And oh... This is a sad story...
About a girl who wanted to be loved.
And Death who just wanted to destroy someone.
Or at least this is what these two lines say.
+++
"Μόλις είπε την ιστορία μας στενάχωρη; "
Τον κοίταξα και εκείνος απλά αναστένα...
You have five seconds to run away before my Hannibal Lecter side comes to surface
(και τα στοιχάκια μου χειροτερεύουν κι άλλο με τον χρόνο :))
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Στο αυτοκίνητο καθ' όλη την διάρκεια επικρατούσε μια άβολη σιωπή. Ο Θάνατος κοιτούσε απλά μπροστά οδηγώντας και εγώ προσπαθούσα να καταλάβω που πηγαίναμε χωρίς να φρικάρω επειδή ουσιαστικά είχα αφήσει έναν - πιθανόν - διανοητικά ανώμαλο να με πάρει από το σπίτι μου.
Μόλις το σκέφτηκα αυτό πήρα ένα βλέμμα μίσους από εκείνον.
Μάλλον καλύτερα θα έπρεπε να προσθέσω κάτι παραπάνω στην προηγούμενη σκέψη μου όπως: έναν διανοητικά ανώμαλο με παράξενες ικανότητες να με πάρει μακριά από το σπίτι μου.
Ξαφνικά φρέναρε μπροστά σε μια παλιά καφετέρια από εκείνες τις γραφικές που θα ήθελες περισσότερο να τις ζωγραφίσεις πάρα να πιεις καφέ σε αυτές.
Βγήκε από το αμάξι και άρχισε να απομακρύνεται σταθερά, μέχρι που κατάλαβε πως δεν τον ακολουθούσα.
Τουλάχιστον όχι σωματικά γιατί τα μάτια μου είχαν κολλήσει πάνω του σας βδέλλες.
Τον είδα να αναστενάζει ενοχλημένα μεταφέροντας το βλέμμα του από εμένα, στον ουρανό και μετά πάλι σε εμένα, σαν να αναρωτιόταν γιατί του πήγαιναν όλα στραβά. Αργά ξαναπλησίασε, αυτήν φορά σταματώντας ακριβώς μπροστά από το καπό.
Καθίσαμε σε αυτή την στάση - αυτός από έξω και εγώ μέσα - να κοιτιόμαστε μέχρι που κατάλαβα ότι σε λίγο θα με έβγαζε σηκωτή από το αυτοκίνητο αν δεν το έκανα μόνη μου.
Ρουθούνισα και με μια σπρωξιά άνοιξα την πόρτα του μαύρου αμαξιού. Κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να διδάξει στον Θάνατο τι πάει να πει πολυχρωμία.
Προσωπικά πιστεύω ότι θα του ταίριαζε γάντι ένα χακί μπλουζάκι.
