YARIM KALAN (KUMA)

yedinci bölüm

Gece yatakta otururken Mirhan'ın odaya gelmemesiydi canımı sıkan, beni üzen.

Sabah ki tartışmadan sonra evden çıkmış ne aramış ne sormuştu.
Kimseye soramıyordum, çünkü kocamın nerede olduğunu benim bilmem gerekiyordu.

Kapımın iki kere tıklatılmasıyla üzerimi düzeltip kapıyı açarken Mirhan olmadığını biliyordum.

Karşımda gördüğüm yüzle şaşırmıştım, Esmayla fazla konuşmuyorduk hatta pek sık karşılaşmıyorduk bile.
Esma, iyi bir kızdı herkese karşı sevgili, saygılıydı bir o kadar sessiz ve bir o kadar da Zeynep kadar acı çekmiş bir kız.

"Rahatsız ediyorum Asmin ama girebilir miyim?" dediğinde gülümsedim.

"Tabii girebilirsin Esma, hayırdır bir şey mi oldu?"

"Hayır, ben sadece biraz konuşalım diyecektim." dediğinde gülümsedim.
Konuşmaya, aklımı dağıtmaya ihtiyacım vardı.

"Gel buyur şöyle otur." dediğimde gülümseyip gösterdiğim yere oturdu, ona yakın bir mesafeye otururken ne diyeceğimi bilmiyordum alışık değildim.

"Mirhandan haberin var mı?" dediğinde ondan saklamanın yersiz olduğunu düşündüm. Kafamı iki yana salladığımda anlayışla gülümsedi.

"Mirhan iki günlüğüne Azat ağamla istanbula gitmiş, işle ilgili bir sorun varmış sanırım." dediğinde şaşırmıştım.

Kırgın da olsak, küste olsak benden habersiz gitmezdi, hiç gitmemişti.

Bir süre beynimdeki terazide her şeyi tarttım.

"Onu boşver de Asmin, sen nasılsın?" dediğinde daldığım yerden dikkatimi çektim.

"İyiyim sen nasılsın?" dediğimde buruk bir tebessüm etti.

"Ben de iyiyim çok şükür." sonra gözleri karnıma takıldı.

"Bebeğin sağlığı nasıl?" dediğinde gülümsedim. Birilerinin beni ve bebeğimi merak etmesi beni mutlu etmişti.

"İyi çok şükür, bir hafta sonraya randevum var tekrardan gideceğim."

"Asmin sana bir kaç şey söylemek istiyorum ben." dediğinde durup emin olmaya çalışır gibi yüzüme baktı.

"Söyle tabii Esma."

"Bak bunları ister bir arkadaş ister bir dost ister bir kardeş tavsiyesi olarak al. İstersen dinleme geç." dediğinde gülümsedim.

"Tabii ki dinlerim Esma."

"Duy Asmin, gör, etrafını izle. İnsanlara fazla güvenme herkese sırrını anlatma, sırtını dayama, herkesin derdine koşma." dediğinde şaşırmıştım.

"Ne demek istiyorsun Esma?"

"Sana sadece bu kadarını söyleyebilirim Asmin, ama artık bir şeylerin farkına varman lazım. Mutlu olman için kimseye güvenmemen lazım." dediğinde durup düşündüm, etrafımda olan şeylerden ne kadar uzak olduğumu, hiçbir şeyden haberim olmamasını,her şeyi en son öğrenmemi... Haklıydı, ne biliyordu bilmiyordum ama haklıydı.

"Bir şeyler biliyorsun değil mi?" dediğimde elimi iki elinin arasına alıp ufak bir tebessüm etti.

"Bir şeyler bilmiyorum, bir şeyler görüyorum, duyuyorum Asmin. Ne olur sende gör, duy."

Doğru söylüyordu benim Mirhan'a olan sonsuz inancım, güvencim ve aşkım beni duymaz etmişti, görmez, umursamaz.

Yaptığım hataların hepside bundan kaynaklıydı, gördüğüm yanlışları bile görmemezlikten gelip üstünü kapatmaya çalışırken bulduğumda kendimi, değiştimi anlamıştım.