What If

56. "Μία Ωραία Ατμόσφαιρα..."

Σε όλο τον δρόμο τραγουδάω παράφωνα, με τη μουσική φυσικά να είναι τέρμα στα ηχεία του αυτοκινήτου μου.

Όταν φτάνω και παρκάρω έξω από το σπίτι, παίρνω τη βαλίτσα μου και προετοιμάζομαι νοητά για αυτό που θα αντιμετωπίσω.

Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω όσο ακούω φωνές από το εσωτερικό του σπιτιού.

«Άντε μωρέ πια με τις αηδίες σ...ου...»

«Έλα θα περιμένω πολύ ώρα να μου ανοίξετε; Το έχουμε διαλύσει το μαγαζάκι!» φωνάζω.

Μπαίνω μέσα στη τραπεζάκια όπου και γίνεται το τραπεζωμα.

«Τι είναι αυτό στο κεφάλι σου;!» λέει ο πατέρας μου με το χέρι στη καρδιά.

«Τι κάνεις εσύ εδώ μωρή;» πετάει ο αδερφός μου.

«Χριστέ μου, έγινε άγουρη τομάτα.» κλαψουριζει η κολλητή μου.

«Αμάν ρε Σελήνη!» τους διακόπτει όλους κλαίγοντας «Σου ήταν δύσκολο να πάρεις ένα τηλέφωνο να μας πεις ότι θα έρθεις;!» φωνάζει.

«Μαμά μου, ηρέμησε...» λέω έκπληκτη με το ξαφνικό της ξέσπασμα.

«Τι να ηρεμήσω, δεν φτάνει το φαγητό!!» λέει καλύπτοντας με τα χέρια της το πρόσωπό της.

Ο μαμούχαλος γιος της γελάει, αλλά εγώ με τις κλασικές μου τύψεις, την αγκαλιάζω, φιλώντας τη στο μάγουλο.

«Έλα βρε μαμά μου τώρα, μη με κάνεις έτσι...» παρακαλάω.

«Μου έλειψες.» δικαιολογειται. Σκουπιζω απαλά τα μάτια της με τους αντίχειρές μου προτού μας διακόψει ο πατέρας μου.

«Έλα, κλαψιαρα, στεναχωρείς το κορίτσι, τόσο δρόμο έκανε! Δεν πιστεύω να οδήγησες; Αεροπλάνο πήρες ε;!» του χαμογελάω σαν να έχω κάνει μαλακία, όπως πάντα, και ξεφυσάει «Αμάν ρε Σελήνη!!» φωνάζει τώρα και εκείνος.

«Καλέ, μη φωνάζετε στο παιδί, μονότερμα το πήρατε!» πετάγεται η κυρία Γιάννα. Εκείνοι φυσικά που έχουν αδυναμία στη συμπεθέρα τους, δεν λένε κάτι. «Έλα, Ναταλία μου, πάμε να βάλουμε στο παιδί να φάει εμείς.» της λέει, τραβώντας τη προς τη κουζίνα.

Ο αδερφός μου, μου φέρνει μια καρέκλα και με βάζει να κάτσω ανάμεσα σε εκείνον και τη κολλητή μου.

Τρώει ατάραχος το φαγητό του και πίνει μια γουλιά μπύρα προτού μου μιλήσει.

«Έμαθα πως τραβιέσαι με τον Ρουσσάκη.» μου ανακοινώνει «Θα τα πούμε μετά.» ψιθυρίζει, ίσα ίσα ώστε να τον ακούω εγώ, αλλά να μην μας ακούσει ο πατέρας μου.