YARIM KALAN (KUMA)

kesit

"Yalan söylüyorum de Asmin yalvarırım yalan de!" diye bağıran Zeynebe yetmiyordu gücü Asmin'in.

En çok o istiyordu yalan demek, ben yanlış duydum demek sen yanlış anladın demek. Ama yalan değildi, doğru duymuştu, Zeynep doğru anlamıştı.

"Yapma yalvarırım Zeynep yapma!" Zeynebin tırnaklarını kendine batırdığını fark etti, elini açmak için verdiği çabalar sonuçsuz kalıyor kız ne yapacağını şaşırıyordu.

Çektiği acı boğuyordu Zeynebi.
Kalbi sıkışıyor, nefesi daralıyordu.

Anlatamıyordu, anlatsa kim anlayacaktı gerçi onuda bilmiyordu.

Kendini dizlerinin üzerinde yere bırakırken kafasını duvara yasladı. Asmin, Zeynebin kan içinde kalan elini açarken o da kendini yere bıraktı.

"Dayanamam Asmin, bu benim alacağım son ve en ağır darbe olur. Ben bu yükün altından bu sefer kalkamam."

"Ben yanındayım, bana tutun Zeynep." dediğinde Asmin, yeterli gelmeyeceğini biliyordu.

"Benim acımı ondan başkası dindiremez ki!" diye fısıltıyla karışık konuştuğunda Asmin de tükenmişti, bu kızı görünce tükenmişti.

"Konuşacağım ona her şeyi anlatacağım."dediğinde Asmin heyecanla konuştu.

"İste şimdi gidelim Zeynep, Mirhan bize yardım eder." dediğinde Zeynep gözündeki yaşları silmeye çalışırken konuştu.

"Bugün değil o gün gideceğim!" Asmin olduğu yere tekrar yaslanırken bu iki genç kadında bitmişti.

Arkadaşına, kardeşine verdiği sözü tutamamın ağırlıydı Asmin'in omuzlarında ki.

Zeynebin ise artık acıdan omuzları kalkmıyordu.

Gitme zamanı gelmişti Zeynebin, bu kadar erken olduğu için ağlıyordu.
Ona bir kere daha dokunamadan gitmek zorunda kaldığı için, bir kere daha gülerken göremediği içindi bu iç yakan yürek dağlayan sessiz çığlıkları.

Sonra kalktı ayağa topladığı eteğiyle beraber o kapıdan çıkarken bitmişti her şey, onların hikayesi artık bitiyordu.

İşte şimdi gideceğim gerçekten Botan, bir daha gelmeyeceğim, görmeyeceksin beni.
İşte şimdi bitiyoruz Botan, bir daha sevemeyeceğim seni.

Son kez bakacağım gözlerine sonra çekip gideceğim!

Hoşçakal Botan.

Hoşcakal sevdam.