Brother's best friend

Hoofdstuk 24

|Rayan| //Thuis//

Uiteindelijk besloot ik naar huis te gaan. Mijn moeder vroeg me vriendelijk of ik thee wilde, maar ik snauwde haar op de arrogantste en brutaalste manier af. Het is niet dat ik er niet meteen spijt van heb, maar ik voel me gewoon zo akelig dat ik niet eens controle heb over de woorden die mijn mond verlaten.

Stampvoetend ren ik de trap op waarna ik mijn deur met al mijn kracht dichtgooi. Het verbaasd me dat hij nog heel is, het was een harde klap. Kort daarna hoor ik mijn ouders praten, niet dat ik er wat van verstond. Kwaad gooi ik mijn telefoon naar de andere kant van mijn kamer. Als ik dan de harde klap hoor neem ik de tijd om te luisteren naar mijn geadem en hartslag. Beide gaan ze zo snel dat er knijpend gevoel ontstaat in mijn borstkassen.

Waarom gebeurde dit?

Waarom gebeurde dit bij mij?

Ze ging langer vreemd dan dat we een relatie hadden!

Mijn handen ballen zich in vuisten door de gedachte waardoor ik mijn vuist afweer op mijn deur. Een gat zo groot als een voetbal ontstaat in mijn deur waardoor ik zie dat mijn moeder geschrokken de laatste trede naar boven op rent.

'Rayan? Wat is er aan de hand jongen?' Vraagt ze met bezorgdheid in haar stem terwijl ze de deur opengooit. Beduusd van mijn actie stommel ik naar achter waarna ik tegen mijn bed val. Het lijkt alsof mijn maag zich fijnknijpt, want opeens overspoeld het gevoel van misselijkheid me. Ik snak naar adem terwijl mijn moeder huilend van verwarring naast me knielt.

'Rayan praat tegen me, Rayan!' Gilt ze terwijl ze zachtjes mijn wang klapt, maar het lijkt alsof het niet binnenkomt zodat ik kan reageren. Haar andere hand knijpt in de mijne, maar ik kan alleen maar naar het plafond staren en naar adem snakken.

Wat gebeurd er?

Alles begint te tollen en te draaien. Mijn oogleden beginnen steeds zwaarder te voelen, en dan verdwijnt alles in een lege, zwarte diepte.

•

•

Ik word wakker door het geluid van verre stemmen en gepiep. Langzaam open ik mijn ogen waarna ik door fel, wit licht en enthousiaste stemmen wordt begroet. De vrouw in het witte jasje, het notitieblok, de randen op mijn bed.. Wacht, ben ik in het ziekenhuis?

Hoe?

Waarom?

Ik probeer terug te denken wat er is gebeurd voordat ik hier belandde, maar alles is maar een groot, gapend gat. En het nadenken doet pijn.

'Oh Rayan liefje gelukkig.' Zucht mijn moeder opgelucht terwijl ze zachtjes in mijn hand knijpt. Ze staat aan de linkerkant van het bed, voor het apparaat dat verschrikkelijke piepjes maakt. Aan de rechterkant van mijn bed staat een zuster met een notitieblok, informatie op te schrijven.

'Mam, wat is er gebeurd?' Vraag ik met een schorre stem. 'Waarom ben ik hier?'

'Zal ik het hem uitleggen mevrouw?' Vraagt de stem van de zuster wat me irriteert. Ik vroeg het aan mijn moeder. Maar mijn moeder knikt al waarna ze verteld dat ze 'iedereen op de hoogte gaat stellen' en verdwijnt in de gang.

'Verhaal kort, je viel flauw van heftige emoties. Herinner jij je iets van de afgelopen uren?' Ik schud mijn hoofd, maar dan beginnen stukjes binnen te komen.

'Negen maanden.' Antwoord Lindsey stilletjes waarna mijn ogen verwijden, net als die van Finn die zijn schoenen aan het aantrekken was, totdat ze eerlijk antwoord gaf.  

Ik hap naar adem alsof ik verdrink waarna ik overeind schiet. De zuster fluistert kalmerende woorden terwijl ze me langzaam helpt om weer op mijn rug te liggen.