What If

16. "Μπιλάκο..."

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗΗΗ ΕΊΜΑΙ, ΑΛΛΆ ΑΝΕΒΑΣΑ!! ΚΑΙ ΓΡΆΦΩ ΉΔΗ ΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ.
ΣΑΣ ΑΓΑΠΆΩ.
ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑ💖

__________________

Ρους

Καλή χρονιά, μικρό. Εύχομαι ο καινούριος χρόνος να σου φέρει όλα όσα επιθυμείς. Αλλά μην ξεχνάς. Αν δεν στα φέρει, βγες έξω και διεκδίκησε ο,τι σου ανήκει.

Α, και μην πιεις τον κωλο σου σήμερα, κράτα λίγο χώρο για όταν βγούμε.

Διαβάζω ξανά και ξανά το μήνυμά του και δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω.

Κοιτάζω αυτό το μήνυμα ξανά και ξανά εδώ και δύο μέρες. Διαβάζω τα μηνύματά μας και δεν μπορώ να το δεχτώ.

Το ποσό πολύ κου λείπει.

Είναι περίεργο, γιατί ποτέ ξανά δεν μου έχει λείψει άνθρωπος. Για να μου λείψει κάποιος πρέπει να έχουμε χαθεί και να έχουμε μήνες να μιλήσουμε και φυσικά να έχει μια συγκεκριμένη θέση μέσα μου.

Οπότε, υποθέτω ο Ρουσσάκης έχει γίνει κομμάτι μου πλέον.

Αλλά που πηγαίνει όλο αυτό;

Μιλάμε όλη μέρα στο τηλέφωνο με τις ώρες, βγαίνουμε, είναι γλυκός (όταν το θέλει), αλλά από την άλλη είναι όλα αυτά τα μπέρδεμενα μηνύματα.

Είναι σαν να είμαστε κολλητοί, που είναι παράλληλα ζευγάρι, αλλά μαζί με όλα αυτά μιλάνε για άλλους και έχουν μια ελεύθερη σχέση.

Όλα αυτά όμως τα έχουμε ως φίλοι.

Δεν ξέρω καν αν βγάζει νόημα όλο αυτό.

«Τι σκέφτεσαι πάλι;» λέει η μαμά μου. Κάθεται δίπλα μου στον καναπέ και αφήνει δύο κούπες με ζεστή σοκολάτα στο τραπεζάκι.

«Λες να πιάνει ακόμα;» λέω παίρνοντας τη κούπα στα χέρια μου.

«Σε βοηθούσε όταν ήσουν μικρούλα και φοβόσουν το σκοτάδι, δεν χάνουμε κάτι αν δοκιμάσουμε.» λέει γλυκά.

Χαμογελάω απαλά, μα αμέσως χάνομαι ξανά στις σκέψεις μου...

Σκέφτομαι συνέχεια τη συζήτησή που είχαμε τις προάλλες...

«500 χιλιόμετρα μακριά και ακόμη σε ταλαιπωρεί;»

«Είναι 500 χιλιόμετρα ε;»

“Αθήνα-Θεσσαλονίκη, πάνω-κάτω ναι.»

«Χρειάζομαι μεγαλύτερη απόσταση.» μουρμουραω.

«Δεν μας βρίσκεται κάποιο άλλο ακίνητο στη Μακεδονία, αλλά άμα θες πεταγομαστε μέχρι τη Βουλγαρία αύριο.» λέει τελείως φυσιολογικά.