What If

66. "Το Μικρούλι..."

Καλημέρα παιδιά μουυυυ. Περιμένω να σχόλια σας, προβλέψεις, γι γίνεται τέλος πάντων με αυτούς τους δυοοοο❤️🤔

______
«Σελήνη, με τρομάζεις.» με επαναφέρει στη πραγματικότητα η Νίκη. «Τι έπαθες ρε; Έχεις χλωμιάσει!» συνεχίζει ανήσυχη όταν δεν ανταποκρίνομαι.

«Δεν θυμάμαι.» παραδέχομαι.

«Τι δεν θυμάσαι;» απορεί.

«Πότε μου ήρθε τελευταία φορά περίοδος.» σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ έστω και το παραμικρό που να μου δείχνει ότι έχω αδιαθετήσει έστω και μια φορά τους τελευταίους τέσσερις μήνες αλλά αντί γι' αυτό, στο μυαλό μου έρχονται όλες οι στιγμές που δεν ένιωθα καλά και το έριχνα στο άγχος και τη κούραση, το τρέξιμο στα νοσοκομεία με τη μαμά μου...

Η Νίκη κάθεται δίπλα μου, κάτι πρέπει να μου είπε, μα ο εγκέφαλος μου δεν λέει να επεξεργαστεί αυτή τη πληροφορία. Το μυαλό μου τρέχει, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Αγγίζει απαλά τα χέρια μου για να μου τραβήξει τη προσοχή.

«Έχω φέρει δύο τεστ εγκυμοσύνης, πιστεύεις αξίζει να τα κάνουμε ή να πάμε κατευθείαν στον γυναικολόγο;» με ρωτάει τρυφερά.

«Είχα ναυτίες τα πρωινά αλλά νόμιζα ότι ήταν με άλλο αυτό που συνέβαινε.» την αγνοώ πλήρως. Με πιάνει πανικός, αδυνατώ να αναπνεύσω.

«Σεληνακι μου, πάρε βαθιές αναπνοές, ηρέμησε!» τα χέρια της χαϊδεύουν απαλά τη πλάτη μου, μα τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτό που έρχεται.

«Είμαι τόσο ανεύθυνη.» κλαψουρίζω «Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.» η πιο λάθος στιγμή, οι χειρότερες συνθήκες...

«Δεν το έκανες μόνη σου, θέλω να σου θυμίσω.» λέει ειρωνικά «Και εκτός αυτού, συμβαίνει, πιθανότατα. Τώρα πρέπει να το επιβεβαιώσουμε και να δούμε πως θα κινηθούμε. Μην μου φοβάσαι, είμαστε μαζί σε αυτό.» τα λόγια της κολλητής μου όσο κι αν με ηρεμούν, άλλο τόσο με αναστατώνουν.

«Δεν θα αντέξω να πεθάνει κι αυτό.» παραδέχομαι ανάμεσα σε αναφιλητά «Το μικρούλι, η μαμά μου...δεν μπορώ.» κλαίω σπαρακτικά στην αγκαλιά της Νίκης και αδυνατώ να σταματήσω.

«Αυτό όμως τώρα δεν του κάνει καλό, πρέπει να σκέφτεσαι για εκείνο, να το προσέχεις.» λέει τρυφερά, χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου. «Όσο για...ξέρεις, δεν ήταν δικό σου λάθος, καρδιά μου. Ο γιατρός σου, σου είχε πει πως δεν έφταιγε η πτώση, ήταν απλώς να γίνει, ήταν πολύ αδύναμο. Τώρα όμως πρέπει να δούμε αν υπάρχει ένα άλλο πλασματάκι εκεί μέσα, να το προσέξουμε και να το φροντίσουμε, τι λες;»