Flademian Monarchy 2: Something Like You [COMPLETED] R-13

VIII

Hindi ako nakatulog kagabi dahil sa kakaisip ko sa nangyaring pagkikita naming muli ni Gerard. I never thought​ I'd see him again. At kagaya nang dati, hindi siya nagbago at mapanudyo pa rin.

Pero epokrito nalang ako kung sasabihin kong hindi ako naapektuhan sa mga ginagawa niya sa akin noong magkasama kami. Sa tuwing lalapit siya sa akin at mararamdam ko ang balat niya sa balat ko ay nakakaramadam ako ng kakaibang kuryeteng bigla nalang sa loob ko.

Aaminin ko, kinikilig talaga ako lalo na sa mga panunukso niya sa akin. Kung hindi nga lang malakas ang pagmamahal ko noon para sa asawa ko baka bumigay na ako sa kanya. Kung tutuusin, he's dangerously good looking at hindi malayong mahulog ako sa kanya kung nagkataon noong wala si Allen.

I was waiting for his call pero wala namang dumating na tawag. It's been thirty-six hours now since we were together pero hindi pa rin siya nagpaparamdam. Para na nga akong tanga na palakad-lakad sa unit ko habang inaantay na tumunog ang cellphone ko. Nang dumating naman ito ay halos malaglag ang puso ko sa pagkagulat at napapitlag ako.

Unregistered number came in. Naalala kong hindi ko nakuha ang number ni Gerard bagkos siya lang ang nakakuha nang sa akin. Agad kong sinagot ang telepono.

"Hello." Bungad ko.

"Hello." Tugon naman niya. Somehow, I can feel some sadness in his tone. May nangyari kaya?

"Naistorbo ba kita?" Tanong niya.

"H-Hindi naman." I was actually waiting all day for you to call me.

"I'm sorry. I didn't able to call you. I'm been kind of busy. My boss wants me to do some errands for her." Pagpapaliwanag lang niya. Sa dami ng sinabi niya, isa lang ang nainitindihan ko nang malinaw. Na babae pala ang boss niya. I didn't even know he's working here. I almost snorted with what I heard but didn't. Tumikhim ako bago sumagot muli.

"S-So bakit ka napatawag? May kailangan ka ba? Just so you know, I'm kind of busy person as well. Pakibilisan lang." Sabi ko. Pakiramdam ko nag-P-PMS ako ngayon kahit hindi naman. Ewan ko. Basta nabu-bwisit ako sa hindi malamang kadahilanan.

"Are you mad because I didn't call? Look, I'm sorry okay." Pagaamo niya sa akin. Hindi ako umimik.

"I'm not mad." I said firmly.

"You sound mad. Now open this door of yours​ dahil kanina pa ako nangangalay na nakatayo dito. We'll talk over breakfast. Feeling ko gutom ka na." Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Nandito siya. Pero paano niyang nalaman? Hindi ko matandaan na ibinigay ko sa kanya ang address ng condo ko. Agad akong tumalima at binuksan ang pinto.

He was genuinely smiling at me when I opened the door. Itinaas niya ang dalang niyang paper bag at nagtuloy sa loob ng unit ko. Ni hindi ko man lang ibinaba ang telepono ko. I unconsciously just stared at him like I can't believe what is happening right now.

Bumalik siya sa harap ko matapos ibaba ang mga dala niya sa lamesa. Muli ay hinarap niya akong nakangiti. I swear, my heart skipped at beat when he smiled at me.

Pakiramdam ko sumisikip ang dibdib ko. I wanted to look away pero hindi ko magawa bagkos napakurap na lang ako nang ilang beses nang makita kong nagiba ang anyo ng mukha niya at dahan-dahang itong papalapit sa akin.

Napapikit ako hanggang sa maramdaman kong nakalapat na ang mga labi niya sa labi ko. To my surprise, I thought it was going to feel like it was a mistake katulad nang unang beses na hinagkan niya ako pero hindi. I in fact enjoying this intimate moment with him.

Just like before, he makes me feel cherished. The way he kisses me. I like it. No. I love it. I never felt this way before. Not with anyone. Not specially with Allen. When we parted, he caressed my cheek and kissed me on my forehead. Again, I feel loved.