Flademian Monarchy 2: Something Like You [COMPLETED] R-13

VII

"I believe you owe me a dance." Mistulang nabigla siya sa sinabi ko pero ayaw ipahalata. She looked as if she was confused about a lot of things pero napapayag ko din siya at agad na dinala sa dance floor.

Sakto naman nagbago ang timpla ng music at bumagal ito. It was like high school prom that I've never experienced​ going. I've been wanting to ask her ever since she became my friend in Melfast manor.

As I held her in my arm and inhaling her scent was enough for me to go insane. Five years. Akala ko wala na pero mistulang mas nakakabaliw siya ngayon kesa noon.

Dapat nga ay galit ako sa kanya dahil sa ginawa niya sa akin noon. Pakiramdam ko kasi ay pinaglaruan lang niya ang damdamin ko. Pero nang nakita ko kaninang halos bastusin na siya ng mga binatilyong iyon ay hindi ko na napigilan pa. I stood up for her. Kasi maliwanag pa sa sinag ng buwan ngayong gabi na hindi lang basta ang nararamdaman ko para sa kanya pagkat totoo ito. Who would've thought na magtatapos ang araw ko nang ganito.

She looked at me as she's trying to say something but didn't utter any word. She just smiled at me. Napakunot naman ang noo ko. Alam kong may gusto siyang sabihin.

"What?" I can't help asking. Again, she smiled. Kung alam lang niya kung anong nangyayari sa loob ko ngayon.

"Wala. Gusto ko lang sanang itanong, nakita mo na ba yung hinahanap mo noon? Yung dahilan kung bakit pumunta ka dito. Di 'ba sabi mo, you were looking for something. Nahanap mo na ba?" Tanong niya. I looked away.

Hindi niya alam, yung inutukoy niya dahilan kung bakit ako nandito sa lugar na ito ngayon. Ni hindi inaasahang magkakasagupa ko ang prinsipe kanina, ang kapatid ko. Hindi ko napigilan nang suntukin niya sa harap ko si Wilson. Hindi ko na napigilang mangialam. Marahil ay napuno ako sa magaspang niyang ugali. Whatever his reason is, Wilson was my friend before he was my brother. At alam kong galit na galit sa akin ngayon si Ethan.

I shook my head. Ayokong malaman ni Victoria ang paksang iyon sa buhay ko. Muling kong ibinalik ang atensyon ko kay Victoria at ngumiti.

"Oo. Nakita ko kaso mukhang nasayang lang ang effort ko kakahanap." Tumango na lang siya. She just looked at me as if she's​ trying to analyze everything that I've said.

"You look more beautiful now." I said truthfully. Even though I wanted to drop the subject and divert her to other things, it's true. Mas lalo pa yatang siyang gumanda sa paglipas ng panahon.

"Ikaw rin, you don't look bad yourself." Komento niya. Napangiti naman ako sa loob. That's the usual thing women say to me kapag gwapong-gwapo sila sa akin pero ayaw ipahalata. I don't wanna sound narcissistic but it's true.

Pagkatapos ng sayaw ay agad kaming bumalik sa puwesto niya sa bar kanina kung saan may nagaantay na babaeng na sa pakiwari ko ay kaibigan niya. The girl look pale and sick. Tinanong ko kung ayos lang ba siya. Ang sabi lang niya ay nahihilo lang siya.

Nagpaalam na si Victoria na uuwi na pagkat mukhang hindi na kaya ng kaibigan niya. I offered her a ride home pero inaantay na daw sila ng driver nila sa labas. Buti nalang ay binigay niya sa akin ang number niya bago siya tuluyang umalis.

Victoria just made my day a thousand miles better.

No exaggeration pero hindi talaga ako pinatulog ni Victoria. How I missed her kahit na magakasama palang kami ilang oras ang nakalipas. Para tuloy akong sira pagkat buong gabi akong walang humpay na napapangiti kapag naaalala ko ang mga ngiti niya.

Sa sobrang pagkasabik na nararamdaman ko ay agad akong pumunta kila Wilson kinabukasan pagkat gusto kong ibhagi sa kanila ang magandang nangyari sa buhay ko. After all, sila lang ni Mason ang maituturing kong mga kaibigan ko dito.