ng hagdan. "Bakit po sir?" I asked. "Look, I know what you are." Nagtaka naman ako. "Excuse me? What is it again?" Tanong ko bilang pagkaklaro.

"I know what you are. That you aren't normal. Give me a moment and I will tell you everything." Sabi niya na lang sa akin ng halos pabulong.

Tumango ako kahit naguguluhan. "From that very day, when you opened your eyes I know who you are. Ipinanganak ka ng maayos pero kapalit nun ang buhay ng iyong ina." Wait what?! What is he talking about?

"Wait. You know who my real parents are?" Tanong ko. Hindi siya kumibo at bumuntong hininga lang bago nagpatuloy. "I was there, when you were born. The first time you opened your eyes. " naluluha na siya.

"But why are you there? Ikaw ba ang nagpaanak sa mama ko?" Naguguluhan na ako ngayon and I don't have much time for this. I need to find the paintings and save everybody.

He remained silent and I'm losing my temper. "Sir, please. I need to do something. Sorry but I need to go." He didn't respond. I was about to leave when he said sonething that really caught my attention. For a moment I felt deaf.

What did I just heard? He is my what?

"I am your real father." Tama ba amg rinig ko o guni guni ko lang to. "Yeah,I know Amethyst that this is not the right time to tell you all of this but I need to. There's no more time left." Sabi niya. "What? You are my what?" Naguguluhan pa din ako at di makapaniwala.

All this time, he kept it from me. All this time, my real father was near me and I didn't even know. I...I just don't know what to believe in. What to do.

"Yes, I sound crazy that all of a sudden I'm saying this. I should've told you before this day ever came. I'm sorry. I'm just sorry for everything. I know you won't understand it right now. But soon you will, eventually." Ngumiti siya at narinig ko ang mga yabag ng paa papalapit sa amin.

"What's taking you so long?" Tanong ni Cedric kaya medyo nagulat kami. "Ahh actually we were done discussing and was about to go back." Sabi ni sir a.k.a my real dad. "Oh really?  Hmm,  I see. " I can see the doubt in his eyes.

"Thanks for informing me sir.  By the way, hindi na po ako papasok sa school ulit sir." Pag iiba ko ng subject. "And why?" Parang kinacareer na ni sir ang pag acting ah. Bigyan ng oscar  award! Just kidding.

"Ahh personal reasons sir." At tumango na lang siya. Naglakad na kami pabalik sa art room at nagdecide na kunin ko lahat ng paintings ko. Hindi naman na nagreklamo si sir.

"Okay na po sir. Thank you po at aalis na kami." Sabi ko kay sir at papalabas na ng pinto. He mouthed, 'see you soon'. He gave me a meaningful look before I shut the door. Alam kaya niya na ako ang electus? I have a lot of questions to ask, but now is not the right time.

I hope to see you soon too. Sir. If your story was real, if you are my father. I want answers. I want to know.

***
I was exhausted when we got home. I asked him if I can have a rest for a while at tumango naman siya. Dinala ng mga guards sa kwartong tinutuluyan ko ngayon yung lahat ng paintings.

Pabagsak akong humiga sa kama. Hayyst. Nakakabaliw na ang lahat. Una, paano ko maililigtas ang lahat. Pangalawa, kung alin ba sa paintings na to yung tinututoy nila? At pangatlo, yung sinabi ni sir.

Aisst! Nagpagulong-gulong na lang ako sa kama. Wah. Kakapagod. Pumikit na lang muna ako at nakatulog.

Itutuloy...

=================================
Chapter done!  Thanks for reading!  Tamad poreber. Wanna know your thoughts. 

Vote. Comment.  Thanks!






That Cursed Eyes Of HersTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon