Flademian Monarchy 3: The Two of Us R-13 (COMPLETED)

XII

Hindi ko inaasahang makakaya kong marinig ang mga sinabi na iyon ng doktor sa akin. I never thought I'd be that strong enough to hear them. O mas tama sigurong sabihin na pinipilit ko lang na kayanin ang lahat.

I didn't had a choice. Ano pa nga bang gagawin ko kung hindi magdasal at umasang bubuti rin ang lagay ni Lily. Ang anak ko. Ang mas masakit pa ay natuklasan ang bagay na matagal ko ng idini-deny sa sarili ko. The dark past I've been running away from ever since.

By the days past, Lily's condition was getting worse. At dahil doon ay kinakailangan niya ng donor. It saddened me when the doctor said that our blood didn't match. Hindi ko na kinailangan pang magpa-DNA test para makumpirma ang hinala ko noon.

I've been in denial for years. Ang sabi ko pa noon ay imposibleng hindi maging akin ang bata pagkat ako lang naman ang nakasama ng ina nitong si Amanda. Pero kaakibat ng karamdaman ng bata ang isang malakas na sampal mula sa katotohanan. Na kahit kailan ay wala akong naging bahagi sa ina nito.

I loved Amanda. Very much. Bago pa naging kami noon ay tipikal na binata lang din ako. Party dito barkada doon. Hindi man maikukumpara sa buhay nina Wilson Horecois at Mason Owens ang buhay ko noon ay masasabing maalwal din ang pamumuhay ko.

Hanggang sa naging kami ni Amanda at minahal ko siya nang labis. Pinangakuan siya na bibigyan ng magandang buhay ngunit dumating na ang panahon ang namatay ang aking ama.

That was my turning point. Sa isang iglap lang ay nagbago nang sobra ang buhay ko. Baon ako sa utang at maraming kailangan ayusin sa lupaing naiwan sa akin. How much I've hated the baronetcy that has been left to me.

Marahil ay nakita ni Amanda na wala na siyang kinabukasan pang kasama ako. Wala na akong pera at bukod doon ay lubog pa sa utang. She said she wanted to cool off. I gave her that. Alam ko naman noon na wala naman akong kayang ibigay sa kanya kung hindi iyon lamang.

I left for the army and served my country. Kahit hindi iyon natuloy sa pagsusundalo, masasabi kong isa iyon sa pinaka-proudest moment ng buhay ko. Kung hindi ako nagsilbi sa bansa ay matagal na siguro akong nabaliw kakaisip kung paano babayaran ang mga utang ko.

That's when the opportunity came. I met Levi Bernards. He was my battalion commander at that time. After I served for the army for two years, he came on to me and hired me for his secret group he was starting. For some reason, hindi na ako nagtanong pa at napapayag ako sa gusto niya.

Mr. Bernards was retiring from the army. Ang sabi niya lilipat daw siya palasyo upang magsilbi sa unang pamilya ng bansa, the Transvech family, upang maging head security ng mga ito. He even sais that he needed people who was trust-worthy to join his group. Siguro ay may nakita siyang katangian sa akin upang maisip na ipasama sa sikretong grupo niya. And that's when I met Wilson and Mason.

Ipininagpatuloy ko ang pagaaral ng architecture habang palihim sumasama sa mga misyon ng grupo ni Mr. Bernards at dahil doon ay nagkaroon ako ng pera upang kahit papaano ay maibayad sa pagkakasanla ang lupa namin. But that wasn't enough. Sa tubo palang ay kulang ang kinikita ko bagaman malaki iyon, sapat lang pati sa pagaaral ko.

That's when I saw Amanda again. I realized I was still in love with her. At gusto ko siyang gawing reyna ko at ibigay ang lahat sa kanya. She said she loved me too. Hanggang sa mabuntis siya at sinabing magkakapamilya na kaming dalawa. I was shocked but nevertheless, very happy that time.

I was in architecture so I know the math. Ngunit isinawalang-bahala ko ang hinalang iyon dahil alam ko sa sarili ko na handa na akong pakasalan siya. Baka mali lang ang bilang ng doktor sa linggo kaya ganoon. Hanggang sa makapanganak siya.

The first I heard my daughter cried, all the questions and doubts vanished. She was mine. I know in my heart that she was. At mula noon ay ipinangako ko sa sarili kong gagawin ko ang lahat para maibigay sa bata ang lahat ng gusto at kakailanganin ko.