Flademian Monarchy 2: Something Like You [COMPLETED] R-13

XVI

Wala akong ibang ginawa kung hindi pumikit na lang pagkat tanggap ko na. I accepted the fact my life would end up this way. Natanggap ko iyon nang makita ko kung gaano siya kagalit sa akin.

I only pray that if not soon, maybe in the future that she'll eventually learn how to forgive me for everything that I've done. Not for me but for her sake. Nang sa gayon makapagsimula siyang muli ng panibango sa buhay niya.

Buhay na isa ako sa dahilan kung bakit hindi niya nakamtan. Tama siya. Madami akong ipinagkait sa kanya kaya I deserve to die in her hands.

As I waited for my sister to end my life, ni sa hinagap ay hindi inakalang makararamdam ako nang ganoon takot sa buhay ko. All my life I've dealt with guns and such things. Sanay akong palaging nanganganib. Ni wala akong pakialam kung huling araw ko na ba iyon sa mundo o hindi. I just lived the life the way I think it should be.

Pero iba ang pagkakataong iyon. Ramdam ko ang malamig na pawis na naglalandas balat ko mula sa loob ng damit ko. Halos mabingi na rin ako sa lakas ng tibok ng puso ko.

Natatakot ako. Hindi para sa sarili ngunit sa isiping hindi ko na kailanmang makikita ang magandang mukha ni Victoria. Ang aking Victoria.

Muli ay nakatanggap ako ng malakas na suntok mula sa aking kapatid. Ang inakala kong manhid na ang mukha ko mula sa pagsuntok niya sa akin noong nakaraan ay malinaw na hindi pa pala pagkat ramdam kong nadurog din ang ilang piraso ng ngipin ko.

Kahit nanlalabo na ang paningin ko ay napatingin ako sa kapatid ko. She has that smug look on her face while her tears were continuously falling. Kinalas niya ang baril habang hindi iniaalis ang tingin niya sa akin. She was mocking me.

"This is not the day you die my brother. I won't kill you either. Why would I do that? To ease your fucking conscience?! You deserve to live forever. And don't worry brother, you're still going to pay for all your sins." At pagkasabi noon ay ibinalibag niya sa harap ko ang baril at tsaka tumalikod at umalis. Agad naman akong inalalayan ng mga tauhan ko para makatayo.

I know her. She was serious about killing me, I saw it in her eyes. But somehow she didn't proceed with her plan. Kung ano man ang binabalak niya ay alam kong mas masahol pa sa kamatayan ang gusto niyang ipadama sa akin. Whatever the that is, alam kong aatikin niya ko sa panahong hindi ko inaahasan.

~•~•~•~

I'm exhaustedly stressed about what's happening to Pa. Kaya nga biglaan kong napagdesisyunan na umuwi na lang. Sa buong buhay ko ay ni minsan ay hindi pa kami nagaway o nagtalo, kanina lang at ayokong nang mangyari pa iyon.

Pa was never like that before. Though he's kinda strict, he was the most understanding and rational person I know. Pero nung nabanggit na ang pangalan ng nobyo ko ay tila nagbago na ang anyo niya at pawang galit na galit kahit pa wala naman siyang masyadong sinabi tungkol dito kung hindi ang layuan ko ito. I've never seen him like that before, kanina lang at talagang nabahala ako.

Hindi na ako nagabala pa ng iba nang maisipan kong umuwi na lang sa Metro. At isa pa, mas gusto ko nalang na maging mapagisa pagkat hindi ko din alam kung anong sasabihin ko sa kanila sakaling tanungin nila ako kung bakit ako biglaang napauwi.

I sighed heavily. Marahil dahil sa edad niya at sa stress dahil sa Melfast kaya siya nagkakaganoon. I would like to think about it that way. Siguro nga ay napi-pressure lang ang Pa dahil sa mga nangyayari ngayon sa lupain niya. Tama, baka ganoon nga.

PAREHO kaming nabigla nang buksan niya ang pintuan ng apartment ko. Parehas naming hindi inasahan na makikita namin ang isa't-isa ngayong umaga. Gerard really looked startled. Ako naman ay nagulat din, hindi dahil sa nandito siya bagkos kung gaanong mas lumala pa ang itsura niya sa nagdaang magdamag lang.