What If

68. "Μια Τρελή Οικογένεια".

«Είναι πολύ νωρίς ακόμα.» επιμένω για χιλιοστή φορά. Εκείνος φυσικά με αγνοεί ξανά, ενώ παρκάρει με περίσσια ευκολία πιο κάτω από το κατάστημα.

Τα μάτια του λάμπουν με ενθουσιασμό όταν μπαίνουμε μέσα. Παίρνει ένα καρότσι και πετάει μέσα οτιδήποτε βρίσκει που του αρέσει και είναι σε μπλε και πράσινες, κυρίως, αποχρώσεις.

«Βασίλη, διακρίνεις κάποια υπερβολή;» προσπαθώ να τον μαζέψω κάπως, βάζοντας κάτι χαριτωμένα φορμάκια στο καρότσι «Αυτό δεν είναι καν για αγοράκι!» λέω αγανακτησμένη. Παίρνω από τα χέρια του τη κουδουνίστρα και την αφήνω στη θέση της, στραβοκοιτάζοντάς τον.

«Το πρώτο;» λέει μια γυναίκα δίπλα μας. Όπως τη βλέπω, γεννάει και δεν γεννάει εδώ.

«Όχι.» λέμε και οι δύο ταυτόχρονα. Εκείνη γνέφει με κατανόηση, σίγουρα της φαίνεται κάπως περίεργο, αλλά δεν το σχολιάζει.

«Πόσο είστε;» ρωτάει ο Βασίλης, δείχνοντας τη κοιλιά της.

«Μπήκα στη 36η εβδομάδα.» λέει περήφανα, χαϊδεύοντας τη κοιλιά της.

Αυτό το πράγμα που μας βάζουν να κάνουμε από μέσα μας τη προπαίδεια του τέσσερα για να καταλάβουμε απλώς ότι μπήκε στο μήνα της, με ξεπερνά.

«Αγοράκι ή κοριτσάκι;» συνεχίζει ο Βασίλης. Για κάποιον λόγο θέλω να τον σύρω μακριά της. Με κοιτάει κάπως περίεργα και το σιχαίνομαι αυτό.

«Μωρό μου, το βρήκα.» μια πολύ γνώριμη φωνή ακούγεται, καθώς η γνωστή σκατόφατσα έρχεται και αγκαλιάζει τη γυναίκα που είναι με τη κοιλιά στο στόμα δίπλα μας.

«Με το καλό και με έναν πόνο.» εύχομαι γρήγορα, τραβώντας τον Βασίλη να φύγουμε, αλλά φαίνεται πως δεν αναγνώρισα μόνο εγώ τον άνδρα που προστέθηκε στη 'παρέα' μας.

«Σελήνη...» λέει έκπληκτος. Η γυναίκα δίπλα του που συνδέει τα κομμάτια, δεν φαίνεται και πολύ ευχαριστημένη ξαφνικά.

«Πως είσαι Νίκο;» λέω ευγενικά. Ο Βασίλης με αγκαλιάζει, χαϊδεύοντας απαλά τη κοιλιά μου στο πλάι.

«Εγώ καλά είμαι, εσύ... Σοκ, πόσα χρόνια έχω να σε δω;» συνεχίζει, κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω.

«Βρε δεν είναι αρκετά.» μουρμουράει σιγανά ο Βασίλης.

Τον σκουντάω γελώντας «Έχω χάσει το μέτρημα, σίγουρα είναι πολλά.» λέω με ένα μικρό χαμόγελο.

«Όταν λες πολλά;» πιέζει τώρα η γυναίκα του.

Κάνω πως το σκέφτομαι «Νομίζω τον είχαμε πετύχει σε ένα κλαμπ κάποια φορά, πρέπει να πήγαινα και λύκειο.» γελάω ελαφρά στην ανακούφιση στο πρόσωπο του Νίκου. Η γυναίκα του σίγουρα υποψιαζόταν, αλλά δεν γνώριζε.