The Forgotten's Envy (Masquerade Girls, #1)

Chapter 18

"So . . . you guys know each other?" tanong ko pero hindi naman sila umimik.

The air was filled with uncomfortable tension and I can't help raising my eyebrows at them. They were avoiding each other's eyes while trying to lighten up the mood by asking another unrelated questions. Napansin ko rin na kakaiba ang kinikilos nila at mukhang may malalim silang koneksyon kaya tumayo na ako.

"Saan ka pupunta?" tanong ni Jazer at kita ko ang pag-aalala sa mukha nilang dalawa.

"It looks like you didn't expect to see each other and I think you have something to say—"

"No," tanggi ni Jazer at bigla naman siyang tumayo. "Ako na ang aalis. Naalala kong may gagawin pa pala ako. Sige."

Lalo lang akong na-curious sa kung anong meron sila dahil iniiwasan na ang isa't isa. Nang kaming dalawa na lang ni Katrina ay nag-iba ang expression niya. She was smiling but her eyes were melancholic, as if she was reminiscing some memories.

"Hindi ko akalaing magkakilala rin kayo," she said while fidgeting her phone.

"We're not that close," sabi ko naman at ayokong sabihin ang pagiging babysitter niya sa mga bubwit. "So, mukhang magkakilala rin kayo," dagdag ko at nagpakawala siya ng buntong-hininga.

"He's my childhood friend," mahina niyang sabi, "and someone I really treasure."

"Childhood friend?"

"Yeah. Sa probinsya kami lumaki at lumuwas ako sa Manila para makapag-aral sa university na 'to. Pinili niyang doon mag-aral kaya nga nagulat ako nang makita ko siya kanina."

Napaisip naman ako sa sinabi niya at nagtaka ako kung bakit ngayon lang sila nagkita. Saka ko narealize na sa tuwing magkikita kami ni Katrina dito ay nakatakip ng notebook ang mukha ni Jazer o 'di kaya naman ay wala siya.

Dahil mukhang wala siyang balak sabihin kung anong meron sila ay hindi ko na pinilit. Agad din naman siyang nagpaalam kaya naiwan ako ro'n. Nilabas ko na lang ang lunchbox ko at nagsimulang kumain. Masyadong na-drain ang utak ko kanina sa exam.

Ngayon na lang ulit ako nakakain nang tahimik dahil kadalasan ay lagi kong kasama ang dalawang 'yon. It was actually weird. She said they were childhood friends yet they didn't greet each other, as if they were on bad terms. For the first time, he was dead serious.

Pagkatapos kong kumain ay dumiretso ako sa next class ko at ito ang pinakaayaw kong klase ngayong araw dahil sa dami ng tards na kasama ko sa room. Buti na nga lang ay tumigil na sila sa pag-oobserba sa akin nang magkabalikan sina Queenie at Iñigo. Nag-lecture lang ang prof namin at nagbigay ng reading assignment. After that, he dismissed us early so I immediately texted Kuya Larry and him.

Tapos na class ko. Nagpasundo ako nang maaga.

After a few minutes, he replied.

Nasa bench area ako.

Naglakad ako papunta sa bench area at nakita ko siya kaagad. For the first time, he wasn't sleeping. When he saw me, his lips curled playfully, exposing his dimple but his eyes were clearly dejected.

Umupo naman ako sa tabi niya at hinintay namin si Kuya Larry. There was silence between us and it must be due to what had happened earlier. Looking back, I was really curious about their connection but they might think I'm prying into their lives, so might as well shut up.

"Hindi ko akalaing magkakilala pala kayo," bigla niyang sabi kaya napatingin ako sa kanya.

"Are you talking about Katrina?" tanong ko at naging seryoso ang mukha niya.