What If

51. «505 Χιλιόμετρα.»

«Πότε θα σε δω, τι να περιμένω...» σιγοτραγουδάω ενώ παράλληλα συνεχίζω τις δουλειές του σπιτιού.

«Ε ρε κόλλημα που σε έχει πιάσει με αυτό το τραγούδι!» λέει αγανακτησμένη η Νίκη «Έχω βαρεθεί να το ακούω δύο μέρες τώρα.»

«Μου κόλλησε.» προσπαθώ να δικαιολογηθώ.

«Μωρέ ναι, που σκατά το θυμήθηκες είναι το θέμα.»

«Βγήκε μόνο...8 χρόνια πριν;» μαντεύω.

«Ήμουνα νια και γέρασα δηλαδή.» λέει «Ενδοξες προ Ρουσσάκη εποχές.» αναπολεί.

«Μην αρχίζεις...» προειδοποιώ.

«Δεν είπα τίποτα μωρέ!» τσιρίζει θιγμενη.

«Ναι ρε, απ' αυτές είσαι εσύ.» κοροϊδεύω.

«Πω μαλάκα, σαν τη θεία σου έχουμε γίνει.» αρχίζει ξαφνικά να γελάει...λίγο μόνη της «Θα έρχομαι σπίτι σου με τα κλειδιά στο χέρι, θα αράζω δίπλα στο καλοριφέρ-»

«Όρθια πάντα γιατί πάντα έρχεσαι για λίγο.» συμπληρώνω.

«Και θα φεύγω εντέλει δύο ώρες αργότερα που θα έχουμε θάψει όλο το σόι και το Χαϊδάρι.» δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω καθώς κρατάω τη κοιλιά μου.

Σαν να μας έκανα εικόνα...

«Να γίνω κοκκινομάλλα;» πετάω μπας και ακούω ένα ναι...έστω και κατά λάθος.

«Όχι!» λέει ταυτόχρονα με την Αλεξία.

«Τώρα βρήκες να ξυπνήσεις εσύ;» λέω τάχα ενοχλημένη.

«Ναι, τελείωσε το live session του Βέρτη που έκανες και είπα να σηκωθώ να φάω τίποτα.»

«Μμμ!» κοροϊδεύω.

«Λέμε όχι στο κόκκινο.» λέει η Νίκη «Ρώτα και το αγόρι σου.» πετάει καυστικά.

Χαμογελάω ειρωνικά και παρ' όλο που δεν είναι το αγόρι μου ο Ρουσσάκης και δεν τον αφορά καν, τον παίρνω τηλέφωνο να τον ρωτήσω, μόνο και μόνο για να της σπάσω λίγο ακόμα νεύρα.

Τον βάζω ανοιχτή ακρόαση και περιμένω να το σηκώσει ενώ η Νίκη με κοίταζει μπερδεμένη, μιας και δεν το περίμενε.

«Καλημέρα Σεληνάκι.» ακούγεται χαρωπή-χαρωπή η φωνή του.

«Καλημέρα Βασίλη, να σου κάνω μια ερώτηση;» λέω κατευθείαν.

«Φυσικά, έγινε κάτι; Όλα καλά;» λέει κάπως ανήσυχος τώρα.

«Ναι ρε, μη σκαλώνεις, εδώ κάνουμε ένα γκάλοπ.» λέω.