Flademian Monarchy 3: The Two of Us R-13 (COMPLETED)

I

"eighty seven, eighty-eight, eigthy-nine." As I pull myself up in the bar over and over again. Kahit na ilang buwan na rin akong umalis mula sa serbisyo, hinahanap-hanap parin ng katawan ko ang mabibigat na ehersisyo. Kung hindi pa siguro nag-ring ang cellphone ko ay hindi ako mapuputol sa pag-eensayo.

"Ma'am, your ticket is ready." Sabi ng tauhan ko sa kabilang linya. Inutusan ko kasi siyang magpa-book ng ticket para sa akin. Once and for all, para lang masagot na ang mga katanungan sa isip ko nang matagal na panahon, I have to go to that particular place. I wanna know why mother insisted for us to learn their language.

Nagpasalamat ako sa tauhan ko at ibinaba na ang telepono. After my fourth​ tour, I've decided to take a break for a while. I almost died from that last one kaya napag-desisyunan kong umalis muna sa serbisyo. I was in Afghanistan and that place almost eaten me alive, like literally.

Iyon lang ay hindi ko alam kung kailan ako babalik o babalik pa ako. Siguro doon sa pupuntahan ko, doon na ako magpapa-therapy. Not that I needed one but according to my superiors, if that's what it takes to have my peace back, then I should do it.

But first I have to answer those​ questions inside my head for years now para at least, kahit anong mangyari sa akin wala akong pagsisihan sa buhay ko. After all, wala na akong pamilya pagkat iniwan na nila akong lahat magisa.

It was always been my dream to be like my mother, whatever she was like. Nang nalaman kong dati siyang Navy Seal, kulang ang salitang labis akong humanga sa mama ko. She was literally definition of a strong woman.

Pero dumating ang araw na nagkasakit siya at unti-unting patayin niyon. Wala kaming pera noon at hindi alam kung saan kami kukuha ng kapatid ko nang ipangpapagamot sa kanya. Sapat lang kasi ang retirement benefits niya para sa renta ng apartment at pangkain.

Hindi rin sakop ng health benefits ang mga gamot sa cancer niya. Kaya kailangang kumayod ng kapatid kong si Gerd mabili lang ang gamot ni Mama. Simula noon, bibihira lang namin siyang makita ni Mama. Hanggang sa mamatay ito ay ako lang ang kasama niya. Mama was calling Gerd's name pero wala siya.

Napabuga ako. I've been through many battles in my life. Some, left some scars on my skin but this one, left the deepest scar in my soul. Ito parin ang masasabi kong pinakamahirap na napagdaanan ko sa buong buhay ko.

Nagbihis na ako at inihanda ang maleta at mga dadalhin ko paalis dito sa New York. Oh, I'm gonna miss this place. Everytime I passed by to our old house, I feel like a child again that can't do anything but to pray.

I have a flight to catch up. Siguro pagdating ko sa lugar na iyon, kahit papaano ay makanap ako ng kasagutan nang mapanatag na ako.

Wala akong kahit anong idea kung anong mangyayari sa pagpunta ko doon. Ni hindi ko alam kung anong nagaantay sa akin doon.

AFTER almost twenty hours of long flight ay narating ko na ring ang destinasyon ko. I didn't expect that it was this hot. Hinubad ko ang jacket ko at nagsuot ng sunglasses. Sobrang taas ng araw dito. Malayong-malayo sa New York na bibihirang umaraw nang ganito.

I went to the straight to the hotel where I my reservations in. I've tried to take a nap pero kahit anong gawin ko hindi ako makatulog.

Maybe because I know I'm in a foreign land. Ganito din ang nararamdaman ko noon sa tuwing pupunta ako ng iba't-ibang bansa. There's this uncertainty that I'm feeling inside me. Pakiramdam ko hindi ako secure kahit alam ko na walang namang kalaban sa paligid.

Maybe that's one of the reasons why I've decided to seek help. Pakiramdam ko kasi ay kung anong paranoia nang nabuo sa loob ko.

Bumangon na lang ako lamang lang naman na hindi ako dapuan ng antok kahit pakiramdam ko pagod talaga ang katawan ko.