That Cursed Eyes Of Hers

Kabanata 8

*****

It's 3 AM already but here I am still wide awake. Hindi pa ako dinadalaw ng antok kahit pa buong araw akong pagod. I'm thinking about that book. Yung mga nakasulat dun. Paano nga kung totoo yun? Paano kung isa na pala samin ang electus. Paano kung kakilala na namin ang chosen seven? WHAT IFS! WHAT IFS! WHAT IFS!

Oh damn how will I sleep if my brain can't stop thinking? Maybe I need some milk. Bumangon ako ng kama at isinuot ang tsinelas ko. Magpapaantok na lang muna siguro ako sa ngayon. Pagkababa ko ng hagdan ay sinalubong ako ng kadiliman. Malamig din dito as baba kaya mabuti na lang at nakasuot ako ng pajama. 

Binuksan ko ang mga ilaw sa living room at pati na din sa kitchen at saka kumuha ako ng baso at ng gatas sa ref namin. I poured the milk on my glass. Naisipan kong mas mabuti siguro kung sa labas na lang ako uminom ng gatas. Ibinalik ko ang gatas sa ref at kinuha ang baso ng gatas.

Dumiretso ako sa may garden namin. I sat on the swing and started swinging. Naaalala ko pa noong bata ako, inggit na inggit ako sa mga bata sa labas. Yung mga anak ng kapitbahay namin. Naglalaro sila habulhabulan, taguan, at kung ano-ano pa. Gustong- gusto ko noon sumali sa kanila pero hindi ako pinapayagan nina mommy lumabas. Delikado raw para sa akin.

Delikado ako ng dahil sa kakaibang kulay ng mga mata ko.

Nalungkot ako mula noon. Iniisip ko nga na kung sana ay katulad ako ng ibang bata na may normal na kulay ng mga mata ay makakapaglaro din sana ako sa labas at masaya din sana ako. Pero hindi. The universe is against me. Iniisip ko pa din nga hanggang ngayon kung ano naman ang pinagkaiba ng mga mata ko kumpara sa iba maliban sa kulay nito. May laser din ba 'to? Nakakakita ba ako ng mga supernatural na bagay? Ano kaya? Pero parang wala naman. Sadyang isang sumpa ito para sa akin.

Naramdaman ko na lamang na basa na ang pisngi ko. I looked up the sky and it's full of stars. Is it raining? It's impossible to rain when the sky's full of stars so why are my cheeks wet? I touched it and realized it's from my eyes. I am crying. 

I'm strong. I am brave and cold- hearted, but now look at the girl with poker face. She's crying over her cursed eyes. Crying because of a simple thing. It's been a while since I last cried. Maybe I'm just seven or eight by that time and I cried over my pet dog Choco who died while crossing the street. I cried a lot.

Hayyst. Maybe this is my fate. To stay weird and different among everyone else. Peculair? Maybe I am really peculiar or if not, I am insane. I can hear other's voices without seeing their mouths moving. I can see an invisible girl. And I know two weird and peculair persons.

Should I consider them friends? Uhm, okay friends? Maybe. With them, I felt understood. I felt at home. I feel like I have someone who can understand me. I am not afraid to show who I really am. And if that's what friends are described? Yes, I consider them as friends of mine.

-----

"This is your fate. You need to face it. Don't be afraid and take my hand."  

I immediately woke up while catching my breath. I found myself still sitting on the swing with the glass of milk on the grass. Nakatulog ako dito? I rubbed my eyes and suddenly stood up. Pinulot ko na ang baso at naglakad na papasok. It's getting cold in here too. And it's kinda weird that I fell asleep here. Dumiretso ako ng kusina at inilagay na lang sa sink ang basong ginamit ko. Umakyat na din ako at dumiretso sa kwarto ko para ipagpatuloy na ang pagtulog ko. 

I still have to attend class later. Humiga ako ng kama at naalala ang panaginip ko kanina sa garden. Ang gulo naman. MY fate? Ang alin? At sino naman yung nagsasabing kunin ko ang kamay nya? Ugh. Hindi na ba talaga ako papatulugin ng mga iniisip ko? Gagambalain ata ako nito buong gabi. Hayyst. I checked the time at the clock on my side table and it's already quarter to four in the morning.