And oh... This is a sad story...
About a girl who wanted to be loved.
And Death who just wanted to destroy someone.
Or at least this is what these two lines say.
+++
"Μόλις είπε την ιστορία μας στενάχωρη; "
Τον κοίταξα και εκείνος απλά αναστένα...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
(όταν βαριέσαι να φτιάξεις την εικόνα και απλά την ζωγραφίζεις)
(κάτι που παίρνει περισσότερη ώρα αλλά ο εγκέφαλος μου δεν δέχεται να το καταλάβει)
Κόλλησα άλλη μια φορά το αυτί μου στην πόρτα προσπαθώντας να ακούσω το οτιδήποτε που φανέρωνε ότι κάποιος ήταν ξύπνιος -εκτός από εμένα-.
Τίποτα. Άλλο ένα λεπτό σε αυτήν την θέση.
Πάλι τίποτα.
Αφήνοντας μια βαθιά ανάσα που κρατούσα ώρες τώρα μέσα μου να φύγει, κοίταξα το ρολόι.
Ένα τέταρτο μέχρι να πάω να βρω την Βανέσα.
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδέα τι να βάλω, εδώ δεν ήξερα καλά- καλά που θα πηγαίναμε!
Με την φαντασία μου είχα δημιουργήσει ένα απομακρυσμένο μέρος, φωτισμένο με πολύχρωμα ξεθωριασμένα χρώματα -περισσότερο πράσινα, μοβ, μπλέ και ροζ αν και άλλα να είχε δεν θα με πείραζε ιδιαίτερα-. Γενικά το μέρος που είχα φτιάξει στο μυαλό μου έμοιαζε με εκείνο στο οποίο είχα πρωτοσυναντήσει τον Θάνατο.
Οπότε καλύτερα να φορούσα κάτι σκουρόχρωμο έτσι ώστε σε περίπτωση που χρειαζόταν να κρυφτώ να μην δυσκολευόμουν πολύ. Έριξα μια ματιά στον καθρέφτη απέντανι μου σκεπτική. Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως το μαύρο κολλητό τζιν και η παρόμοια μπλούζα ήταν μια χαρά για την περίπτωση.
Αναστέναξα δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου.
Καλύτερα να έφευγα τώρα. Μέχρι να φτάσω στην γωνία θα είχε έρθει και η Βανέσα.
Άνοιξα αργά την πόρτα πατώντας στις μήτες των ποδιών μου. Μακάρι να κοιμόταν ο Τζον και να μην έκανε επίθεση στην κουζίνα επειδή πεινούσε.
Άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες κρατώντας την αναπνοή μου. Ίσως θα ήταν καλύτερα αν δεν είχα διαλέξει να φορέσω αρβύλες.
