Brother's best friend

Hoofdstuk 17

|Therese| //Woensdag//

Het is woensdag, één van de langste dagen op school. De bel gaat en de pauze is voorbij. Samen met Dakota, Charlotte en Lindsey loop ik richting wiskunde totdat ik word geroepen door een docent.

'Therese Laurent, wat ben ik blij je te zien.' Glimlacht mevrouw Tonkers, de docent die alles voor het toneelstuk regelt.

'Ik had gehoord dat je weer wilde meedoen.' Glimlacht ze, iets breder dan een paar secondes geleden. Ik knik vrolijk.

'Fijn, audities zijn nu en alle docenten weten ervan. Kom je mee?' Vraagt ze vrolijk terwijl ze haar hand uitsteekt. Ik neem het vrolijk aan terwijl ik achter haar aanloop richting het toneellokaal.

Ik zie een paar jongens en meisjes van vorig jaar met daar naast Rayan die wat naar de grond staart en nerveus met zijn voet wiebelt, die is overduidelijk nerveus. Ik loop lachend naar hem toe waarna hij me een opgeluchte blik schenkt.

'Ik haat je, ik haat je zo erg.' Mompelt hij waarna ik begin te lachen. 'Wat? Plankenkoorts?' Hij rolt geïrriteerd met zijn ogen waarna er om aandacht wordt gevraagd.

'Dames en heren, jongens en meisjes, leuk dat jullie er zijn! Helaas kunnen er een paar er niet bij zijn maar goed, dit jaar dachten we dat het wel leuk zou zijn om een film na te maken, wat vinden jullie daarvan?' Iedereen begint enthousiast te juichen, behalve Rayan. Die kijkt maar wat verlegen naar de vloer.

'Welke film heeft u in gedachte?' Vraagt Nina, een meisje die elk jaar meedoet net zoals ik.

'Titanic, Divergent?' Iedereen begint enthousiast Titanic te roepen, tenminste, de meisjes. Iedereen buigt naar voren en kijkt mijn richting, of naja, naar Rayan.

'Dan wordt het Titanic. Oh ja lieve leerlingen, we verzamelen elke woensdagmiddag hier na het negende lesuur, behalve vandaag.' Iedereen knikt terwijl die zijn of haar tas pakt en richting de deur loopt.

'Ik heb hier zo'n spijt van.' Mompelt Rayan waardoor ik luidruchtig begin te lachen. Als Rayan mijn kant opkijkt zie ik dat hij een beetje rood is waardoor ik nog erger begin te lachen.

'Oh stop met lachen wil je?' Zucht hij.

'Of wat?'

'Dan..' begint hij te denken waarna een grijns rond zijn lippen groeit.

'Nee niks laat maar.' Lacht hij terwijl hij van me wegdraait. Ik trek lachend aan zijn arm, nieuwsgierig wat er in zijn hoofd omgaat. Één van mijn minpunten is dat ik mijn nieuwsgierigheid nooit onder controle kan houden en dat ik alles meteen vraag voordat ik nadenk over hoe het over kan komen.

Plots draait hij naar me toe en struikelt alsof hij werd geduwd. Ik stap naar achteren waardoor ik tegen de deur van een bezemkast aanbots en met mijn elleboog die precies boven de deurknop zit struikel ik naar achteren, samen met Rayan. Hij kan nog net zijn onderarmen naast mijn hoofd zetten zodat hij niet op mij landt, zijn hoofd centimeters boven de mijne terwijl hij geschrokken met zijn bruine ogen in de mijne kijkt. De deur piept dicht terwijl elektriciteit door mijn lichaam schiet wat ik vervloek. Ik heb twee redenen waarom dat kan, maar die hoef ik ook niet meer te vertellen.

'Ik euhm, het spijt me.' Fluistert Rayan beschaamd terwijl hij haastig opstaat en mij overeind helpt. Ik ben sprakeloos en ik weet niet zo goed waarom. Komt het doordat ik geschrokken ben door de val? Of kwam het door de elektriciteit die door mijn lichaam schokte die ik vanuit het diepste van mijn hart vervloek?

'Ik euhm, loop wel via de andere kant.' Fluistert Rayan waarna ik knik en toekijk hoe hij weer terugloopt. Ik begin te rennen richting de toiletten terwijl tranen beginnen te prikken van.. Ik heb geen idee van wat.

Verwarring?

Schrik?

Ik denk beide. Zuchtend gooi ik wat water over mijn gezicht die ik weer wegveeg. Gelukkig draag ik geen make-up, anders werdt het een en al zooi op mijn gezicht.

Na een aantal minuten nadenken -op het toilet- begin ik naar mijn volgende les te lopen, natuurscheikunde. 'Fuck.' Scheld ik binnensmond, dat heb ik samen met Rayan.

'Dame let op je taalgebruik.' Hoor ik een docent naar me snauwen, maar het boeit me geen reet. Ik ren haastig naar de balie waar ik me ziekmeld waarna ik haastig naar huis fiets.

Ik zei dat ik erg hoofdpijn, niet volledig een leugen. Ik heb weldegelijk hoofdpijn. Hoofdpijn van het denken, dus als ik thuis ben kruip ik heerlijk onder mijn deken en ga ik slapen, de beste medicatie die er is.

Ik lig op mijn linkerzijde, al een kwartier klaarwakker, starend naar mijn deur in spleetoogjes. Plots gaat de deur open en sluit ik mijn ogen wat meer. Ik hoor zacht gegrinnik waarna de deur weer dichtgaat.

Wie was dat?

Wat deed diegene?

Één persoon komt in mijn gedachtes, Rayan. Maar wat deed hij? Opnieuw gaat de deur open waarna de voetstappen naderen. 'Tess, ik weet dat je wakker bent.' Fluistert degene die in mijn gedachtes zit, Rayan.

Ik voel twee zachte lippen op mijn wang waardoor ik begin te glimlachen. 'Wordt wakker Tessie.'

'Wordt wakker Tess.' Zijn stem wordt steeds vager, wat zachter en wat ruwer.

'Wordt wakker.'

'Tess.'

'Tess!' Ik schiet overeind en kijk opzij waar ik Dakota, Charlotte en Lindsey zie grinniken. 'Ja wat?' Vraag ik terwijl ik in mijn ogen wrijf. 'We hoorden dat je naar huis was gegaan.'

'Zonder ons te melden.'

'Maar ja, hier.' Ik open mijn ogen opnieuw en zie Charlotte een Starbucks beker naar me uithouden. 'Oh my god dankjewel!' Kir ik terwijl ik opsta om ze een knuffel te geven. 'Doe maar niet, we willen niet ziek worden.' Lacht Dakota waardoor iedereen begint te lachen. 'Ik zie jullie morgen.' Glimlach ik waarna ze glimlachend de deur uitlopen. Ik heb de beste vriendinnen ooit.
---
Heeft ze die echt? Ja, behalve Lindsey dan. En dat momentje in die kast, wat gebeurde er met Rayan? You'll never know, hehe..

Ik houd van deze cliffhangers aan het einde:)

By the way, dit is de laatste keer dat ik elke dag ga updaten. Vanaf nu weer alleen op woensdag en zaterdag:)

Comment en vote om me te motiveren en ja joe! Xx

1033 woorden, sorry voor deze extreem korte update.