What If

5. "Στο μετρό που συναντιόμαστε."

Πείτε μου στα σχόλια πως σας φαίνεται μέχρι τωραααααα❤️

I love you guyssss😍💕

Λίγες μέρες αργότερα και έχει συμβεί μια σειρά από περίεργα γεγονότα.

Ας πούμε για παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα...

Είχα κανονίσει να βγω με τον κολλητό μου στο Περιστέρι. Όπως γύριζα λοιπόν και περίμενα το μετρό από τον σταθμό της Ανθούπολης, βλέπω τον Ρούσσο μέσα στο πλήθος. Ως κλασσική Σελήνη λοιπόν, έκανα τα πάντα για να τον αποφύγω. Φόρεσα ακουστικά, έβαλα μουσική, πήγα από την αντίθετη κατεύθυνση, περπατούσα συνέχεια...

Δηλαδή αν είναι δυνατόν! Ένα Σαββατοκύριακο έχω να πάρω ανάσα από αυτόν τον άνθρωπο και τον πετυχαίνω στο μετρό; Από όλους τους ανθρώπους αυτόν;!

Βρίζω λοιπόν τη τύχη μου τη μαύρη και στέλνω στη Νίκη να της κάνω τα παράπονά μου ενώ ο Άλκης μου λέει καλά να πάθω που δεν τον άφησα να με γυρίσει εκείνος σπίτι.

Εγώ φταίω ρε βλακα που σε σκέφτομαι. Τς τς τς, άνδρες!

Από Υφαντή:

Σταμάτα να κάνεις σαν μωρό και τραβά μίλα στον μορφονιό, ηλίθια.

Προς Υφαντή:

Γλυκομίλητη όπως πάντα.

Στέλνω την απάντηση και νιώθω κάποιον να μου τραβάει τα ακουστικά από τα αυτιά. Σηκώνω το βλέμμα μου και αντικρίζω τον ξανθούλη. Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει.

«Μικρό;» ειν' το μάτι σου «Πως κι από τα μέρη μας;» λέει. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω μου σε μια αγκαλιά και αγγίζω διστακτικά τη πλάτη του.

Αυτή η κίνηση του με έπιασε εξ' απροόπτου. Όχι μόνο γιατί δεν έχω συνηθίσει να ανταλλάσω αγκαλιές με άτομα που δεν γνωρίζω καλά, αλλά και γιατί δεν περίμενα να αγκαλιάζω, δέκα η ώρα, βράδυ Παρασκευής, στα καλά καθούμενα, τον Ρούς.

«Εε, είχα πάει μια βόλτα με έναν φίλο μου.» τραβιέμαι μαλακά και λέω. Στα χείλη του έχει ένα μικρό αγορίστικο χαμόγελο· φαίνεται σαν να...χαίρεται που με βλέπει.

«Περιστέρι; Νόμιζα πως εσύ δεν βγαίνεις στα μέρη μας, ότι είμαστε κάγκουρες και κάτι άλλα τέτοια.» λέει γελώντας.

«Μα είστε κάγκουρες, δεν αλλάζει η άποψη μου.» λέω σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. Αισθάνομαι άβολα όταν βρίσκεται τόσο κοντά μου.